บทอ่านจากหนังสือเลวีนิติ                                              ลนต 13:1-2,44-46
     องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสแก่โมเสสและอาโรนว่า “ถ้าผู้ใดมีแผลที่ผิวหนัง เป็นฝี เป็นผื่น หรือพุพอง ซึ่งอาจลามเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ ให้นำผู้นั้นไปหาอาโรน หรือสมณะอื่นผู้สืบเชื้อสายจากเขา ผู้นั้นก็เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ มีมลทิน สมณะจะประกาศว่าเขามีมลทิน เพราะมีโรคผิวหนังบนศีรษะติดต่อได้
     ผู้ใดเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ ต้องสวมเสื้อผ้าขาดไม่โพกศีรษะและปิดหน้าส่วนล่าง ร้องตะโกนว่า ‘มีมลทิน มีมลทิน’ เขาจะมีมลทินตลอดเวลาที่เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ และเพราะมีมลทิน เขาจะต้องแยกไปอยู่นอกค่าย”

เพลงสดุดี                                                                      สดด 32:1-2,5,10-11
     ก) ผู้ที่ได้รับอภัยความผิด
และบาปของเขาถูกลบล้าง ย่อมเป็นสุข
ผู้ที่องค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ทรงกล่าวหาว่าทำผิด
และจิตใจของเขาไม่มีความคดโกง ย่อมเป็นสุข
     ข) ข้าพเจ้าทูลให้ทรงทราบถึงบาปของข้าพเจ้า
มิได้ปิดบังความผิดแต่ประการใด
ข้าพเจ้าพูดว่า "ข้าพเจ้าจะสารภาพความผิดต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า"
พระองค์ก็ทรงอภัยบาปที่ข้าพเจ้าได้ทำ
     ค) คนชั่วร้ายจะมีความเดือดร้อนมากมาย
แต่ความรักมั่นคงขององค์พระผู้เป็นเจ้า ห้อมล้อมผู้วางใจในพระองค์
ท่านผู้ชอบธรรมทั้งหลาย จงชื่นชมและยินดีในองค์พระผู้เป็นเจ้า
ท่านผู้มีใจซื่อตรงทั้งหลาย จงร้องตะโกนด้วยความเบิกบานเถิด

บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโครินธ์ ฉบับที่หนึ่ง      1 คร 10:31-11:1
     พี่น้อง เมื่อท่านจะกินจะดื่มหรือจะทำอะไรก็ตาม จงทำเพื่อถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าเถิด อย่าทำสิ่งใดให้เป็นที่ขุ่นเคืองใจแก่ผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็นชาวยิวหรือชาวกรีก หรือชุมชนของพระเจ้า ข้าพเจ้าพยายามทำทุกสิ่งเพื่อเป็นที่พอใจของทุกคน มิได้เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน แต่เห็นแก่ประโยชน์ของทุกคน เพื่อเขาจะได้รับความรอดพ้น
จงยึดถือข้าพเจ้าเป็นแบบอย่างเหมือนกับที่ข้าพเจ้ายึดถือพระคริสตเจ้าเป็นแบบอย่างเถิด

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                              มก 1:40-45
     เวลานั้น ผู้เป็นโรคเรื้อนคนหนึ่งมาเฝ้าพระเยซูเจ้า คุกเข่าอ้อนวอนว่า “ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้” พระเยซูเจ้าทรงสงสาร ตื้นตันพระทัย จึงทรงยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา ตรัสว่า “เราพอใจ จงหายเถิด” ทันใดนั้น โรคเรื้อนก็หาย เขากลับเป็นปกติ พระเยซูเจ้าทรงให้เขาไปทันที ทรงกำชับอย่างแข็งขันว่า “ระวัง อย่าบอกอะไรให้ใครรู้เลย แต่จงไปแสดงตนแก่สมณะ และถวายเครื่องบูชาตามที่โมเสสกำหนด เพื่อเป็นหลักฐานแก่คนทั้งหลายว่าท่านหายจากโรคแล้ว” แต่เมื่อชายผู้นั้นจากไป เขาก็ป่าวประกาศกระจายข่าวไปทั่ว จนพระองค์ไม่อาจเสด็จเข้าไปในเมืองได้อย่างเปิดเผยอีกต่อไป พระองค์จึงประทับอยู่นอกเมืองในที่เปลี่ยว แม้กระนั้น ประชาชนจากทุกทิศก็ยังมาเฝ้าพระองค์

ข้อคิด
     คนโรคเรื้อน เอาความเป็นโรคเรื้อนมาไว้อยู่ต่อหน้าพระเยซูเจ้า เขามิได้ขอให้เป็นไปตามใจของเขา แต่ขอให้แล้วแต่พระองค์ จะให้หายก็ได้ จะไม่หายก็ได้ ให้แล้วแต่พระเยซูเจ้า ซึ่งการสวดภาวนาวอนขอพระ โดยไว้วางใจพระ ในแบบที่ให้ขึ้นกับพระทั้งหมด ขอแล้ว จะได้ตามที่ขอหรือไม่ได้ตามที่ขอก็รับได้ด้วยความสงบและไว้วางใจ จิตใจเช่นนี้เป็นที่ตื้นตันพระทัยของพระเยซูเจ้า สำหรับเรา ขณะนี้ เราวอนขอพระแบบไหน ขอแบบไว้วางใจ หรือขอแบบเอาแต่ใจ