โดย...ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ

เมื่อวันพุธที่ 21 ตุลาคม 2009 /2552 เป็นวันสุดท้ายของการประชุมผู้แทนนักบวชเอเชีย-โอเชียเนีย ครั้งที่ 15 (AMOR XV)   ซึ่งเช้าวันนี้เริ่มต้นด้วยเชิญแต่ละประ เทศมาแบ่งปันเกี่ยวกับการประชุม AMOR ครั้งนี้ซึ่งจัดที่ประเทศไทย ณ บ้านผู้หว่าน หลังจากนั้นเป็นการมอบของที่ระลึกและพวงมาลัยแด่ซิสเตอร์คณะต่างๆ   ที่มามาร่วม แบ่งปัน

จากนั้นเป็นเริ่มต้นพิธีปิดการสัมมนาอย่างเป็นทางการและเป็นการส่งมอบต่อให้ ในการประชุม AMORนี้ ในอีก 3 ปีข้างหน้า   โดยประเทศฟิลิปปินส์จะรับเป็นเจ้าภาพ จากนั้นเป็นการร้องเพลงของการประชุม AMOR ร่วมกันพร้อมจับมือเป็นการแสดงให้ เห็นถึงความเป็นหนึ่งเดียวกัน และร่วมมือกัน

 และจะมีพิธีมิสซาปิดการประชุมครั้งนี้โดยมีพระอัครสังฆราชซัลวาตอเร เปนนักคีโอ ฯพณฯ เอกอัครสมณทูตวาติกันประจำประเทศไทย มาเป็นประธาน เวลา11.00น.

ในเวลา 10.30น. โดยประมาณ บรรดาผู้แทนอธิการิณีประเทศต่างๆพร้อมต้นรับพระอัครสังฆราชซัลวาตอเร เปนนักคีโอ ฯพณฯ    เอกอัครสมณทูตวาติกันประจำประ   เทศไทย ที่เดินทางมาถึงบริเวณบ้านผู้หว่าน และจากนั้นต้อนรับเข้าห้องรับรอง ก่อนที่จะ เริ่มพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณ

ขออนุญาตเรียนถามถึงความรู้สึกส่วนตัวของคุณแม่ เกี่ยวกับความประทับใจในงาน AMOR นี้

ในส่วนตัวแล้วก็เห็นว่า พระศาสนจักรของพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบรรดานักบวชหญิงทั้งหลาย เพราะว่าทุกแห่งก็มาเรามารวมกันไม่ใช่เพราะว่าเราสักแต่ว่ามา แต่เราก็เตรียมจิตใจมาด้วย มีอะไรที่พระเจ้าจะต้องบอกเราด้วยว่า ในฐานะที่เป็นสตรีของพระศาสนจักร หลังวาติกันที่ 2 แล้ว เราจะต้องทำอะไรมากขึ้น ในส่วนที่เราเป็นคณะพื้นเมือง   ที่เป็นคณะที่อยู่ตามหมู่บ้านเล็กหมู่บ้านน้อย เราจะประกาศถึงพระอาณาจักรของพระเป็นเจ้าได้อย่างไร   แล้วก็มาพบว่าที่มาตรงนี้เราไม่ยากในการปรับตัว เพราะเรารู้ว่าทุกคนอุทิศตนให้กับพระเจ้าอยู่แล้ว ไม่มีปัญหาเรื่องภาษา   หรือชาติ ไหน เราไม่กังวล เพียงแต่ออกไปสัมผัสชีวิตแล้วก็ตั้งใจว่า แล้วแต่พระจะให้เราไปดูอะไร แล้วมันก็เป็นส่วนหนึ่งของคณะที่ทำปัจจุบัน เพราะเราอยู่ในชนบท เราทำงานกับชนบท สภาพก็แบบนี้

แต่ประทับใจในตัวซิสเตอร์โจนส์ ที่เขาเป็นออสเตรเลีย พรีเซนต์เตชั่น ที่ เขามาทำงานแล้วก็แปลกใจว่า 18 ปีทำอยู่ในสลัมเพื่อคนไทยที่อยู่แถว

