บทอ่านจากจดหมายนักบุญยอห์นอัครสาวก ฉบับที่หนึ่ง      1 ยน 4:11-18
     ท่านที่รักทั้งหลาย ถ้าพระเจ้าทรงรักเราเช่นนี้ เราก็ควรจะรักกันด้วย ไม่มีผู้ใดเคยเห็นพระเจ้า แต่ถ้าเรารักกัน พระเจ้าย่อมทรงดำรงอยู่ในเรา และความรักของพระองค์ในเราก็จะสมบูรณ์ เรารู้ว่าเราดำรงอยู่ในพระองค์ และพระองค์ทรงดำรงอยู่ในเรา เพราะพระองค์ประทานพระพรของพระจิตเจ้าให้เรานั่นเอง เราเห็นและเราเป็นพยานได้ว่า พระบิดาทรงส่งพระบุตรของพระองค์ มาเป็นพระผู้ไถ่โลก
      ผู้ใดยอมรับว่าพระเยซูเจ้าทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า พระเจ้าย่อมทรงดำรงอยู่ในเขา และเขาย่อมอยู่ในพระเจ้า เรารู้และเชื่อในความรักที่พระเจ้าทรงมีต่อเรา พระเจ้าทรงเป็นความรัก ผู้ใดดำรงอยู่ในความรัก ย่อมดำรงอยู่ในพระเจ้า และพระเจ้าย่อมทรงดำรงอยู่ในเขา ความรักสมบูรณ์อยู่ในเรา เพื่อให้เรามีความมั่นใจในวันพิพากษา เพราะพระองค์ทรงเป็นอย่างไร เราในโลกนี้ย่อมเป็นอย่างนั้นด้วย ไม่มีความกลัวในความรัก ความรักที่สมบูรณ์ย่อมขจัดความกลัว เพราะความกลัว คือความคาดหมายว่าจะถูกลงโทษ ความรักของผู้มีความกลัวจึงยังไม่สมบูรณ์

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                              มก 6:45-52
      ทันทีหลังจากนั้น พระเยซูเจ้าทรงสั่งให้บรรดาศิษย์ลงเรือข้ามฟากล่วงหน้าไปที่เมืองเบธไซดา ขณะที่พระองค์ทรงให้ประชาชนกลับ เมื่อทรงอำลาจากเขาแล้ว พระองค์ก็เสด็จขึ้นไปบนภูเขาเพื่อทรงอธิษฐานภาวนา ครั้นถึงเวลาค่ำเรืออยู่กลางทะเลสาบ พระองค์ทรงอยู่บนฝั่งตามลำพัง ทรงเห็นว่าบรรดาศิษย์ต้องกรรเชียงเรืออย่างเหน็ดเหนื่อยเพราะเรือทวนลม ครั้นถึงเวลาประมาณยามที่สี่ พระองค์ทรงพระดำเนินบนทะเลไปหาบรรดาศิษย์ ทรงตั้งพระทัยจะผ่านเขาไป บรรดาศิษย์เห็นพระองค์ทรงพระดำเนินอยู่บนทะเล ก็คิดว่าเป็นผี จึงส่งเสียงร้องอื้ออึง เพราะทุกคนได้แลเห็นพระองค์ จึงตกใจกลัว แต่ทันใดนั้น พระองค์ตรัสกับเขาว่า “ทำใจให้ดี เราเอง อย่ากลัวเลย”
     แล้วพระองค์เสด็จไปหาเขาในเรือ และลมก็หยุด บรรดาศิษย์รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง เพราะยังไม่เข้าใจเรื่องขนมปัง ใจของเขายังแข็งกระด้างอยู่

ข้อคิด
     บ่อยครั้งเมื่อมนุษย์ต้องเผชิญอะไรในชีวิตที่หนักๆ มักจะปล่อยให้ความหวาดกลัวเข้ามาครอบงำ จึงทำให้ขาดสติในการที่จะมอง เข้าใจกับเหตุการณ์และแก้ปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ เหมือนในพระวรสารวันนี้ที่บรรดาอัครสาวกของพระองค์ ขาดสติ ตระหนกตกใจกลัวกับเหตุการณ์ที่เขากำลังเผชิญอยู่ จึงทำให้ลืมพระเยซูเจ้าไปช่วงขณะนั้น แต่พระองค์ยังทรงจ้องมองพวกเขาอยู่ทุกขณะที่พระองค์อธิฐานภาวนาอยู่บนฝั่ง ทันใดนั้นพระองค์เสด็จลงมาหาพวกเขา แต่พวกเขาจำพระองค์ไม่ได้แต่กลับตกใจกลัว ทันใดนั้นพระองค์เสด็จเข้าไปในเรือทุอย่างก็สงบลง ทำให้เราพบว่าเมื่อเราเปิดใจและต้อนรับพระองค์เข้ามาในชีวิตประจำวันของเรา พระองค์จะเป็นผู้ขับไล่ความหวาดกลัวออกไปในชีวิตเราทุก ๆ วัน