บทอ่านจากหนังสือกันดารวิถี                                      กดว 20:1-13
      ในครั้งนั้น เดือนแรก ชุมชนชาวอิสราเอลทั้งหมดมาถึงถิ่นทุรกันดารศิน และตั้งค่ายที่คาเดช มีเรียมสิ้นชีวิตและถูกฝังไว้ที่นั่น
ชุมชนไม่มีน้ำดื่ม จึงมาชุมนุมกันประท้วงโมเสสและอาโรน บ่นว่า “ถ้าเราตายพร้อมกับพี่น้องของเราที่ตายเฉพาะพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้าก็คงจะดีกว่า ทำไมท่านจึงพาชุมชนขององค์พระผู้เป็นเจ้ามาในถิ่นทุรกันดารนี้ เพื่อให้พวกเราและฝูงสัตว์ของเราต้องตายที่นี่ ทำไมท่านจึงพาพวกเราออกมาจากประเทศอียิปต์เข้ามาอยู่ในสถานที่เลวร้ายเช่นนี้ ที่นี่หว่านพืชไม่ได้ ไม่มีต้นมะเดื่อ ไม่มีต้นองุ่น ไม่มีต้นทับทิม ไม่มีแม้กระทั่งน้ำจะดื่ม”
      โมเสสและอาโรนออกจากชุมชนไปยืนที่ทางเข้ากระโจมนัดพบ กราบลงศีรษะจรดพื้น องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงสำแดงพระสิริรุ่งโรจน์แก่เขาทั้งสอง องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสแก่โมเสสว่า “ท่านจงไปหยิบไม้เท้า แล้วท่านกับอาโรนพี่ชาย จงเรียกชาวอิสราเอลทั้งหมดมาชุมนุมกัน จงพูดกับก้อนหินนี้ต่อหน้าคนทั้งหลาย แล้วน้ำจะไหลออกมา ท่านจะทำให้น้ำไหลออกมาจากก้อนหิน เพื่อชาวอิสราเอลทั้งหลายและฝูงสัตว์จะได้ดื่มได้กิน”
     โมเสสจึงเข้าไปหยิบไม้เท้าที่วางอยู่เฉพาะพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้าตามพระบัญชา โมเสสและอาโรนเรียกชาวอิสราเอลทั้งหลายมาชุมนุมกันข้างหน้าก้อนหิน โมเสสพูดกับเขาว่า “ท่านทั้งหลายที่เป็นกบฏ จงฟังเถิด เราทั้งสองจะทำให้น้ำไหลออกมาจากหินก้อนนี้เพื่อท่านทั้งหลายได้ไหม” แล้วโมเสสก็ยกมือขึ้นใช้ไม้เท้าตีก้อนหินนั้นสองครั้ง น้ำก็ไหลทะลักออกมามากมาย คนทั้งหลายและฝูงสัตว์ก็ได้ดื่มและได้กิน พระเจ้าทรงลงโทษโมเสสและอาโรน
     องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับโมเสสและอาโรนว่า “เพราะท่านทั้งสองไม่มีความเชื่อพอจะประกาศความศักดิ์สิทธิ์ของเราต่อหน้าชาวอิสราเอล ท่านจะไม่ได้พาชุมชนนี้เข้าไปในแผ่นดินที่เราจะประทานให้เขา”
น้ำนี้ได้ชื่อว่าเมรีบาห์ มีความหมายว่า น้ำแห่งการวิวาทซึ่งเป็นที่ที่ชาวอิสราเอลได้วิวาทกับองค์พระผู้เป็นเจ้า และพระองค์ทรงสำแดงความศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ในหมู่เขา

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                               มธ 16:13-23
