บทอ่านจากหนังสือปฐมกาล                                         ปฐก 1:1-19
        เมื่อแรกเริ่มนั้น พระเจ้าทรงเนรมิตสร้างฟ้าและแผ่นดินแผ่นดินยังเป็นที่ร้างไร้รูปร่างความมืดมิดปกคลุมอยู่เหนือทะเลลึก และลมพายุแรงกล้าพัดอยู่เหนือน้ำ
        พระเจ้าตรัสว่า “จงมีความสว่าง” และความสว่างก็อุบัติขึ้นพระเจ้าทรงเห็นว่าความสว่างนั้นดี ทรงแยกความสว่างออกจากความมืดพระเจ้าทรงเรียกความสว่างว่า “วัน” ทรงเรียกความมืดว่า “คืน” มีเวลาค่ำ มีเวลาเช้า นับเป็นวันที่หนึ่ง
       พระเจ้าตรัสว่า “จงมีแผ่นฟ้าขึ้นระหว่างน้ำเพื่อแยกน้ำออกจากกัน” และก็เป็นเช่นนั้น พระเจ้าทรงสร้างแผ่นฟ้าและทรงแยกน้ำใต้แผ่นฟ้าออกจากน้ำที่อยู่เหนือแผ่นฟ้า พระเจ้าทรงเรียกแผ่นฟ้าว่า“ท้องฟ้า” มีเวลาค่ำ มีเวลาเช้า นับเป็นวันที่สอง
        พระเจ้าตรัสว่า “น้ำใต้ท้องฟ้าจงมารวมอยู่ในที่เดียวกันที่แห้งจงปรากฏขึ้น” และก็เป็นเช่นนั้น พระเจ้าทรงเรียกที่แห้งว่า “แผ่นดิน” ทรงเรียกมวลน้ำว่า “ทะเล” พระเจ้าทรงเห็นว่าดี
        พระเจ้าตรัสว่า “แผ่นดินจงผลิตหญ้าเขียว คือพืชที่มีเมล็ดและไม้ผลที่มีเมล็ดในผลแต่ละชนิดบนแผ่นดิน” และก็เป็นเช่นนั้น แผ่นดินผลิตหญ้าเขียว พืชที่มีเมล็ด และไม้ผลที่มีเมล็ดในผลแต่ละชนิด พระเจ้าทรงเห็นว่าดี มีเวลาค่ำ มีเวลาเช้า นับเป็นวันที่สาม
      พระเจ้าตรัสว่า “จงมีดวงสว่างบนแผ่นฟ้าเพื่อแยกวันออกจากคืน เป็นเครื่องกำหนดเทศกาล วันและปี ใช้เป็นตะเกียงบนท้องฟ้าเพื่อส่องแสงเหนือแผ่นดิน” และก็เป็นเช่นนั้น พระเจ้าทรงสร้างดวงสว่างใหญ่สองดวงทรงให้ดวงใหญ่กำหนดวัน ดวงเล็กกำหนดคืนและทรงสร้างดวงดาวด้วย พระเจ้าทรงจัดสิ่งเหล่านี้ไว้บนแผ่นฟ้า เพื่อส่องสว่างเหนือแผ่นดิน เพื่อกำหนดวันและคืน เพื่อแยกความสว่างจากความมืด พระเจ้าทรงเห็นว่าดี มีเวลาค่ำ มีเวลาเช้า นับเป็นวันที่สี่

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                               มก 6:53-56
       เวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงข้ามฟากพร้อมกับบรรดาศิษย์มาจอดเรือขึ้นฝั่งที่เมืองเยนเนซาเร็ธเมื่อเสด็จขึ้นจากเรือประชาชนก็จำพระองค์ได้ทันทีและคนในบริเวณนั้นต่างรีบมาหานำผู้เจ็บป่วยนอนบนแคร่มาเฝ้าพระองค์ณสถานที่ที่เขาได้ยินว่าพระองค์ประทับอยู่ไม่ว่าพระองค์เสด็จไปที่ใดในหมู่บ้านในเมืองหรือในชนบทเขาก็นำผู้เจ็บป่วยมาวางตามลานสาธารณะทูลขอพระองค์ให้เขาสัมผัสเพียงชายฉลองพระองค์เท่านั้นและทุกคนที่สัมผัสแล้วก็หายจากโรคภัย

ข้อคิด
        พระเจ้าทรงสร้างทุกสิ่งให้เป็นไปตามวิถีทางของพระองค์ ทุกสิ่งที่สร้างเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพระองค์ และทุกสิ่งที่พระองค์ทรงสร้างนั้นล้วนเป็นสิ่งที่ดี และเมื่อทุกสิ่งดำเนินไปตามกฎเกณฑ์ และธรรมชาติของมันก็เป็นสิ่งที่ดี แต่เรารู้ว่าหลายครั้งสิ่งสร้างของพระองค์ได้ถูกบิดเบือนไปจากวิถีทางของพระองค์ จึงทำให้เกิดความสับสนวุ่นวาย ความเจ็บปวด ความทุกข์ยากและอื่น ๆ อีกมากมายที่ตามมา มนุษย์เราก็เป็นสิ่งสร้างของพระองค์เช่นกัน เราจะรักษาวิถีทางของพระองค์ได้อย่างไร เพื่อเราจะสามารถเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระองค์ในสิ่งสร้างทั้งหลาย