บทอ่านจากหนังสือปฐมกาล                                        ปฐก2:4ข-9,15-17
    เมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงสร้างฟ้าและแผ่นดิน บนแผ่นดินยังไม่มีพุ่มไม้และตามทุ่งนาหญ้ายังไม่ได้งอกขึ้นเลย เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้ายังไม่ได้ทรงทำให้ฝนตกบนแผ่นดิน และยังไม่มีมนุษย์ใช้แผ่นดินเป็นที่เพาะปลูก แต่มีน้ำขึ้นมาจากแผ่นดิน เพื่อรดหน้าดินทั้งหมดองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงเอาฝุ่นจากพื้นดินมาปั้นมนุษย์และทรงเป่าลมแห่งชีวิตเข้าในจมูกของเขา มนุษย์จึงเป็นผู้มีชีวิต
    องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงปลูกสวนขึ้นทางทิศตะวันออกในแคว้นเอเดนและทรงนำมนุษย์ที่ทรงปั้นมาไว้ที่นั่น องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงบันดาลให้ต้นไม้ทุกชนิดงอกขึ้นจากดิน ต้นไม้เหล่านี้งดงามชวนมองและมีผลน่ากิน มีต้นไม้แห่งชีวิตต้นหนึ่งอยู่ที่กลางสวน และมีต้นไม้แห่งความรู้ดีรู้ชั่ว
    องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงนำมนุษย์มาไว้ในสวนเอเดน เพื่อเพาะปลูกและดูแลสวน แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงบัญชามนุษย์นั้นว่า “ท่านจะกินผลไม้จากต้นไม้ทุกต้นในสวนได้ แต่อย่ากินจากต้นไม้แห่งความรู้ดีรู้ชั่ววันใดที่ท่านกินผลจากต้นนั้น ท่านจะต้องตาย”

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                            มก 7:14-23
      เวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงเรียกประชาชนเข้ามาอีกครั้งหนึ่งตรัสว่า “ทุกคนจงฟังและเข้าใจเถิดไม่มีสิ่งใดเลยจากภายนอกของมนุษย์ทำให้เขามีมลทินได้แต่สิ่งที่ออกมาจากภายในของมนุษย์นั้นแหละทำให้เขามีมลทินใครมีหูสำหรับฟังก็จงฟังเถิด”
    เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในบ้านห่างจากประชาชนบรรดาศิษย์จึงทูลถามพระองค์ถึงข้อความที่เป็นปริศนานั้นพระองค์ตรัสถามเขาว่า “ท่านก็ไม่มีปัญญาด้วยหรือท่านไม่เข้าใจหรือว่าสิ่งต่างๆจากภายนอกที่เข้าไปในมนุษย์นั้นทำให้เขามีมลทินไม่ได้เพราะมันไม่ได้เข้าไปในใจแต่ลงไปในท้องแล้วออกไปจากร่างกาย” ดังนี้ทรงประกาศว่าอาหารทุกชนิดไม่เป็นมลทินพระองค์ยังตรัสอีกว่า “สิ่งที่ออกจากภายในมนุษย์นั้นแหละทำให้เขามีมลทินจากภายในคือจากใจมนุษย์นั้นเป็นที่มาของความคิดชั่วร้ายการประพฤติผิดทางเพศการลักขโมยการฆ่าคนการมีชู้ความโลภการทำร้ายการฉ้อโกงการสำส่อนความอิจฉาการใส่ร้ายความหยิ่งยโสความโง่เขลาสิ่งชั่วร้ายทั้งหมดนี้ออกมาจากภายในและทำให้มนุษย์มีมลทิน”

ข้อคิด
    คำสอนของพระองค์วันนี้ทำให้เราเข้าใจชัดเจนมากขึ้น เกี่ยวกับสาเหตุที่ทำให้เรามีบาปหรือมีมลทิน หลายครั้งในชีวิตของเรา เรามักจะมองแต่สิ่งที่อยู่ภายนอกเท่านั้น เน้นแต่เฉพาะรูปลักษณะ และการกระทำภายนอก จึงทำให้เราไม่สามารถเข้าถึงความเคลื่อนไหวภายในจิตใจของตนเองและสัมผัสคำสอนของพระองค์ได้  จึงทำให้เราไม่ต่างอะไรกับบรรดาศิษย์ของพระองค์ ที่ได้ฟังแต่ไม่เข้าใจ แต่การวอนขอให้พระองค์ทรงอธิบาย ก็เท่ากับว่าเขาเองก็ต้องแสวงหาคำตอบเพื่อที่จะเข้าใจคำสอนพระองค์ เราก็เช่นกันต้องแสวงหาแสงสว่างจากพระองค์ เพื่อเข้าใจสิ่งที่พระองค์สอน