เข้าถึงความทุกข์ด้วยการกระทำไม่ใช่คำพูด (‘Reach out to the suffering with actions, not words’)

     เมื่อวันอาทิตย์ที่ 11 กุมภาพันธ์ 2024 โอกาสวันผู้ป่วยสากลครั้งที่ 32 พระสันตะปาปาฟรังซิสทรงพบปะประชาชนที่มาแสวงบุญ ณ นครรัฐวาติกัน ทรงเชิญชวนผู้ที่มีความเชื่อให้ฟังและเข้าถึงความทุกข์ทรมาน จากพระวรสารของนักบุญมาระโกเรื่องคนโรคเรื้อน (มก 1:40-45) โดยเตือนพวกเขาว่า รูปแบบชีวิตของพระเยซูเจ้าต่อผู้ที่ทนทุกข์เป็นเพียงคำพูดเพียงไม่กี่คำ และการกระทำที่เป็นรูปธรรม “ความรักต้องการความเป็นรูปธรรม การปรากฏตัว การเผชิญหน้า เวลา และพื้นที่ที่มอบให้โดยเปล่าประโยชน์ ไม่สามารถลดเหลือเพียงคำพูดดี ๆ รูปภาพบนหน้าจอ ภาพเซลฟี่ชั่วขณะหนึ่ง หรือข้อความที่เร่งรีบได้”

พระเยซูเจ้าตรัสเพียงเล็กน้อยและปฏิบัติตามคำพูดของพระองค์ด้วยการกระทำทันที (Jesus speaks little and promptly follows his words with actions)

     พระสันตะปาปาฟรังซิสทรงเตือนว่า เราเห็นพระเยซูเจ้าทรงประพฤติเช่นนี้หลายครั้งในพระวรสาร เมื่อพระองค์ทรงรักษาคนหูหนวกและเป็นใบ้ (มก 7:31-37) คนเป็นอัมพาต (มก 2:1-12) และคนขัดสนอื่น ๆ อีกมากมาย (มก 5) “พระองค์ทรงทำเช่นนี้เสมอ พูดน้อย และปฏิบัติตามคำพูดด้วยการกระทำทันที” “พระเยซูเจ้าไม่ได้ทรงนิ่งเฉยในการปราศรัยหรือซักถาม ไม่เว้นแม้แต่ในความนับถือศรัทธา หรือความเห็นอกเห็นใจ เขาค่อนข้างจะแสดงความถ่อมตัวอันละเอียดอ่อนของคนที่ฟังอย่างตั้งใจและกระทำอย่างทันท่วงที เหมาะกว่าถ้าจะไม่ดึงความสนใจมาที่ตัวเอง” เราสามารถพบกับ “วิธีแสดงความรักอันอัศจรรย์” นี้ได้ ในบางคนที่เราเผชิญในชีวิตด้วย “ยับยั้งด้วยคำพูดแต่มีน้ำใจในการกระทำ ไม่กล้าแสดงออกแต่ก็พร้อมที่จะช่วยเหลือ มีประสิทธิภาพในการช่วยเหลือเพราะเต็มใจรับฟัง เพื่อนที่เราถามได้ว่า ‘คุณจะช่วยฉันไหม’”

เราต้องการการแสดงตนอย่างเป็นรูปธรรมโดยเฉพาะในโลกเสมือนจริงในปัจจุบัน (We need concrete presence specially in today's virtual world)

     ความเป็นรูปธรรมนี้ มีความสำคัญมากยิ่งขึ้นในปัจจุบันในโลกที่ "ความสัมพันธ์เสมือนจริงที่หายไปดูเหมือนจะแพร่หลายมากขึ้นเรื่อย ๆ"

รับฟังและเอื้อมมือออกไป (Listening and reaching out)

     ขอให้บรรดาผู้ที่มีความเชื่อถามตัวเองว่า พวกเขาสามารถฟังผู้คน และเตรียมตัวเองให้พร้อมเพื่อตอบสนองความต้องการของพวกเขาได้หรือไม่ หรือแทนที่จะ "หาข้อแก้ตัว และซ่อนตัวอยู่หลังคำพูดที่เป็นนามธรรมและไร้ประโยชน์" “ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปเยี่ยมคนที่โดดเดี่ยวหรือป่วย หรือเปลี่ยนแผนเพื่อตอบสนองความต้องการของคนที่ขอความช่วยเหลือคือเมื่อไหร่”