บทอ่านจากหนังสือประกาศกดาเนียล                                  ดนล13:41ค-62
     ทุกคนที่มาประชุมกันเชื่อเขา เพราะเขาเป็นผู้อาวุโสผู้พิพากษาประชากร จึงตัดสินลงโทษให้ประหารชีวิตนาง นางสุสันนาร้องตะโกนดังสุดเสียงว่า “ข้าแต่พระเจ้านิรันดร พระองค์ทรงทราบความลับทุกประการ และทรงทราบทุกสิ่งก่อนที่จะเกิดขึ้น พระองค์ทรงทราบว่าทั้งสองคนนี้กล่าวเท็จปรักปรำข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะต้องตายทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำสิ่งใดผิดดังที่เขาเหล่านี้กล่าวร้ายปรักปรำข้าพเจ้า”
     องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงฟังเสียงของนาง ขณะที่เขากำลังนำนางไปประหารชีวิต พระเจ้าทรงดลใจชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อดาเนียล เขาร้องตะโกนเสียงดังว่า “ข้าพเจ้าไม่ยอมมีส่วนร่วมในความตายของหญิงผู้นี้” ประชาชนทุกคนหันไปถามเขาว่า “ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร”ดาเนียลยืนอยู่ในหมู่คนทั้งหลาย พูดว่า “ชาวอิสราเอลเอ๋ย ทำไมท่านจึงโง่เขลาเช่นนี้ เหตุใดท่านจึงตัดสินลงโทษหญิงชาวอิสราเอลคนหนึ่งโดยไม่สืบสวนความจริงเสียก่อน จงกลับไปพิจารณาคดีเถิด เพราะคนเหล่านี้เป็นพยานเท็จปรักปรำนาง”
     ประชาชนทุกคนก็รีบกลับไป บรรดาผู้อาวุโสพูดกับดาเนียลว่า “เชิญมานั่งกับพวกเรา จงแสดงความคิดของท่านให้เราฟังเถิด เพราะพระเจ้าประทานความเฉลียวฉลาดเยี่ยงผู้อาวุโสให้แก่ท่าน”ดาเนียลตอบเขาว่า “จงแยกสองคนนี้ให้อยู่คนละแห่ง แล้วข้าพเจ้าจะสอบสวนเขา” เมื่อแยกทั้งสองคนจากกันแล้ว ดาเนียลก็เรียกคนหนึ่งมาถามว่า “ท่านนี่ ยิ่งแก่ก็ยิ่งชั่ว บัดนี้ บาปที่ท่านเคยทำในอดีตก็ปรากฏให้เห็น ท่านเคยตัดสินคดีอย่างอยุติธรรม ลงโทษคนบริสุทธิ์ และยกโทษให้ผู้ทำผิด ทั้งๆ ที่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า ‘อย่าประหารชีวิตผู้ชอบธรรมและบริสุทธิ์’ บัดนี้ ถ้าท่านเห็นหญิงคนนี้จริงๆ จงบอกซิว่า ท่านเห็นเขาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันใต้ต้นไม้อะไร” เขาตอบว่า “ใต้ต้นยาง” ดาเนียลพูดว่า “โดยแท้จริงแล้ว ท่านพูดเท็จกล่าวโทษตนเอง ทูตสวรรค์ของพระเจ้าจะผ่าท่านเป็นสองส่วนตามพระบัญชาของพระองค์”ดาเนียลส่งเขากลับไปยังที่ของตน สั่งให้นำอีกคนหนึ่งออกมา พูดว่า “ท่านนี่เป็นเชื้อสายชาวคานาอัน ไม่ใช่ชาวยูดาห์ ความงดงามหลอกลวงท่าน ตัณหาทำให้ใจของท่านหลงผิดไป ท่านทั้งสองคนเคยทำเช่นนี้กับบุตรหญิงชาวอิสราเอล และเขาเหล่านั้นยอมทำตามใจท่านเพราะความกลัว แต่บุตรหญิงชาวยูดาห์ผู้นี้ทนความชั่วร้ายของท่านไม่ได้ บัดนี้ จงบอกมาซิ ท่านพบเขาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันใต้ต้นไม้อะไร” เขาตอบว่า “ใต้ต้นโอ๊ก”ดาเนียลจึงพูดว่า “โดยแท้จริงแล้ว ท่านพูดเท็จกล่าวโทษตนเอง ทูตสวรรค์ของพระเจ้าถือดาบคอยฟันท่านเป็นสองท่อน ท่านทั้งสองคนจะต้องตายแน่”
