บทอ่านจากหนังสือพงศาวดาร ฉบับที่สอง                           2 พศด 24:17-25
     เมื่อสมณะเยโฮยาดาสิ้นชีวิตแล้ว บรรดาเจ้านายแห่งยูดาห์เข้ามาถวายบังคมเฉพาะพระพักตร์กษัตริย์ พระองค์ทรงฟังคำทูลของเขา เขาทั้งหลายได้ละทิ้งพระวิหารขององค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าแห่งบรรพบุรุษ ไปนมัสการเสาไม้ศักดิ์สิทธิ์และรูปเคารพ ความผิดนี้ทำให้พระเจ้าทรงลงโทษอาณาจักรยูดาห์และกรุงเยรูซาเล็ม องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงส่งบรรดาประกาศกมาเตือนเขาให้กลับมาหาพระองค์ ประกาศกเหล่านี้กล่าวประณามความผิดของเขา แต่เขาไม่ยอมฟัง พระจิตของพระเจ้าเข้าประทับในเศคาริยาห์ บุตรของเยโฮยาดาสมณะ เขายืนอยู่ต่อหน้าประชาชน พูดว่า “พระเจ้าตรัสดังนี้ ‘ทำไมท่านทั้งหลายจึงละเมิดบทบัญญัติขององค์พระผู้เป็นเจ้า ท่านจะไม่ประสบความเจริญรุ่งเรือง ท่านได้ละทิ้งองค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์จึงทรงละทิ้งท่าน’” เขาทั้งหลายร่วมกันคิดร้ายต่อเศคาริยาห์ ขว้างหินใส่เขาจนตายในลานพระวิหารขององค์พระผู้เป็นเจ้า กษัตริย์โยอาชไม่ทรงระลึกถึงความกรุณาซึ่งสมณะเยโฮยาดา บิดาของเศคาริยาห์เคยทำต่อพระองค์ แต่ทรงประหารชีวิตบุตรของเขา เมื่อเศคาริยาห์ใกล้จะตายได้พูดว่า “ขอองค์พระผู้เป็นเจ้า ทรงเห็นและทรงลงโทษเถิด”
     เมื่อขึ้นปีใหม่กองทัพชาวอารัมก็ยกมาโจมตีกษัตริย์โยอาช เขาบุกรุกเข้ามาในอาณาจักรยูดาห์จนถึงกรุงเยรูซาเล็ม ทำลายล้างบรรดาเจ้านายของประชาชน และส่งของเชลยทั้งหมดไปถวายกษัตริย์แห่งกรุงดามัสกัส กองทัพชาวอารัมยกมาเป็นจำนวนน้อย แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงมอบกองทัพใหญ่ไว้ในมือของเขา เพราะชาวยูดาห์ได้ละทิ้งองค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของบรรพบุรุษ กษัตริย์โยอาชจึงทรงถูกลงโทษอย่างสาสม
เมื่อชาวอารัมยกทัพกลับไปแล้ว กษัตริย์โยอาชทรงบาดเจ็บสาหัส บรรดาข้าราชบริพารคบคิดกันปลงพระชนม์พระองค์ เพื่อแก้แค้นที่ทรงประหารชีวิตบุตรของเยโฮยาดาสมณะ เขาปลงพระชนม์กษัตริย์โยอาชบนพระแท่นบรรทม พระองค์ก็สิ้นพระชนม์ เขาฝังพระศพไว้ในนครของกษัตริย์ดาวิด แต่ไม่ได้ฝังไว้ในที่ฝังพระศพของบรรดากษัตริย์

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                      มธ 6:24-34
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่บรรดาศิษย์ว่า “ไม่มีใครเป็นข้าสองเจ้าบ่าวสองนายได้เขาจะชังนายคนหนึ่งและจะรักนายอีกคนหนึ่งเขาจะจงรักภักดีต่อนายคนหนึ่งและจะดูหมิ่นนายอีกคนหนึ่งท่านทั้งหลายจะปรนนิบัติรับใช้พระเจ้าและเงินทองพร้อมกันไม่ได้
     ฉะนั้นเราบอกท่านทั้งหลายว่าอย่ากังวลถึงชีวิตของท่านว่าจะกินอะไรอย่ากังวลถึงร่างกายของท่านว่าจะนุ่งห่มอะไรชีวิตย่อมสำคัญกว่าอาหารและร่างกายย่อมสำคัญกว่าเครื่องนุ่งห่มมิใช่หรือจงมองดูนกในอากาศเถิดมันมิได้หว่านมิได้เก็บเกี่ยวมิได้สะสมไว้ในยุ้งฉางแต่พระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ทรงเลี้ยงมันท่านทั้งหลายมิได้มีค่ามากกว่านกหรือท่านใดบ้างที่กังวลแล้วต่ออายุของตนให้ยาวออกไปอีกสักหนึ่งวันได้ท่านจะกังวลถึงเครื่องนุ่งห่มทำไมจงสังเกตดูดอกไม้ในทุ่งนาเถิดมันเจริญงอกงามขึ้นได้อย่างไรมันไม่ทำงานมันไม่ปั่นด้ายแต่เราบอกท่านทั้งหลายว่ากษัตริย์ซาโลมอนเมื่อทรงเครื่องอย่างหรูหราก็ยังไม่งดงามเท่าดอกไม้นี้ดอกหนึ่งแม้แต่หญ้าในทุ่งนาซึ่งมีชีวิตอยู่วันนี้รุ่งขึ้นจะถูกโยนทิ้งในเตาไฟพระเจ้ายังทรงตกแต่งให้งดงามเช่นนี้พระองค์จะไม่สนพระทัยท่านมากกว่านั้นหรือท่านช่างมีความเชื่อน้อยจริงดังนั้นอย่ากังวลและกล่าวว่า ‘เราจะกินอะไรหรือจะดื่มอะไรหรือเราจะนุ่งห่มอะไร’ เพราะสิ่งต่างๆเหล่านี้คนต่างศาสนาแสวงหาพระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ทรงทราบแล้วว่าท่านต้องการทุกสิ่งเหล่านี้จงแสวงหาพระอาณาจักรของพระเจ้าและความชอบธรรมของพระองค์ก่อนแล้วพระองค์จะทรงเพิ่มทุกสิ่งเหล่านี้ให้
     ดังนั้นท่านทั้งหลายอย่ากังวลถึงวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้จะกังวลสำหรับตนเองแต่ละวันมีทุกข์พออยู่แล้ว”

ข้อคิด
     บ่อยครั้งในชีวิตเราให้ความสำคัญกับหลายสิ่งเราให้เวลากับหลายอย่างกับบุคคลสถานที่สิ่งของกับสิ่งภายนอกต่างๆที่เราเห็นว่าสำคัญต่อการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้, การให้ความสำคัญกับสิ่งเหล่านี้ไม่ผิดแต่จงระวังการให้คุณค่ามากไปใส่ใจมากเกินจนทำให้เราสลวนต่อสิ่งภายนอกเหล่านั้นและละเลยสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการแสวงหาพระอาณาจักรของพระเจ้าและความชอบธรรมของพระองค์