บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวกาลาเทีย      กท 5:1-6
     พี่น้อง พระคริสตเจ้าทรงปลดปล่อยเราให้เป็นอิสระแล้ว ฉะนั้น จงยืนหยัดมั่นคง และอย่าเข้าเทียมแอกเป็นทาสอีกเลย
จงฟังเถิด ข้าพเจ้า เปาโลขอบอกท่านทั้งหลายว่า ถ้าท่านเข้าสุหนัต พระคริสตเจ้าก็จะไม่มีประโยชน์อะไรกับท่าน      ข้าพเจ้าขอยืนยันอีกครั้งหนึ่งกับทุกคนที่เข้าสุหนัตว่า จำเป็นต้องปฏิบัติตามธรรมบัญญัติทุกข้อด้วย ท่านที่คิดว่าเป็นผู้ชอบธรรมอาศัยธรรมบัญญัติ ก็แยกตัวออกไปจากพระคริสตเจ้า และขาดจากพระหรรษทาน ส่วนเรานั้น พระจิตเจ้าทรงนำเราให้รอคอยความชอบธรรมที่หวังจะได้รับจากความเชื่อ เพราะในพระคริสตเยซูนั้น การเข้าสุหนัตหรือไม่เข้าสุหนัตนั้นไม่สำคัญ เรื่องที่สำคัญก็คือมีความเชื่อที่แสดงออกเป็นการกระทำอาศัยความรัก

สดด 119:41,43,44-45,47-48

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                  ลก 11:37-41
     เวลานั้น เมื่อพระเยซูเจ้าตรัสจบแล้ว ชาวฟาริสีคนหนึ่งทูลเชิญพระองค์ไปเสวยพระกระยาหารที่บ้าน พระองค์จึงเสด็จเข้าไปประทับที่โต๊ะ ชาวฟาริสีคนนั้นประหลาดใจเมื่อเห็นว่าพระองค์ไม่ทรงล้างพระหัตถ์ตามธรรมเนียมก่อนเสวยพระกระยาหาร องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับเขาว่า “ชาวฟาริสีเอ๋ย ท่านล้างถ้วยชามด้านนอก แต่ใจของท่านเต็มไปด้วยของที่ขโมยมาและความชั่วร้าย คนโง่เอ๋ย พระเจ้าผู้ทรงสร้างภายนอก มิได้ทรงสร้างภายในด้วยหรือ ถ้าจะให้ดีแล้ว จงให้สิ่งที่อยู่ภายในเป็นทานเถิด แล้วทุกสิ่งก็จะสะอาดสำหรับท่าน”

ข้อคิด
      ชาวฟาริสีเชิญพระเยซูเจ้าไปเสวยพระกระยาหารที่บ้าน แต่ยังไม่พร้อมจะเชิญพระองค์เข้าสู่ชีวิตและจิตใจ การต้อนรับจึงเน้นแค่ประเด็นภายนอก สถานที่อาหาร... เมื่อเห็นว่าพระองค์ไม่ทรงล้างพระหัตถ์ตามธรรมเนียมก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โตทั้งๆ ที่การล้างมือช่วยให้มือสะอาดสำ หรับหยิบอาหารเข้าปาก แต่พวกเขาใช้การล้างมือ ล้างถ้วยชามเป็นการหมายถึงการชำ ระล้างจิตใจไปด้วย พอจิตใจสกปรกมากๆ แทนที่จะชำ ระจิตใจ กลับไม่พร้อม ไม่อยาก ก็เลยหันมาพิถีพิถันล้างมือ ล้างถ้วยชามแทน เพื่อให้รู้สึกว่าจิตใจพลอยสะอาดไปด้วย พระเยซูเจ้าจึงทรงชี้ให้เห็นว่าเป็นคนละเรื่องกัน เป็นใจต่างหากที่ชี้บอกภายนอก ไม่ใช่ภายนอกไปแทนใจ