พระวรสารวันนี้เป็นเรื่องพระเยซูเจ้าทรงทำอัศจรรย์ทวีขนมปังและปลาเลี้ยงคนห้าพันคน แต่ทว่าทุกวันนี้โลกแทบไม่มีช่องว่างให้กับเรื่องของอัศจรรย์และเรื่องของจิตวิญญาณอีกแล้ว เพราะชาวโลกทุกวันนี้มีแต่ “ความเชื่อตามธรรมชาติ” คือต้องสังเกตได้ พิสูจน์ได้เท่านั้น ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเข้าไม่ถึง “ความเชื่อเหนือธรรมชาติ” แล้วก็ทำให้พวกเขาไม่มีโอกาสที่จะได้สัมผัสกับอัศจรรย์จากฝีพระหัตถ์ของพระเจ้า

     พระวรสารวันนี้เป็นเรื่องของการทวีขนมปังเลี้ยงคนห้าพันคน ยอห์นเอ่ยชื่ออัครสาวกสองคนคือ ฟิลิปและอันดรูว์ อัครสาวกทั้งสองคนนี้ก็คือตัวแทนของความเชื่อสองแบบ
ฟิลิปเป็นตัวแทนของผู้ที่มีความเชื่อตามธรรมชาติ ซึ่งเป็นอุปสรรคปิดกั้นไม่ให้เกิดอัศจรรย์
     ส่วนอันดรูว์เป็นตัวแทนของผู้ที่มีความเชื่อเหนือธรรมชาติซึ่งเปิดทางสำหรับอัศจรรย์ และทำให้อัศจรรย์เกิดขึ้นได้
ในพระวรสารวันนี้ พระเยซูเจ้าและบรรดาอัครสาวกเผชิญกับปัญหาใหญ่ คือฝูงชนจำนวนมากที่ติดตามพระองค์หิวโหยและต้องการอาหาร พระองค์จึงหันไปถามฟิลิปว่า “พวกเราจะซื้อขนมปังที่ไหนให้คนเหล่านี้กิน”
แปลกไหมที่พระเยซูเจ้าหันไปถามฟิลิป และพูดถึงการซื้อขนมปัง ?
     เป็นไปได้ว่าพระเยซูเจ้าทรงล่วงรู้ความคิดของฟิลิปซึ่งคิดถึงแต่เรื่องเงินทอง จนมองไม่เห็นหนทางอื่นที่จะเลี้ยงฝูงชนได้นอกจากใช้เงิน ด้วยเหตุนี้พระวรสารวันนี้จึงบอกว่า “พระองค์ตรัสดังนี้เพื่อทดลองใจเขา”
คำตอบของฟิลิปยิ่งช่วยยืนยันว่าเขาคิดถึงแต่เรื่องเงินทองจริงๆ เขาตอบพระเยซูเจ้าว่า “ขนมปังสองร้อยเหรียญแจกให้คนละนิดก็ไม่พอ”
อันที่จริง พระเยซูเจ้าทรงรู้ล่วงหน้าแล้วว่าจะทำประการใด พระองค์ถามฟิลิปก็เพียงเพื่อจะกระตุ้นให้เขารับรู้ความคิดของตนเองว่าคิดถึงแต่เรื่องเงินทอง เพื่อพระองค์จะได้ช่วยแก้ไขให้เขาหลุดพ้นจากความคิดผิดๆ เช่นนี้ในภายหลัง
ส่วนอันดรูว์ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ และมีความเชื่อที่ให้ความหวังมากกว่าฟิลิป พูดขึ้นว่า “เด็กคนหนึ่งที่นี่มีขนมปังบาร์เลย์ห้าก้อนกับปลาสองตัว ขนมปังและปลาเพียงเท่านี้จะพออะไรสำหรับคนจำนวนมากเช่นนี้”
อันดรูว์เป็นคนที่ยอมรับความจริงพอที่จะรู้ว่าขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัวนั้น ไม่มีทางพอเลี้ยงคนห้าพันคน โดยที่ยังไม่นับผู้หญิงและเด็ก กระนั้นก็ตาม เขามีความเชื่อพอที่จะรับรู้ว่ามันพอเพียงสำหรับการเริ่มต้นทำอัศจรรย์
เป็นไปได้ว่าอันดรูว์ทูลพระเยซูเจ้าเรื่องขนมปังและปลาก็เพราะเขาจำงานแต่งงานที่เมืองคานาซึ่งพระเยซูเจ้าทรงเปลี่ยนน้ำให้เป็นเหล้าองุ่นได้ พระองค์ไม่ได้เนรมิตเหล้าองุ่นขึ้นมาจากความว่างเปล่า แต่พระองค์ทรงทำให้เกิดเหล้าองุ่น จากน้ำ คือต้องเกิดจาก “บางสิ่ง” และนี่เป็นหน้าที่ก่อนอื่นใดหมดของบรรดาศิษย์ของพระเยซูเจ้า ซึ่งรวมทั้งบรรดาอัครสาวกและเราที่นี่ทุกคน ที่จะต้องเตรียม “บางสิ่ง” เพื่อที่พระองค์จะได้ใช้ทำอัศจรรย์
