บทอ่านจากหนังสือประกาศกเยเรมีย์                             ยรม 23:1-6
     องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ “วิบัติแก่บรรดาผู้เลี้ยงที่ทำลายและทำให้ฝูงแกะที่เราเลี้ยงไว้กระจัดกระจายไป” ดังนั้น องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าแห่งอิสราเอลจึงตรัสกล่าวโทษบรรดาผู้เลี้ยงที่เลี้ยงดูประชากรของเราว่า “ท่านทั้งหลายขับไล่แกะของเราให้กระจัดกระจายไปและไม่ดูแลแกะเหล่านั้น ใช่แล้ว เราจะจัดการกับท่านทั้งหลายและกับกิจการชั่วร้ายของท่าน” องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ “เราจะรวบรวมแกะที่รอดชีวิตของเราจากแผ่นดินทุกแห่งที่เราเคยขับไล่ให้เขาไปอาศัยอยู่ เราจะนำเขาทั้งหลายกลับมายังทุ่งหญ้าของเขาอีก เขาจะมีลูกดกและทวีจำนวนมากมาย เราจะแต่งตั้งผู้เลี้ยงให้เลี้ยงดูเขา เขาจะไม่ต้องกลัวและตกใจอีกต่อไป จะไม่มีแกะขาดไปแม้แต่ตัวเดียว” องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้
     องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า “ดูซิ วันเวลาจะมาถึง เมื่อเราจะตั้งหน่อชอบธรรมให้แก่กษัตริย์ดาวิด เขาจะครองราชย์เป็นกษัตริย์และมีปรีชา เขาจะทำให้ความถูกต้องและความยุติธรรมเกิดขึ้นในแผ่นดิน ในรัชสมัยของพระองค์ยูดาห์จะรอดพ้น อิสราเอลจะดำเนินชีวิตอย่างปลอดภัย ทุกคนจะเรียกขานพระนามของพระองค์ว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นความชอบธรรมของเรา””

บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวเอเฟซัส    อฟ 2:13-18
     พี่น้อง บัดนี้ในองค์พระคริสตเยซู ท่านทั้งหลายซึ่งในอดีตเคยอยู่ห่างไกลได้เข้ามาอยู่ใกล้ เดชะพระโลหิตของพระคริสตเจ้า พระองค์คือสันติของเรา ทรงกระทำให้ทั้งสองฝ่ายเป็นหนึ่งเดียว โดยทรงทำลายกำแพงที่แบ่งแยกคือการเป็นอริต่อกันนั้นลงเสีย ทรงล้มเลิกธรรมบัญญัติพร้อมกับข้อบังคับต่างๆ เมื่อทรงรับเอาร่างกายเป็นมนุษย์เพื่อสร้างสันติ ทำให้ทั้งสองฝ่ายกลับเป็นมนุษย์ใหม่คนเดียวในพระองค์ ทรงทำให้ทั้งสองฝ่ายกลับคืนดีกับพระเจ้า รวมอยู่เป็นกายเดียว โดยทางไม้กางเขน ทรงขจัดการเป็นอริต่อกันนั้นเสียในพระองค์ พระองค์ได้เสด็จมาประกาศสันติเป็นข่าวดีสำหรับท่านทั้งหลายที่อยู่ห่างไกล และประกาศสันติเป็นข่าวดีสำหรับผู้ที่อยู่ใกล้ เดชะพระองค์เราทั้งสองฝ่ายจึงสามารถเข้าไปเฝ้าพระบิดาเจ้าได้ในพระจิตเจ้าองค์เดียวกัน

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                            มก 6:30-34
     เวลานั้น บรรดาอัครสาวกได้กลับมาเฝ้าพระเยซูเจ้าและทูลรายงานให้ทรงทราบถึงทุกสิ่งที่เขาได้ทำและได้สอน พระองค์จึงตรัสแก่เขาว่า ‘ท่านทั้งหลายจงมาพักผ่อนกับเราตามลำพังในที่สงัดระยะหนึ่งเถิด’ เพราะว่ามีคนไปมาจนพวกเขาไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะรับประทานอาหาร พระเยซูเจ้าพร้อมกับบรรดาอัครสาวกจึงลงเรือไปยังที่สงัดตามลำพัง ประชาชนหลายคนได้เห็นพระเยซูเจ้ากับบรรดาอัครสาวกแล่นเรือออกไป ก็คาดคะเนได้ว่า พระองค์จะทรงไปที่ใด จึงรีบเดินเท้าออกจากเมืองต่างๆไปที่นั่นและไปถึงก่อน เมื่อเสด็จขึ้นจากเรือ ทรงแลเห็นประชาชนมากมายก็ทรงสงสาร เพราะเขาเหล่านั้นเป็นดังฝูงแกะไม่มีคนเลี้ยง พระองค์จึงทรงเริ่มสั่งสอนเขาหลายเรื่อง

ข้อคิด
     พระเยซูเจ้าเสด็จมาเพื่อเผยให้มนุษย์ว่าพระเจ้าทรงเป็นใคร ที่ผ่านมา มนุษย์พยายามจะรู้ว่าพระเจ้าทรงเป็นใคร มนุษย์มโนภาพลักษณ์พระเจ้าจากประสบการณ์ตนเองและสร้างพระขึ้นมาตามนั้น กระทั่งพระเยซูเจ้าเสด็จมาบังเกิดเป็นมนุษย์และทรงเผยให้มนุษย์รู้ว่าพระเจ้าเป็นใครด้วยความเป็นมนุษย์ของพระองค์...พูดภาษามนุษย์ ทำตามประสามนุษย์...เพื่อให้มนุษย์เข้าถึงพระเจ้า ว่าพระองค์ทรงเป็นพระบิดา ทรงเป็นความรักและความเมตตา พร้อมกันนั้นก็ทรงสะท้อนออกมาด้วยชีวิตของพระองค์...เสด็จไปที่ไหนก็มากด้วยรักและสงสาร ทว่าความสงสารของพระองค์ไม่อยู่แค่ความรู้สึก หากแต่เปลี่ยนเป็นการกระทำอย่างเป็นรูปธรรม และพระองค์ทรงประสงค์ให้ศิษย์ของพระองค์ทำเช่นเดียวกัน