เรื่องราวพระทรมานของพระเยซูเจ้าตามคำบอกเล่าของนักบุญยอห์น ช่วยเราให้เข้าใกล้ธรรมล้ำลึกแห่งปัสกาได้ดีเป็นพิเศษ และวันนี้เองที่เราพยายามจะเจริญชีวิตตามธรรมล้ำลึกนี้ของพระองค์ เป็นต้นการสิ้นพระชนม์ของพระองค์

พระเยซูเจ้าสิ้นพระชนม์ในขณะที่ในพระวิหารมีการถวายบูชายัญลูกแกะปัสกา (ยน 19:31) ดังนั้นการถวายยัญบูชาซึ่งคือพระองค์เองจึงเป็นการถวายยัญบูชาที่แท้จริง และกระทำเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอสำหรับตลอดไป เพราะว่ายัญบูชาที่เป็นจิตได้ทำให้ยัญบูชาที่เป็นวัตถุไร้ประโยชน์ไป นอกนั้น เรายังมีรายละเอียดอื่นๆ ประกอบอีกด้วยซึ่งช่วยทำให้เรื่องราวการสิ้นพระชนม์ของพระเยซูเจ้าสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น คือประการแรกพระเยซูเจ้าไม่ได้ถูกเขาหักขาอันสอดคล้องกับบทบัญญัติของชาวยิว (อพย 12:46) ประการที่สอง มีโลหิตไหลออกจากสีข้างที่ถูกแทง โลหิตนี้ได้ประทับตราให้กับผู้ที่เป็นประชากรใหม่อันได้แก่ผู้ที่พระเจ้าได้ช่วยให้รอด (เทียบ อพย 12:7-13) ประการที่สาม พระคริสตเจ้าผู้ถูกตรึงที่ ไม้กางเขน คือ “แกะปัสกาที่แท้จริง” เป็นพระองค์เองที่เป็น “ปัสกาของเรา” ที่ได้ถูกบูชายัญ (เทียบ 1 คร 5:7)

พระเยซูเจ้าเป็น “แกะปัสกาที่แท้จริง” เพราะว่าพระองค์คือความเป็นจริงของสิ่งที่ยัญบูชาในสมัยบรรพบุรุษได้แสดงออกให้เห็นในการถวายเกียรติแด่พระเจ้า พระองค์เป็นการช่วยให้รอดที่ประชาชาติได้รับและได้หวังไว้ เป็นพันธสัญญากับพระเจ้า เป็นผู้ที่บันดาลให้แผนการของพระบิดาเจ้าได้สำเร็จเป็นไป

คุณลักษณะของพระเยซูเจ้าดังกล่าวที่ได้บรรยายไว้ในพระวรสารมิใช่เป็นของใหม่แต่อย่างใดเลย บรรดาประกาศกเป็นต้นประกาศกอิสิยาห์ได้บรรยายคุณลักษณะของ “ผู้รับใช้ของพระเจ้า”ในขณะที่ประกอบภารกิจในการช่วยให้ประชาชาติพ้นจากบาป และให้เป็นที่สบพระทัยพระเจ้า พระองค์เป็นเหมือนกับที่ลูกแกะที่ไม่มีความผิดอะไรเลย แต่ว่าต้องแบกความบาปผิดของประชาชาติของพระองค์ ทั้งยอมให้ศัตรูนำไปสู่แดนประหาร โดยมิได้ปริปากแต่อย่างใดเลย และเป็นเพราะการสิ้นพระชนม์ที่พระองค์ยอมรับอย่างเต็มพระทัยนี้เอง ก็ก่อให้เกิดการเป็นผู้ชอบธรรม “สำหรับคนจำนวนมาก” 

การพูดโต้ตอบกับปิลาโตแสดงให้เห็นว่าพระเยซูเจ้าชอบการนิ่งเงียบมากกว่า ในขณะที่ผู้มีอำนาจทางฝ่ายบ้านเมืองและฝ่ายศาสนจักรกำลังจะตัดสินลงโทษพระองค์ให้ถึงตาย

