บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโรม                       รม 9:1-5

       พี่น้อง ข้าพเจ้าพูดความจริงในพระคริสตเจ้า ข้าพเจ้าไม่มุสา มโนธรรมของข้าพเจ้าและพระจิตเจ้าร่วมเป็นพยานได้ว่า ข้าพเจ้ามีความเศร้าโศกใหญ่หลวง และมีความทุกข์ใจอยู่ตลอดเวลา ข้าพเจ้ายินดีถูกสาปแช่ง ถูกตัดขาดจากพระคริสตเจ้า ถ้าหากจะเป็นประโยชน์ต่อพี่น้องของข้าพเจ้าซึ่งมีเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน พี่น้องเหล่านี้คือชาวอิสราเอล ที่ได้เป็นบุตรบุญธรรม ได้เห็นพระสิริรุ่งโรจน์ ได้รับพันธสัญญา ธรรมบัญญัติ รวมทั้งศาสนพิธีและพระสัญญาต่างๆ พวกเขามีบรรพบุรุษเป็นต้นตระกูลของพระคริสตเจ้าตามธรรมชาติมนุษย์ พระองค์ทรงอยู่เหนือสรรพสิ่ง เป็นพระเจ้าและทรงได้รับการถวายสดุดีตลอดนิรันดร อาเมน

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                                 ลก 14:1-6

          วันสับบาโตวันหนึ่ง พระเยซูเจ้าเสด็จไปเสวยพระกระยาหารที่บ้านของหัวหน้าชาวฟาริสีผู้หนึ่ง ผู้ที่อยู่ที่นั่นต่างจ้องมองพระองค์ ขณะนั้น ชายคนหนึ่งเป็นโรคบวมกำลังอยู่เฉพาะพระพักตร์

          พระเยซูเจ้าจึงตรัสถามบรรดานักกฎหมายและชาวฟาริสีว่า “อนุญาตให้รักษาโรคในวันสับบาโตหรือไม่” แต่คนเหล่านั้นนิ่งเงียบ พระองค์จึงทรงพยุงผู้ป่วยขึ้น ทรงรักษาเขา แล้วให้กลับไป

          พระองค์ตรัสกับคนเหล่านั้นอีกว่า “ถ้าผู้ใดมีบุตรหรือมีโคตกลงไปในบ่อ จะไม่รีบฉุดขึ้นมาทันทีแม้เป็นวันสับบาโตหรือ” แต่คนเหล่านั้นตอบคำถามนี้ไม่ได้

ข้อคิด

     คนเรามักมีข้ออ้างที่จะผัดวันประกันพรุ่งในการกระทำความดี  และเหตุผลที่ชอบธรรมที่สุดในการละเลยการทำดีนั้นคือ  การอ้างกฎ  ในทางกลับกัน  หากเป็นเรื่องของผลประโยชน์แล้ว  แม้กฎเกณฑ์อาจไม่อำนวย  เขาก็พร้อมที่จะหาช่องโหว่ของกฎเกณฑ์นั้นเพื่อรักษาผลประโยชน์ของตนไว้  แต่พระเจ้ามิได้คิดเช่นมนุษย์  กฎเกณฑ์มีไว้เพื่อความดีของมนุษย์  และพระเยซูเจ้าก็ไม่ทรงรีรอหรือลังเลที่จะทำความดีนั้นเกิดขึ้นทันทีเพราะพระองค์เสด็จมาก็เพื่อกิจการแห่งความรักนี้