       เวลานั้น พระเยซูเจ้าเสด็จมาถึงเขตเมืองซีซารียาแห่งฟิลิปและตรัสถามบรรดาศิษย์ว่า “คนทั้งหลายกล่าวว่าบุตรแห่งมนุษย์เป็นใคร” เขาทูลตอบว่า “บ้างกล่าวว่าเป็นยอห์นผู้ทำพิธีล้าง บ้างกล่าวว่าเป็นประกาศกเอลียาห์ บ้างกล่าวว่าเป็นประกาศก
เยเรมีย์หรือประกาศกองค์ใดองค์หนึ่ง”
     พระองค์ตรัสกับเขาว่า “ท่านล่ะคิดว่าเราเป็นใคร” ซีโมน เปโตรทูลตอบว่า “พระองค์คือพระคริสตเจ้า พระบุตรของพระเจ้าผู้ทรงชีวิต” พระเยซูเจ้าตรัสตอบเขาว่า “ซีโมน บุตรของยอห์น ท่านเป็นสุขเพราะไม่ใช่มนุษย์ที่เปิดเผยให้ท่านรู้ แต่พระบิดาเจ้าของเราผู้สถิตในสวรรค์ทรงเปิดเผย เราบอกท่านว่า ท่านคือศิลา และบนศิลานี้ เราจะตั้งพระศาสนจักรของเรา ประตูนรกจะไม่มีวันชนะพระศาสนจักรได้ เราจะมอบกุญแจอาณาจักรสวรรค์ให้ ทุกสิ่งที่ท่านจะผูกบนแผ่นดินนี้ จะผูกไว้ในสวรรค์ด้วย ทุกสิ่งที่ท่านจะแก้ในแผ่นดินนี้ ก็จะแก้ในสวรรค์ด้วย” แล้วพระองค์ทรงกำชับบรรดาศิษย์มิให้บอกใครว่าพระองค์คือพระคริสตเจ้า
     ตั้งแต่นั้นมาพระเยซูเจ้าทรงเริ่มแจ้งแก่บรรดาศิษย์ว่า พระองค์จะต้องเสด็จไปกรุงเยรูซาเล็มเพื่อรับการทรมานอย่างมากจากบรรดาผู้อาวุโส หัวหน้าสมณะและธรรมาจารย์ จะถูกประหารชีวิต แต่จะทรงกลับคืนพระชนมชีพในวันที่สาม
     เปโตรนำพระองค์แยกออกไป ทูลทัดทานว่า “ขอเถิด พระเจ้าข้า เหตุการณ์นี้จะไม่เกิดขึ้นกับพระองค์อย่างแน่นอน” แต่พระองค์ทรงหันมาตรัสแก่เปโตรว่า “เจ้าซาตาน ถอยไปข้างหลัง เจ้าเป็นเครื่องกีดขวางเราเจ้าไม่คิดอย่างพระเจ้า แต่คิดอย่างมนุษย์”

ข้อคิด
     “ชื่อนั้นไม่สำคัญเท่ากับการแสดงออกที่คู่ควร” นานมาแล้วในช่วงวุ่นวายของสงคราม จิตรกรที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง จำเป็นต้องผ่านแดน แต่ไม่มีหลักฐานยืนยันตัวตน ทหารรักษาด่านนำกระดาษและเครื่องเขียนมาให้ ขอให้เขาวาดภาพหนึ่ง ที่สุดเขาผ่านด่านไปได้เพราะสิ่งที่เขาทำคู่ควรกับชื่อของเขา มหาตมะ คานธีครั้งหนึ่งเคยกล่าวว่า “ถ้าคริสตชนทุกคนประพฤติเหมือนพระคริสต์ โลกทั้งโลกก็คงเป็นคริสตชน” การได้ชื่อว่า “คริสตชน” หมายถึงการเดินตามวิถีของพระคริสตเจ้า ในการยอมรับความทุกข์ทรมานและความตายเพื่อไถ่บาปมนุษย์ มิใช่เพื่อเกียรติรุ่งโรจน์ของตนเอง และการพิสูจน์ตนเองย่อมต้องสอดคล้องกับความจริงประการนี้อย่างหลีกเลี่ยงมิได้ จงอย่าลืมคำสอนของท่านนักบุญยากอบที่สอนว่า “ความเชื่อที่ปราศจากกิจการก็เป็นความเชื่อที่ตายแล้ว”(ยากอบ 2,17) คริสตชนมีบทบาทในการเผยแผ่พระอาณาจักรของพระเจ้าในโลก มิใช่ด้วยคำพูดเท่านั้น แต่ด้วยกิจการต่างๆอันเต็มเปี่ยมด้วยความรักของพระคริสตเจ้า