บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวกาลาเทีย         กท 5:1-6
     พี่น้อง พระคริสตเจ้าทรงปลดปล่อยเราให้เป็นอิสระแล้ว ฉะนั้น จงยืนหยัดมั่นคง และอย่าเข้าเทียมแอกเป็นทาสอีกเลย
     จงฟังเถิด ข้าพเจ้า เปาโลขอบอกท่านทั้งหลายว่า ถ้าท่านเข้าสุหนัต พระคริสตเจ้าก็จะไม่มีประโยชน์อะไรกับท่าน ข้าพเจ้าขอยืนยันอีกครั้งหนึ่งกับทุกคนที่เข้าสุหนัตว่า จำเป็นต้องปฏิบัติตามธรรมบัญญัติทุกข้อด้วย ท่านที่คิดว่าเป็นผู้ชอบธรรมอาศัยธรรมบัญญัติ ก็แยกตัวออกไปจากพระคริสตเจ้า และขาดจากพระหรรษทาน ส่วนเรานั้น พระจิตเจ้าทรงนำเราให้รอคอยความชอบธรรมที่หวังจะได้รับจากความเชื่อ เพราะในพระคริสตเยซูนั้น การเข้าสุหนัตหรือไม่เข้าสุหนัตนั้นไม่สำคัญ เรื่องที่สำคัญก็คือมีความเชื่อที่แสดงออกเป็นการกระทำอาศัยความรัก

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                        ลก 11:37-41
     เวลานั้น เมื่อพระเยซูเจ้าตรัสจบแล้ว ชาวฟาริสีคนหนึ่งทูลเชิญพระองค์ไปเสวยพระกระยาหารที่บ้าน พระองค์จึงเสด็จเข้าไปประทับที่โต๊ะ ชาวฟาริสีคนนั้นประหลาดใจเมื่อเห็นว่าพระองค์ไม่ทรงล้างพระหัตถ์ตามธรรมเนียมก่อนเสวยพระกระยาหาร องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับเขาว่า “ชาวฟาริสีเอ๋ย ท่านล้างถ้วยชามด้านนอก แต่ใจของท่านเต็มไปด้วยของที่ขโมยมาและความชั่วร้าย คนโง่เอ๋ย พระเจ้าผู้ทรงสร้างภายนอก มิได้ทรงสร้างภายในด้วยหรือ ถ้าจะให้ดีแล้ว จงให้สิ่งที่อยู่ภายในเป็นทานเถิด แล้วทุกสิ่งก็จะสะอาดสำหรับท่าน”

ข้อคิด
     ประโยคสุดท้ายของนักบุญเปาโลในบทอ่านที่หนึ่งวันนี้สำคัญมาก ไม่ใช่เรื่องเข้าหรือไม่เข้าสุหนัตแบบชาวยิว แต่เป็นเรื่องการปฎิบัติความรักต่อกันและกัน และในการจะรักผู้อื่นได้นั้นก็เพราะเห็นแก่พระคริสตเจ้าที่เราเชื่อเป็นพระหรรษทานให้แก่เราทำได้ในเรื่องนี้ ศาสนาคริสต์เลยข้ามเรื่องบัญญัติของชาวยิวที่มีข้อปลีกย่อยซึ่งเอามาถกเถียงกันโดยไม่เกี่ยวกับการลงมือรักเพื่อพี่น้องไปหมดแล้วข้อปลีกย่อยที่บางทีเอามาเป็นเครื่องมือกดคนอื่นให้ต่ำกว่าตน หรือเพื่อวางภาระบนบ่าบางคนให้แบกรับไม่ไหวจะได้ดูแย่กว่าตนเหลือเพียงบัญญัติที่ออกมาจากภายในคือบัญญัติแห่งความรักพระเจ้าสุดจิตใจสุดสติปัญญาและกำลังและรักเพื่อนพี่น้องเหมือนรักตนเองที่ต้องปฏิบัติให้ได้ในชีวิตจริง