     เพราะฉะนั้น ความเชื่อที่เปี่ยมด้วยความหวังนั้น ไม่ได้แปลว่าให้เรายืนกอดอกโดยไม่ทำอะไร แล้วก็จ้องมองแต่ท้องฟ้า ตรงกันข้าม ความเชื่อที่เปี่ยมด้วยความหวังนั้น ต้องกระตุ้นเราให้มีส่วนร่วมมากที่สุด โดยตระหนักว่า หากขาด “บางสิ่ง” ที่เราต้องเตรียมให้นี้ อัศจรรย์ก็จะไม่มีทางบังเกิด
     เราต้องไม่ลืมว่า อัศจรรย์นั้นไม่ใช่สิ่งที่พระเจ้าทรงกระทำเพื่อเรา แต่เป็นสิ่งที่พระเจ้าทรงกระทำ “ร่วม” กับเรา
หากเด็กในพระวรสารวันนี้ปฏิเสธที่จะมอบขนมปังและปลาแก่พระเยซูเจ้า เราคงต้องลดจำนวนอัศจรรย์อันยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ลงไปอีกหนึ่งครั้ง
หรือหากชายชาวเมืองบาอัล-ชาลิชาในบทอ่านที่หนึ่ง ไม่นำขนมปังยี่สิบก้อนที่ทำจากข้าวบาร์เลย์ มาให้ประกาศกเอลีชาซึ่งเป็นคนของพระเจ้า พระเจ้าก็คงทำอัศจรรย์เลี้ยงคนหนึ่งร้อยคนไม่ได้เช่นกัน
     จึงต้องขอย้ำว่า พระเยซูเจ้าต้องการ “บางสิ่ง” ที่เรานำมามอบถวายแด่พระองค์จริงๆ แม้มันจะน้อยนิดเพียงใดก็ตาม !
     ทุกวันนี้ โลกไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นอัศจรรย์บ่อยครั้งนัก นั่นเป็นเพราะเราไม่ยอมนำ “บางสิ่งที่เรามี” หรือ “บางสิ่งที่เราเป็น” มามอบถวายแด่พระองค์
พี่น้องครับ เฮนรี่ ฟอร์ดเคยพูดไว้ว่า “ไม่ว่าคุณจะคิดว่าคุณทำได้หรือทำไม่ได้ คุณก็ถูกทั้งนั้น” คือมันขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง เช่นเดียวกัน เราจะเชื่อหรือไม่เชื่อในอัศจรรย์ เราก็ถูกทั้งนั้น มันขึ้นกับตัวเราเอง
ถ้าเราไม่เชื่อ เราก็ปิดกั้นโอกาสที่จะได้สัมผัสกับอัศจรรย์ของพระเจ้า แต่ถ้าเราเชื่อ เราก็เปิดทางให้อัศจรรย์เกิดขึ้นได้ในชีวิตของเรา
     พี่น้องครับ วันนี้นักบุญเปาโลวอนขอเราให้ดำเนินชีวิตสมกับที่เราได้รับเรียกจากองค์พระผู้เป็นเจ้าหนึ่งเดียว ซึ่งสอดคล้องกับวิสัยทัศน์ของพระเยซูเจ้าที่ทรงปรารถนาจะเห็น “แกะ​เพียง​ฝูง​เดียว และ​ผู้​เลี้ยง​เพียง​คน​เดียว” (ยน 10:16)
แม้ความปรารถนาของพระเยซูเจ้าที่จะเห็นแกะฝูงเดียว และผู้เลี้ยงคนเดียว คือให้มนุษย์ทุกคนเป็นหนึ่งเดียวกัน ยังอยู่ห่างไกลจากความเป็นจริง แต่ถ้าเราเชื่อว่าสิ่งนี้เป็นไปได้ มันก็จะเป็นไปได้
อัศจรรย์แห่งการเป็นหนึ่งเดียวกันนี้ ไม่มีทางเกิดขึ้นได้หากเราไม่มอบ “บางสิ่ง” ให้แก่พระองค์
     นักบุญเปาโลบอกเราในบทอ่านที่สองว่า “บางสิ่ง” ที่เราสามารถมอบให้แก่พระองค์ได้ก็คือ “ความถ่อมตนอยู่เสมอ ความอ่อนโยน และความพากเพียรอดทนต่อกันด้วยความรัก”
     ขอย้ำอีกครั้งว่า อัศจรรย์แห่งความเป็นหนึ่งเดียวกันนี้จะเป็นจริงและชีวิตของเราจะเปลี่ยนแปลงดีขึ้นได้ ก็ต่อเมื่อพระเจ้าทรงทำงานร่วมกับเรา และที่สำคัญเราทำงานร่วมกับพระองค์เท่านั้น
ให้เราวอนขอพระเยซูเจ้าโปรดประทานความเชื่อ ความหวัง และความร่วมมือกับพระองค์ เพื่ออัศจรรย์จะได้บังเกิดขึ้นในชีวิตของเรา และในชีวิตของคนรอบข้างเราด้วยเทอญ