     คนทั้งหลายที่ชุมนุมกันต่างตะโกนเสียงดังด้วยความยินดี ถวายพระพรแด่พระเจ้าผู้ทรงช่วยผู้วางใจในพระองค์ให้รอดพ้น เขาทั้งหลายรุมกล่าวโทษผู้อาวุโสทั้งสองคน เพราะดาเนียลทำให้เขาต้องยอมสารภาพว่าได้เป็นพยานเท็จ ประชาชนจึงลงโทษเขาเช่นเดียวกับที่เขาพยายามทำกับผู้อื่น โดยประหารชีวิตคนทั้งสองตามที่ธรรมบัญญัติของโมเสสกำหนดไว้ ในวันนั้นผู้บริสุทธิ์ก็ได้รอดชีวิต

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญยอห์น                                     ยน 8:12-20
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับประชาชนอีกว่า“เราเป็นแสงสว่างส่องโลกผู้ที่ตามเรามา จะไม่เดินในความมืดแต่จะมีแสงสว่างส่องชีวิต”
     ชาวฟาริสีกล่าวกับพระองค์ว่า “ท่านเป็นพยานให้กับตนเอง คำยืนยันเป็นพยานของท่านจึงไม่น่าเชื่อถือ”
พระเยซูเจ้าตรัสตอบว่า“แม้เราจะเป็นพยานให้ตนเองคำยืนยันเป็นพยานของเราก็น่าเชื่อถือเพราะเรารู้ว่าเรามาจากไหน และกำลังจะไปไหนแต่ท่านทั้งหลายไม่รู้ว่าเรามาจากไหน และกำลังจะไปไหนท่านพิพากษาตามมาตรการของมนุษย์แต่เราไม่พิพากษาผู้ใดและถึงแม้ว่าเราพิพากษาผู้ใดคำพิพากษาของเราก็น่าเชื่อถือเพราะเราไม่อยู่คนเดียวแต่พระบิดาผู้ทรงส่งเรามานั้นทรงอยู่กับเราด้วยในธรรมบัญญัติของท่านทั้งหลายมีเขียนไว้ว่า ‘คำยืนยันเป็นพยานของคนสองคนเป็นที่น่าเชื่อถือ’ เราเป็นพยานให้ตนเองและพระบิดาผู้ทรงส่งเรามาทรงเป็นพยานให้เราด้วย”
เขาเหล่านั้นจึงทูลถามพระองค์ว่า “พระบิดาของท่านอยู่ที่ใด”
     พระเยซูเจ้าตรัสว่า“ท่านทั้งหลายไม่รู้จักทั้งเรา ทั้งพระบิดาของเราถ้าท่านรู้จักเรา ท่านคงรู้จักพระบิดาของเราด้วย”
     พระเยซูเจ้าตรัสพระวาจานี้ในบริเวณที่วางของถวาย ขณะที่ทรงสั่งสอนอยู่ในพระวิหาร ไม่มีผู้ใดจับกุมพระองค์ เพราะเวลาของพระองค์ยังมาไม่ถึง

ข้อคิด
     ตอนนี้เราใช้อะไรอ่านชีวิตของเราอยู่ ถ้าเรามองอนาคตของเราไว้แค่ “ความตาย” อนาคตเราก็คงน่าเศร้าสิ้นดี แต่ถ้าเรามองอนาคตตัวเราไว้ที่ “สวรรค์” เราก็คงทำดีมากขึ้น ทำบาปน้อยลง เหมือนคนที่รู้จุดหมายของชีวิตว่า ถ้าเขาต้องการไปต่างประเทศ เขาก็คงต้องเตรียมเสื้อผ้า อาหาร ภาษา และเรียนรู้ประเทศนั้น ๆ และถ้าเป็นไปได้หาคนประเทศนั้นเป็นเพื่อนกันก่อนก็จะอุ่นใจอย่างยิ่ง แต่ถ้าเราไม่สนใจอะไรเลย แล้วถ้าเราต้องไปจริง ๆ เราคงตกใจ เตรียมตัวไม่ทันและในที่สุดก็อดไปหรือถ้าได้ไปก็จะลำบากอย่างยิ่ง
     “ความตาย” ยังไงเราก็ต้องเจอ แต่ “สวรรค์” จะได้ไปหรือไม่ ขึ้นอยู่กับการเดินทางและเตรียมตัวของเราบนโลกใบนี้ “ลมหายใจของเราสั้นลงไปทุกวัน” จงเดินตามพระเจ้าเถิด แล้วเราจะถึงสวรรค์อย่างแน่นอน