บทอ่านจากหนังสือพงศ์กษัตริย์ ฉบับที่สอง                         2 พกษ 17:5-8,13-15ก,18
     กษัตริย์แห่งอัสซีเรียทรงยกทัพมารุกรานแผ่นดินทั้งหมด เสด็จมาถึงกรุงสะมาเรียและทรงล้อมเมืองเป็นเวลาสามปี ปีที่เก้าในรัชกาลกษัตริย์โฮเชยา กษัตริย์แห่งอัสซีเรียทรงยึดกรุงสะมาเรียได้ ทรงกวาดต้อนชาวอิสราเอลไปเป็นเชลยที่อัสซีเรีย ให้ตั้งหลักแหล่ง บางส่วนอยู่ที่เมืองคาลาห์ บางส่วนอยู่ที่แม่น้ำคาโบร์ในแคว้นโกซานบางส่วนอยู่ตามเมืองต่างๆ ของชาวมีเดีย
     เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะชาวอิสราเอลทำบาปผิดต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าของตน พระองค์ทรงนำเขาออกจากแผ่นดินอียิปต์ พ้นจากมือของกษัตริย์ฟาโรห์แห่งอียิปต์ แต่เขากลับไปนมัสการเทพเจ้าอื่น ปฏิบัติตามประเพณีของชนชาติที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงขับไล่ออกไปเมื่อชาวอิสราเอลเข้ามาอาศัยอยู่ และปฏิบัติตามประเพณีต่างๆ ที่กษัตริย์แห่งอิสราเอลทรงนำเข้ามา
     องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงใช้บรรดาประกาศกและผู้ทำนาย มาเตือนชาวอิสราเอลและชาวยูดาห์ว่า “จงละทิ้งหนทางชั่วร้ายของท่าน จงปฏิบัติตามบทบัญญัติและข้อกำหนด ดังที่มีเขียนไว้ในธรรมบัญญัติที่เรามอบให้แก่บรรพบุรุษของท่าน และตกทอดมาถึงท่านทางบรรดาประกาศกผู้รับใช้ของเรา” แต่เขาไม่ยอมเชื่อฟัง มีจิตใจดื้อรั้นเหมือนบรรพบุรุษซึ่งไม่ยอมเชื่อองค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของตน ดูหมิ่นข้อกำหนดและพันธสัญญาซึ่งพระองค์ทรงทำกับบรรพบุรุษของเขา ดูหมิ่นคำตักเตือนที่ทรงให้ไว้
     องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพระพิโรธชาวอิสราเอลอย่างยิ่ง และทรงผลักไสเขาให้พ้นจากพระพักตร์ เหลือไว้แต่เผ่ายูดาห์เท่านั้น

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                     มธ 7:1-5
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่บรรดาศิษย์ว่า “อย่าตัดสินเขาแล้วพระเจ้าจะไม่ทรงตัดสินท่านท่านตัดสินเขาอย่างไรพระเจ้าจะทรงตัดสินท่านอย่างนั้นท่านใช้ทะนานใดตวงให้เขาพระเจ้าจะทรงใช้ทะนานนั้นตวงให้ท่านทำไมท่านจึงมองดูเศษฟางในดวงตาของพี่น้องแต่ไม่สังเกตเห็นท่อนซุงในดวงตาของตนเลยท่านจะกล่าวแก่พี่น้องได้อย่างไรว่า ‘ปล่อยให้ฉันเขี่ยเศษฟางออกจากดวงตาของท่านเถิด’ ขณะที่มีท่อนซุงอยู่ในดวงตาของท่านท่านคนหน้าซื่อใจคดเอ๋ยจงเอาท่อนซุงออกจากดวงตาของท่านก่อนเถิดแล้วจะได้เห็นชัดก่อนไปเขี่ยเศษฟางออกจากดวงตาของพี่น้อง”

ข้อคิด
     เราวัดวาเพื่อนสนิทมิตรสหายด้วยมาตรวัดอันใดมาตรวัดนั้นก็จะถูกใช้วัดวาเรา, “ไม้บรรทัดของชีวิตคริสตชน” จึงควรเป็นไม้ที่อภัยเมตตาใจกว้างและให้โอกาสต้องเป็นไม้บรรทัดแห่งความรัก, ตัดสินคนอื่นให้น้อยลงปรับปรุงตนให้มากขึ้น, เพราะคำพระว่าไว้“ท่านตัดสินเขาอย่างไรพระเจ้าจะทรงตัดสินท่านอย่างนั้น”, หน้าที่ตัดสินเป็นของพระฉะนั้นปล่อยให้พระทำอย่าไปคิดตัดสินแทนเพราะไม่ว่าเขาหรือเราก็มนุษย์เหมือนกัน