บทอ่านจากหนังสือประกาศกบารุค                               บรค 1:15-22
     ท่านทั้งหลายต้องอธิษฐานภาวนาดังนี้ “องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเราทรงความเที่ยงธรรม ส่วนเราต้องอับอายดังที่เห็นได้ในวันนี้ ชาวยูดาห์และชาวกรุงเยรูซาเล็มก็ต้องอับอาย รวมทั้งบรรดากษัตริย์ บรรดาผู้ปกครอง บรรดาสมณะ บรรดาประกาศกและบรรพบุรุษของเราด้วย เพราะเราได้ทำบาปผิดต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า ไม่เชื่อฟังพระองค์ ไม่ฟังพระสุรเสียงขององค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเรา และไม่เดินตามบทบัญญัติที่องค์พระผู้เป็นเจ้าประทานแก่เรา ตั้งแต่วันที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงนำบรรพบุรุษของเราออกจากแผ่นดินอียิปต์จนถึงทุกวันนี้ เราไม่เชื่อฟังองค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเรา เราละเลยไม่ยอมฟังพระสุรเสียงของพระองค์ เหตุร้ายและคำสาปแช่งที่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสสำทับไว้กับโมเสสผู้รับใช้พระองค์ เมื่อทรงนำบรรพบุรุษของเราออกจากแผ่นดินอียิปต์เพื่อประทานแผ่นดินที่มีน้ำนมและน้ำผึ้งไหลอย่างบริบูรณ์ ยังอยู่กับเราแม้ในวันนี้ เราทั้งหลายไม่ฟังพระสุรเสียงขององค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเรา ซึ่งตรัสไว้โดยทางประกาศกที่ทรงส่งมาพบเรา เราแต่ละคนกลับทำตามความคิดจากใจชั่วร้ายของเรา ไปนับถือเทพเจ้าอื่นๆ และทำความชั่วเฉพาะพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเรา”

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                ลก 10:13-16
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “วิบัติจงเกิดแก่เจ้า เมืองโคราซิน วิบัติจงเกิดแก่เจ้า เมืองเบธไซดา ถ้าอัศจรรย์ที่ได้เกิดขึ้นในเจ้าได้เกิดขึ้นที่เมืองไทระและเมืองไซดอนแล้ว เขาเหล่านั้นคงได้นุ่งกระสอบนั่งบนกองขี้เถ้ากลับใจเสียนานแล้ว ดังนั้น เมืองไทระและเมืองไซดอนจะรับโทษเบากว่าเจ้าในวันพิพากษา ส่วนเจ้า เมืองคาเปอรนาอุม เจ้าจะยกตนขึ้นถึงฟ้าเทียวหรือ เจ้าจะตกลงไปถึงแดนผู้ตาย
ผู้ใดฟังท่าน ผู้นั้นฟังเรา ผู้ใดสบประมาทท่าน ผู้นั้นสบประมาทเรา ผู้ที่สบประมาทเรา ก็สบประมาทผู้ที่ทรงส่งเรามา”

ข้อคิด
     ความผิดหวังของพระเยซูเจ้าที่ถูกชาวกาลิลีปฏิเสธแสดงให้เราเห็นในพระวรสารวันนี้ พระองค์ทำทุกอย่างเพื่อคนดื้อรั้นพวกนี้ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามันช่างน่าผิดหวังเสียจริง ๆ
ประสบการณ์เช่นนี้คงเป็นประสบการณ์ของผู้ประกาศพระวาจาของพระเจ้า ไม่ว่าจะประกาศแก่ใครก็ตาม เป็นการยากที่ตัวผู้ประกาศจะไม่ถูกปฏิเสธ แต่พระวาจาต่างหากที่สำคัญที่สุด ถ้าเราประสบความสำเร็จในการประกาศพระวาจา นั่นเป็นพระวาจาเองที่ได้รับการยอมรับ ไม่ใช่ตัวเรา