บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวเธสะโลนิกา ฉบับที่หนึ่ง        1 ธส 2:9-13
     พี่น้องทั้งหลาย ท่านคงระลึกได้ถึงความเหน็ดเหนื่อยและความยากลำบากของเราขณะที่เราทำงานทั้งกลางวันกลางคืน เพื่อไม่ต้องเป็นภาระแก่ผู้ใดในบรรดาท่านทั้งหลาย เราประกาศข่าวดีของพระเจ้าให้ท่าน ท่านทั้งหลายเป็นพยาน และพระเจ้าทรงเป็นพยานด้วยว่า เราปฏิบัติตนต่อท่านผู้มีความเชื่อโดยทำตนเป็นคนศักดิ์สิทธิ์ชอบธรรมและปราศจากคำตำหนิ ท่านรู้อีกว่า เราได้ตักเตือน ปลุกใจและกำชับท่านแต่ละคนดังบิดากำชับบุตรของตน เพื่อให้ท่านดำเนินชีวิตอย่างเหมาะสมกับพระเจ้า ผู้ทรงเรียกท่านมาสู่พระอาณาจักรและพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์
     ด้วยเหตุนี้เราขอบพระคุณเจ้าอยู่เสมอ เพราะเมื่อเราประกาศพระวาจาของพระเจ้าให้ท่านฟัง ท่านฟังแล้วก็รับไว้ มิใช่เช่นวาจาของมนุษย์ แต่เช่นที่เป็นจริงคือ “พระวาจาของพระเจ้า” ซึ่งกำลังแสดงพลังอยู่ในท่านที่มีความเชื่อ

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                มธ 23:27-32
      เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “วิบัติจงเกิดแก่ท่าน ธรรมาจารย์และฟาริสีหน้าซื่อใจคด ท่านเป็นเหมือนหลุมศพทาสีขาว ภายนอกดูงดงามแต่ภายในเต็มไปด้วยกระดูกคนตายและสิ่งสกปรกทุกอย่าง ท่านก็เป็นเช่นเดียวกัน ภายนอกปรากฏแก่มนุษย์ว่าเป็นคนชอบธรรม แต่ภายในเต็มไปด้วยความหน้าซื่อใจคด และความอธรรม
      วิบัติจงเกิดแก่ท่าน ธรรมาจารย์และฟาริสีหน้าซื่อใจคด ท่านสร้างหลุมศพให้บรรดาประกาศก ประดับอนุสาวรีย์ของผู้ชอบธรรม ท่านกล่าวว่า ‘ถ้าเราอยู่ในสมัยบรรพบุรุษ เราคงจะไม่ร่วมมือในการหลั่งเลือดบรรดาประกาศกเหล่านี้’ ดังนี้ ท่านก็เป็นพยานปรักปรำตนเองว่า เป็นลูกหลานของผู้ที่ได้ฆ่าบรรดาประกาศก ฉะนั้น ท่านทั้งหลายจงทำงานที่บรรพบุรุษของท่านได้เริ่มไว้ให้สำเร็จไปเถิด”

ข้อคิด
      ถ้าความสุภาพถ่อมตนคือคุณธรรมที่เปรียบเหมือนเป็นประตูไปสู่คุณธรรมอื่น ๆ ความหยิ่งจองหองก็เป็นบาปที่นำไปสู่บาปอื่น ๆ เช่นกัน และ “ความน่าซื่อใจคด” คือบาปของความหยิ่งจองหอง การแสร้งเป็นในสิ่งที่ตนเองไม่ได้เป็นจริง ๆ การยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง นี่จึงเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไม พระเยซูเจ้าจึงทรงใช้ถ้อยคำตำหนิที่รุนแรงกับคนหน้าซื่อใจคด ไม่ใช่เพราะพระองค์ต้องการด่าให้ใครรู้สึกอับอาย แต่เพราะพระองค์ทราบว่า ใครที่ผิดในเรื่องนี้ จะนำไปสู่บาปอื่น ๆ ได้ ดังนั้น พระองค์จึงทรงต้องตักเตือนอย่างตรงไปตรงมาเพื่อไม่ให้มีการหลงผิดไปมากกว่านี้ และมีแต่คนที่ใจสุภาพถ่อมตนเท่านั้น ที่เมื่อถูกตักเตือนแล้ว จะคิด ไตร่ตรอง และพยายามปรับปรุงตนเอง