บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโรม                       รม 15:14-21

         พี่น้องทั้งหลาย ข้าพเจ้าแน่ใจว่า ท่านมีความดีและมีความรู้อย่างเต็มเปี่ยม สั่งสอน ตักเตือนกันได้ แต่บางตอนของจดหมายนี้ข้าพเจ้าใช้ถ้อยคำรุนแรงไปบ้าง เพื่อเตือนความจำของท่านอีกครั้งหนึ่ง เพราะพระหรรษทานที่พระเจ้าประทานให้ข้าพเจ้า เพื่อให้ข้าพเจ้าเป็นผู้รับใช้ของพระคริสตเยซูไปยังคนต่างศาสนา โดยทำหน้าที่สมณะในการประกาศข่าวดีของพระเจ้า เพื่อให้คนต่างศาสนาได้เป็นเสมือนเครื่องบูชาที่พอพระทัย ซึ่งพระจิตเจ้าทรงบันดาลความศักดิ์สิทธิ์ให้

       ข้าพเจ้าจึงมีความภูมิใจในงานที่ข้าพเจ้าทำเพื่อพระเจ้าในพระคริสตเยซู เพราะข้าพเจ้าไม่กล้ากล่าวถึงสิ่งใด นอกจากสิ่งที่พระคริสตเจ้าทรงกระทำโดยผ่านข้าพเจ้า เพื่อให้คนต่างศาสนาเชื่อฟังพระเจ้า ข้าพเจ้าทำเช่นนี้โดยอาศัยคำพูดและกิจการ อาศัยฤทธิ์อำนาจของเครื่องหมายอัศจรรย์ต่างๆ เดชะพระฤทธานุภาพของพระจิตเจ้า ข้าพเจ้าประกาศข่าวดีของพระคริสตเจ้าอย่างครบถ้วนตั้งแต่กรุงเยรูซาเล็มและเขตปริมณฑลไปจนถึงแคว้นอิลลีริคุม ข้าพเจ้าตั้งเป็นกฎไว้ว่าจะประกาศข่าวดีในที่ที่ยังไม่มีผู้รู้จักพระนามพระคริสตเจ้ามาก่อน เพื่อข้าพเจ้าจะได้ไม่ก่อสร้างบนรากฐานที่คนอื่นวางไว้แล้ว ดังที่มีเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า ผู้ที่ไม่เคยฟังคำประกาศเรื่องพระองค์จะแลเห็น และผู้ที่ไม่เคยได้ยินเรื่องพระองค์จะเข้าใจ

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                                       ลก 16:1-8

         เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาศิษย์อีกว่า

      “เศรษฐีผู้หนึ่งมีผู้จัดการดูแลผลประโยชน์คนหนึ่ง มีผู้มาฟ้องว่าผู้จัดการคนนี้ผลาญทรัพย์สินของนาย เศรษฐีจึงเรียกผู้จัดการมาถามว่า ‘เรื่องที่เราได้ยินเกี่ยวกับเจ้าเป็นอย่างไร จงทำบัญชีรายงานการจัดการของเจ้า เพราะเจ้าจะไม่ได้เป็นผู้จัดการอีกต่อไป’ ผู้จัดการจึงคิดว่า ‘ฉันจะทำอย่างไร นายจะไล่ฉันออกจากหน้าที่ผู้จัดการแล้ว จะไปขุดดินก็ทำไม่ไหว จะไปขอทานก็อายเขา ฉันรู้แล้วว่าจะทำอย่างไร เพื่อว่าเมื่อฉันถูกไล่ออกจากหน้าที่ผู้จัดการแล้ว จะมีคนรับฉันไว้ในบ้านของเขา’

        เขาจึงเรียกลูกหนี้ของนายเข้ามาทีละคน ถามคนแรกว่า ‘ท่านเป็นหนี้นายข้าพเจ้าเท่าไร’ ลูกหนี้ตอบว่า ‘เป็นหนี้น้ำมันมะกอกเทศหนึ่งร้อยถัง’ ผู้จัดการจึงบอกว่า ‘นำใบสัญญาของท่านมา นั่งลงเร็วๆ เขียนแก้เป็นห้าสิบถัง’ แล้วเขาถามลูกหนี้อีกคนหนึ่งว่า ‘แล้วท่านล่ะ เป็นหนี้อยู่เท่าไร’ เขาตอบว่า ‘เป็นหนี้ข้าวสาลีหนึ่งร้อยกระสอบ’ ผู้จัดการจึงบอกว่า ‘เอาใบสัญญาของท่านมาแล้วเขียนแก้เป็นแปดสิบกระสอบ’

         นายนึกชมผู้จัดการทุจริตคนนั้นว่า เขาทำอย่างเฉลียวฉลาด ทั้งนี้ก็เพราะบุตรของโลกนี้มีความเฉลียวฉลาดในการติดต่อกับคนประเภทเดียวกันมากกว่าบุตรของความสว่าง”

ข้อคิด

     จากเรื่องเล่าในพระวรสาร ผู้จัดการคนนี้พยายามเอาตัวรอดด้วยการทุจริต และดูเหมือนว่าจะสำเร็จเสียด้วย ประเด็นสำคัญของเรื่องนี้คือ การเน้นให้ผู้อ่านเห็นความจริงอันเจ็บปวดว่า ความชั่วร้ายยังคงอยู่ในสังคม ไม่ว่าจะยุคสมัยใดก็ตาม
ตอนต่อไปของพระวรสาร จะทำให้เราเข้าใจว่าเหตุใดตัวอย่างของผุ้จัดการทุจริตผู้นี้ถูกหยิบยกขึ้นมา กล่าวคือ “ ถ้าท่านไม่ซื่อสัตย์ในเรื่องเงินทองของโลกอธรรมแล้ว ผู้ใดจะวางใจมอบสมบัติแท้จริงให้ท่านดูแลเล่า” จงมีความซื่อสัตย์เสมอ เพราะทรัพย์สมบัติแท้จริงที่พระเจ้าจะมอบให้เรานั้น มีค่ากว่าทรัพย์สินในโลกนี้มากนัก