บทอ่านจากหนังสือบุตรสิรา                                           บสร17:24-29
      พระองค์ทรงให้ผู้สำนึกผิดกลับมาประทานกำลังใจแก่ผู้ขาดความพากเพียรจงกลับใจมาหาองค์พระผู้เป็นเจ้า ละทิ้งบาปจงอธิษฐานภาวนาเฉพาะพระพักตร์พระองค์ จงเลิกทำขัดเคืองพระทัยจงกลับมาเฝ้าพระผู้สูงสุด จงหันหลังให้ความอธรรม จงเกลียดชังความชั่วร้ายโดยสิ้นเชิงในแดนมรณะใครเล่าจะสรรเสริญพระผู้สูงสุดใครจะขอบพระคุณพระองค์แทนผู้มีชีวิตได้ผู้ตายที่ไม่อยู่แล้วจะสรรเสริญพระองค์ไม่ได้อีกผู้มีชีวิตและมีสุขภาพดีเท่านั้นจะสรรเสริญองค์พระผู้เป็นเจ้าได้พระกรุณาขององค์พระผู้เป็นเจ้าช่างยิ่งใหญ่พระองค์ประทานอภัยแก่ผู้กลับใจมาเฝ้าพระองค์

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                               มก 10:17-27
     เวลานั้น ขณะที่พระเยซูเจ้ากำลังทรงพระดำเนินอยู่ระหว่างทางชายคนหนึ่งรีบเข้ามาคุกเข่าลงทูลถามว่า “พระอาจารย์ผู้ทรงความดีข้าพเจ้าต้องทำอะไรเพื่อจะได้ชีวิตนิรันดร” พระเยซูเจ้าตรัสกับเขาว่า “ทำไมเรียกเราว่าผู้ทรงความดีไม่มีใครทรงความดีนอกจากพระเจ้าเท่านั้นท่านรู้จักบทบัญญัติแล้วคืออย่าฆ่าคนอย่าล่วงประเวณีอย่าลักขโมยอย่าเป็นพยานเท็จอย่าฉ้อโกงจงนับถือบิดามารดา” ชายผู้นั้นทูลว่า “พระอาจารย์ข้าพเจ้าได้ปฏิบัติตามบทบัญญัติเหล่านี้ทุกข้อมาตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว” พระเยซูเจ้าทอดพระเนตรเขาด้วยพระทัยเอ็นดูตรัสกับเขาว่า “ท่านยังขาดสิ่งหนึ่งจงไปขายทุกสิ่งที่มีมอบเงินให้คนยากจนและท่านจะมีขุมทรัพย์ในสวรรค์แล้วจงติดตามเรามาเถิด” เมื่อได้ฟังพระวาจานี้ชายผู้นั้นหน้าสลดลงเพราะเขามีทรัพย์สมบัติจำนวนมากจึงจากไปด้วยความทุกข์
      พระเยซูเจ้าทอดพระเนตรโดยรอบแล้วตรัสกับบรรดาศิษย์ว่า “ยากจริงหนอที่คนมั่งมีจะเข้าสู่พระอาณาจักรของพระเจ้า” บรรดาศิษย์แปลกใจกับพระวาจานี้พระเยซูเจ้าจึงตรัสอีกว่า “ลูกเอ๋ยยากจริงหนอที่จะเข้าสู่พระอาณาจักรของพระเจ้าอูฐจะลอดรูเข็มยังง่ายกว่าคนมั่งมีเข้าสู่พระอาณาจักรของพระเจ้า” บรรดาศิษย์ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นพูดกันว่า “ดังนี้ใครจะรอดพ้นได้” พระเยซูเจ้าทอดพระเนตรบรรดาศิษย์แล้วตรัสว่า “สำหรับมนุษย์เป็นไปไม่ได้แต่สำหรับพระเจ้าเป็นเช่นนั้นได้เพราะพระองค์ทรงทำได้ทุกสิ่ง”

ข้อคิด  
      จริงอยู่ ในแง่หนึ่งทรัพย์สมบัติเป็นเครื่องหมายแห่งพระพรของพระเจ้า แต่เราต้องไม่ลืมว่าพระพรทุกอย่างมีไว้เพื่อแบ่งปัน ยิ่งเรามีมาก เราก็ควรช่วยคนอื่นมากขึ้น ถ้าเรายึดติดอยู่กับพระพรนี้มากเกินไปและคิดว่ามันเป็นของส่วนตัวของเราเท่านั้น จนกระทั่งมองไม่เห็นความต้องการและความเดือดร้อนของเพื่อนพี่น้องที่อยู่รอบข้าง ทีละเล็กทีละน้อยเราจะกลายเป็นพวกวัตถุนิยมไปโดยไม่รู้ตัว พวกวัตถุนิยมเชื่อว่าปราศจากทรัพย์สินเงินทองชีวิตจะไร้ความหมาย เศรษฐีหนุ่มในพระวรสารวันนี้เป็นคนประเภทนี้แหละ ดังนั้น ให้เราวอนขอพระปรีชาญาณจากพระเจ้าเพื่อว่าเราจะสามารถสลัดตนเองออกจากลัทธิวัตถุนิยมในทุกรูปแบบ ทั้งนี้ก็เพราะว่า “มนุษย์จะได้ประโยชน์ใดในการที่ได้โลกทั้งโลกเป็นกำไร แต่ต้องเสียชีวิต” (มก 8:36)