นั้น ตอนแรกก็คิดในใจว่า เราไปก็แสดงว่าพระต้องการบอกให้เรารู้ว่าในแถวของพวกเรานั้นก็ยากจนเหมือนกัน แต่ว่ามันยากจนกันคนละแบบ คือ ถึงเขาจะยากจนแต่เขาก็มีนาของเขาที่จะต้องทำ แล้วก็พอมีงานทำได้ประทังชีวิต คือบ้านก็ไม่ต้องเช่า ข้าวก็ซื้อบ้างไม่ต้องซื้อบ้าง ทำงานตามสภาพแบบนั้น แต่พอมาเห็นสภาพตรงนี้แล้วเห็นว่าในบ้านของซิสเตอร์นี่ ที่เขาไปอยู่เขาไปอยู่กับชาวบ้านเลยจริงๆ เป็นหนึ่งกับชาวบ้าน แล้วก็ขณะที่พวกเรากำลังคุยกันก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาเรียก คุณแม่ คุณแม่ ทำให้รู้สึกว่าเขาเข้าใจว่าซิสเตอร์คนนี้เป็นผู้แทนเพราะว่าเขารู้ว่าเป็นซิสเตอร์ แล้วก็พูดภาษาไทยยังไม่ชัดด้วย แต่ทำไมซิสเตอร์คนนี้เขาถึงกล้าอยู่ตรงนั้นได้ถึงเวลา 18 ปี แล้วก็เขาทำงานตามที่เขาบอกว่าเขาได้ยินมันเป็นเสียงที่พระเรียกเขาว่า ควรอยู่ที่นี้ เพื่อเป็นหนึ่งเดียวกันกับพวกคุณ ก็เลยทำให้มีความรู้สึกในใจว่า ใช่

ในฐานะที่เป็นผู้ปกครองของคณะ คุณแม่คิดว่างานแรกที่คุณแม่อยากจะทำเพื่อจะก้าวออกจากขอบเขตของตนไปสู่ผู้ยากไร้ หรือว่าไปสู่ข้อท้าทายใหม่ๆตามหัวข้อของงานนี้ได้อย่างไร

อันนี้ได้ก้าวออกไปหลายอย่างแล้ว คือ ปกติระเบียบของที่คณะเราก็ทำว่าตอนเย็นต้องสวดพร้อมกัน แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ ใครมีความทุกข์ยากลำบากแบบมีคนตายไป แล้วก็เหลือเฉพาะคนที่ไปไม่ได้  คือเราจะไปร่วมเป็นหนึ่งกับเขา แล้วก็เราก็จะขาดการสวดวัตรค่ำ ซึ่งคิดว่าพระเป็นเจ้าไม่ได้ทิ้งว่าเราสวดไม่สวด คือเราไปเป็นหนึ่งกับชาวบ้านไป แล้วแล้วก็ไปสวดลูกประคำ พวกเราก็ออกไปกับชาวบ้านด้วย คือกิจกรรมอะไรที่ชาวบ้าน เขาทำเขาก็จะมาถามว่าจะไปร่วมไหม ไปทุกอย่าง แม้แต่พุทธศาสนา แล้วก็แบบว่าถ้ามีงานแบบเศร้าโศก

ส่วนมากเราจะไป แล้วก็มีงานสมมุติว่าทางราชการเขาจัด เกี่ยวกับ     เรื่องว่าจะถวายพิธีเกี่ยวกับพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในฐานะที่ปกติคณะเราจะไม่ไปแต่เรา   ไปแล้วเรา เปิดออกแล้ว  เพราะว่าเราจะไม่มีกีดกั้นระหว่างศาสนา เพียงแต่ว่าเรารู้ว่าที่ เราไปนั้นเราไปเพราะอะไรเพราะเราอยากบอกให้เขารู้ว่าเราก็เป็นคนไทย เป็นพี่น้องกัน แล้วพอ     เขามีงานอะไรเขาก็จะเชิญมาที่อาราม แล้วเรามีเราก็เชิญเขามา   อันนี้ก้าวออกไปแล้ว  ได้ก้าวออกไปแล้ว