เราคงจะไม่สามารถทำความเข้าใจธรรมล้ำลึกของพระเยซูเจ้าได้อย่างครบถ้วน ถ้าหากว่าเราจะไม่ได้พินิจดูองค์ชุมพาน้อยผู้รุ่งเรืองสุกใสที่กำลังยืนอยู่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าด้วยพระวรกายอันเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ในขณะเดียวกันพระศาสนจักรก็มุ่งไปหาพระองค์ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมที่สุดบนไม้กางเขน งานวิวาหมงคลขององค์ชุมพาน้อยได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่จะสำเร็จบริบูรณ์ในงานเลี้ยงฉลองในเมืองสวรรค์ (เทียบ วว 19:7-9)

การเดินรูป 14 ภาค
 
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วที่ผู้ที่ไปจาริกแสวงบุญที่กรุงเยรูซาเลม มักจะขาดไม่ได้ที่จะต้องไปเดินตามหนทางที่พระเยซูเจ้าได้ดำเนินในระหว่าพระทรมานของพระองค์ (มรรคาศักดิ์สิทธิ์) และเป็นเวลาหลายศตวรรษมาแล้วที่คริสตชนได้นำเอาการปฏิบัตินี้มาปฏิบัติกันในท้องถิ่นของตนเอง โดยเดินตามกางเขนที่มีผู้ถือนำหน้าพลางระลึกถึงขึ้นตอนต่างๆ ของพระทรมานที่พระเยซูเจ้าต้องรับทน และเราเรียกการปฏิบัตินี้ว่า “การเดินรูป 14 ภาค” 

การเดินรูป 14 ภาคนี้ เรียกร้องให้ผู้ที่ปฏิบัติ ทำการรำพึงคิดถึงการทนทุกข์ยากลำบากของพระเยซูเจ้าในแต่ละภาค ซึ่งในยุคเริ่มแรกยังไม่ได้มีการกำหนดบทสวดเฉพาะลงไป ทั้งยังไม่มีชื่อเสียงสำหรับแต่ละภาค ดังนั้นในยุคของเรานี้ด้วย เราควรจะให้ความสนใจในการรำพึงถึงธรรมล้ำลึกแห่งความรัก และการอุทิศตนของพระเยซูเจ้า และของพระมารดาของพระองค์ ทั้งให้เราวิงวอนขอพระองค์ให้เรามีส่วนอย่างใกล้ชิดในยัญบูชาฝ่ายจิตของท่านทั้งสองมากกว่าที่จะให้ความสนใจถึงลำดับขั้นตอนของเหตุการณ์ต่างๆ ของพระทรมานของพระองค์

พระคริสต์ที่ถูกตรึงบนไม้กางเขนคือการไขแสดงของพระเจ้าพระบิดาที่รักเรามนุษย์ และได้แสดงพลังของพระองค์ในความอ่อนแอและในความล้มเหลวของมนุษย์

ในขณะเดียวกัน พระคริสต์ที่ถูกตรึงที่ไม้กางเขน ก็เป็นมนุษย์ที่แท้จริง ซึ่งได้ยอมมอบชีวิตของตนเพื่อคนอื่นและเพื่อพระเจ้า
 
ชีวิตจะมีค่าก็ต่อเมื่อเป็นชีวิตที่รู้จักรัก
 
การรำพึงถึงพระทรมานและการสิ้นพระชนม์ของพระเยซูเจ้าต้องมีข้อสรุปแต่เพียงข้อเดียวคือ “ในชีวิตประจำวันของเรา เราต้องทำสิ่งที่พระองค์ได้ทำไว้ก่อนแล้วไ ดังที่นักบุญยอห์นได้เคยสรุปให้เราฟังแล้วว่า “พระคริสตเจ้าได้มอบชีวิตของพระองค์ให้เรา เราจึงต้องมอบชีวิตของเราเองให้พี่น้องของเราด้วย” (1 ยน 3:16)