บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโรม                     รม 4:13,16-18

      พี่น้อง พระสัญญาที่ประทานให้อับราฮัมและลูกหลานที่ว่าเขาจะได้รับโลกเป็นมรดกนั้นไม่ได้เกิดขึ้นโดยธรรมบัญญัติ แต่เกิดขึ้นโดยความชอบธรรมอันเนื่องมาจากความเชื่อ เพราะเหตุนี้ การรับมรดกโดยอาศัยพระสัญญาจึงมาจากความเชื่อ เพื่อให้พระสัญญาเป็นของประทานที่ให้เปล่า และประทานให้เชื้อสายทั้งหมดของอับราฮัม มิใช่เพียงให้ผู้ที่ปฏิบัติตามบทบัญญัติเท่านั้น แต่รวมถึงเชื้อสายทุกคนที่มีความเชื่อเช่นเดียวกับอับราฮัมซึ่งเป็นบิดาของเราทุกคนด้วย ดังที่พระคัมภีร์บันทึกไว้ว่า เราได้ตั้งเจ้าให้เป็นบิดาของประชาชาติจำนวนมาก อับราฮัมเป็นบิดาของเราเฉพาะพระพักตร์พระเจ้า ผู้เป็นพระเจ้าที่อับราฮัมเชื่อ และทรงเป็นผู้นำคนตายให้คืนชีพ และทรงทำให้สิ่งที่ยังไม่มีภาวะความเป็นอยู่ได้มีภาวะความเป็นอยู่

        แม้ดูเหมือนจะไม่มีความหวัง แต่อับราฮัมก็หวังและเชื่อว่าเขาจะเป็นบิดาของประชาชาติจำนวนมาก สมจริงตามพระสัญญาที่ว่า ลูกหลานของเจ้าจะมีจำนวนมากเช่นนั้น

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                                  ลก 12:8-12

        เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่บรรดาศิษย์ว่า

       “เราบอกท่านทั้งหลายว่า ทุกคนที่ยอมรับเราต่อหน้ามนุษย์ บุตรแห่งมนุษย์จะยอมรับผู้นั้นต่อหน้าทูตสวรรค์ของพระเจ้า แต่ผู้ที่ปฏิเสธไม่ยอมรับเราต่อหน้ามนุษย์ จะถูกปฏิเสธไม่ยอมรับต่อหน้าทูตสวรรค์ของพระเจ้าด้วยเช่นเดียวกัน”

           “ทุกคนที่กล่าวร้ายต่อบุตรแห่งมนุษย์จะได้รับการอภัย แต่ผู้ที่กล่าวร้ายต่อพระจิตเจ้าจะไม่ได้รับการอภัยเลย”

         “เมื่อเขาจะนำท่านไปยังศาลาธรรมต่อหน้าผู้ปกครองและผู้ทรงอำนาจ ท่านทั้งหลายอย่าวิตกกังวลว่าจะหาเหตุผลป้องกันตัวอย่างไรหรือจะพูดอะไร เพราะพระจิตเจ้าจะทรงสอนท่านในเวลานั้นว่าจะต้องพูดอะไร”

ข้อคิด

      ในสังคมปัจจุบันที่เต็มไปด้วยความเจริญทางวัตถุ  อาจทำให้คำสอนต่างๆบิดเบี้ยว  ความดีถูกกลืนไปกับความชั่ว  ไม่ใช่ว่าในสังคมเรามีคนดีน้อย  เพียงแต่คนดีไม่กล้ายืนหยัดในความดี  หรือไม่มั่นใจว่าทำดีแล้วจะได้ดีหรือไม่  สำหรับคริสตชน  เราเชื่อว่าพระเจ้าคือองค์แห่งความดี  หากเราปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์ยืนหยัดในความดี  ปฏิเสธความชั่ว  เรามั่นใจว่าพระเจ้าประทับอยู่กับเรา  และมีความหวังในพระสัญญาที่ว่า “ทุกคนที่ยอมรับเราต่อหน้ามนุษย์  บุตรแห่งมนุษย์ก็จะยอมรับผู้นั้นต่อหน้าฑูตสววรค์ของพระเจ้า” ด้วย  แน่นอนวิถีของพระเจ้าต่างจากวิถีของมนุษย์  แต่ไม่ยากเกินที่จะปฏิบัติได้  วันนี้ถามตนเองว่า  เรายอมรับพระเจ้าหรือยัง  เรายอมรับอย่างไรด้วย “คำพูด”  หรือ “ความเงียบ” หรือด้วย “การกระทำ” ขอพระเจ้าเป็นความเชื่อและความหวังแก่เราเสมอ