บทอ่านจากหนังสือปรีชาญาณ                                   ปชญ 1:1-7
     จงรักความชอบธรรมเถิด ท่านทั้งหลายผู้ปกครองแผ่นดิน จงคิดถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าอย่างเป็นธรรม จงแสวงหาพระองค์ด้วยใจจริง เพราะผู้ที่ไม่ลองดีกับพระองค์ ก็พบพระองค์ได้ พระองค์ทรงสำแดงองค์แก่บรรดาผู้วางใจในพระองค์ ความคิดคดแยกมนุษย์ออกจากพระเจ้า ถ้าผู้ใดลองดีกับพระอานุภาพ พระองค์จะทรงพิสูจน์ว่าเขาโง่เขลา ปรีชาญาณไม่ซึมเข้าไปในจิตใจที่มุ่งทำความชั่วร้าย และไม่อยู่ในร่างกายที่เป็นทาสของบาป พระจิตเจ้าทรงอบรมสั่งสอนมนุษย์ ทรงหลีกหนีความหลอกลวง ทรงอยู่ห่างจากผู้ที่คิดโง่เขลา จะเสด็จจากไป เมื่อความอธรรมเข้ามา ปรีชาญาณเป็นจิตที่เป็นมิตรกับมนุษย์ แต่ไม่ปล่อยให้ผู้ที่กล่าวดูหมิ่นตนพ้นโทษไปได้ เพราะพระเจ้าทรงทราบความรู้สึกในใจของเขา ทรงสำรวจความคิดตามความจริง ทรงฟังคำพูดของเขา พระจิตขององค์พระผู้เป็นเจ้าประทับอยู่ทั่วพิภพ ทรงยึดสรรพสิ่งไว้ด้วยกัน มนุษย์พูดสิ่งใด พระองค์ก็ทรงทราบ

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                 ลก 17:1-6
      เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาศิษย์ว่า “เหตุที่ชักนำให้ทำบาปจะเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่วิบัติจงเกิดแก่ผู้ที่เป็นเหตุให้บาปเกิดขึ้น ถ้าจะเอาหินโม่แขวนคอเขาและโยนเขาลงทะเล จะเป็นการดีกว่าปล่อยให้เขาเป็นเหตุชักนำคนธรรมดาๆ เหล่านี้แม้เพียงคนเดียวให้ทำบาป ท่านทั้งหลายจงระวังตนให้ดีเถิด”
      “ถ้าพี่น้องของท่านทำผิด จงตักเตือนเขา ถ้าเขากลับใจ จงให้อภัยแก่เขา ถ้าเขาทำผิดต่อท่านวันละเจ็ดครั้ง และกลับมาหาท่านทั้งเจ็ดครั้ง พูดว่า ‘ฉันเสียใจ’ ท่านจงให้อภัยเขาเถิด”
      บรรดาอัครสาวกทูลองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “โปรดเพิ่มความเชื่อให้พวกเราเถิด” องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงตรัสว่า “ถ้าท่านมีความเชื่อเท่าเมล็ดมัสตาร์ด และพูดกับต้นหม่อนต้นนี้ว่า ‘จงถอนรากแล้วไปขึ้นอยู่ในทะเลเถิด’ ต้นหม่อนต้นนั้นก็จะเชื่อฟังท่าน”

ข้อคิด

      หากได้ทำธุรกิจหรือการค้า คงเป็นสิ่งที่ดีและน่าดีใจแน่ๆถ้าหากผลกำไรหรือรายได้ ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เป็นสิ่งแน่นอนทีเดียว ที่จะมีใครก็ตาม อยากจะให้ธุรกิจนั้นเป็นการเสียผลประโยชน์หรือเป็นการขาดทุน
ชีวิตฝ่ายจิตวิญญาณก็เช่นเดียวกัน แม้จะไม่ได้เป็นทรัพย์สินที่มีมูลค่า หรือเป็นเงินทอง แต่ว่าเราสามารถได้รับเกียรติและร่วมเป็นสุขอยู่กับพระองค์ในชีวิตนิรันดรได้ ถ้าหากเรายิ่งปฏิบัติตัวอย่างดีในชีวิตประจำวันของเรา โดยไม่ชักนำผู้อื่นในการปฏิบัติตัวที่ไม่ดี ขณะเดียวกัน เมื่อผู้อื่นได้มาปฏิบัติความผิดพลาดต่อเรา เราก็มีการให้อภัยเขา ซึ่งจะถือว่าเป็นการปฏิบัติตัวในฐานะที่เป็นคริสตชนอย่างดีด้วย