บทอ่านจากหนังสือปฐมกาล                                       ปฐก 3:1-8
     งูเป็นสัตว์เจ้าเล่ห์ที่สุดในบรรดาสัตว์ป่าที่องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงสร้าง มันถามหญิงว่า “จริงหรือที่พระเจ้าตรัสห้ามว่าอย่ากินผลจากต้นไม้ใดๆ ในสวนนี้” หญิงจึงตอบงูว่า “ผลของต้นไม้ต่างๆ ในสวนนี้ เรากินได้ แต่ผลของต้นไม้ที่อยู่กลางสวนเท่านั้น พระเจ้าตรัสห้ามว่า ‘อย่ากินหรือแตะต้องเลย มิฉะนั้น ท่านจะต้องตาย’” งูบอกกับหญิงว่า “ท่านจะไม่ตายดอก พระเจ้าทรงทราบว่า ท่านกินผลไม้นั้นวันใด ตาของท่านจะเปิดในวันนั้น ท่านจะเป็นเหมือนพระเจ้า คือรู้ดีรู้ชั่ว” หญิงเห็นว่าต้นไม้นั้นมีผลน่ากิน งดงามชวนมอง ทั้งยังน่าปรารถนาเพราะให้ปัญญา นางจึงเด็ดผลไม้มากิน แล้วยังให้สามีซึ่งอยู่กับนางกินด้วย เขาก็กิน ทันใดนั้น ตาของทั้งสองคนก็เปิดและเห็นว่าตนเปลือยกายอยู่ จึงเอาใบมะเดื่อมาเย็บเป็นเครื่องปกปิดร่างไว้
     เย็นวันนั้นมนุษย์และภรรยาได้ยินเสียงองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้ากำลังทรงพระดำเนินในสวน จึงหลบไปซ่อนให้พ้นจากพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าในหมู่ต้นไม้ของสวน

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                            มก 7:31-37
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าเสด็จออกจากเขตเมืองไทระผ่านเมืองไซดอน ไปยังทะเลสาบกาลิลีกลางดินแดนทศบุรี มีผู้นำคนใบ้หูหนวกคนหนึ่งมาเฝ้าพระองค์ ทูลขอร้องให้พระองค์ทรงปกพระหัตถ์ พระองค์ทรงแยกคนใบ้หูหนวกคนนั้นไปจากกลุ่มชน ทรงใช้นิ้วพระหัตถ์ยอนหูของเขา ทรงใช้พระเขฬะแตะลิ้นของเขา ทรงเงยพระพักตร์ขึ้นเบื้องบน ถอนพระทัย แล้วตรัสว่า “เอฟฟาธา” แปลว่า “จงเปิดเถิด” ทันใดนั้น หูของเขากลับได้ยิน สิ่งที่ขัดลิ้นอยู่ก็หลุด เขาพูดได้ชัดเจน พระเยซูเจ้าทรงห้ามประชาชนเหล่านั้นมิให้พูดเรื่องนี้กับผู้ใด แต่ยิ่งห้าม ก็ยิ่งเล่าลือกันมากขึ้น ต่างก็ประหลาดใจมาก กล่าวว่า “คนคนนี้ทำสิ่งใดดีทั้งนั้น เขาทำให้คนหูหนวกกลับได้ยิน และคนใบ้กลับพูดได้”

ข้อคิด
     ปาฏิหาริย์ที่พระเยซูเจ้าทรงกระทำกับคนหูหนวกและเป็นใบ้นั้น คนในปัจจุบันมักพยายามหาเหตุผลอธิบายว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่สำหรับเราชาวคริสต์ เราพระเยซูเจ้าทรงมีพลังและมีอำนาจรักษาคนป่วยได้ ไม่ต้องสงสัย รวมทั้งประชาชนที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ที่เมืองไซดอนด้วย เหตุการณ์ที่พระองค์ทรงพบคนหูหนวกและเป็นใบ้นั้นนำมาตีความเป็นเรื่องสอนใจได้เช่นกัน คือ คนเรานั้นหากระบบการได้ยินเสียงบกพร่องตั้งแต่เป็นเด็ก ก็จะพูดไม่ได้ เขาต้องได้ยินก่อนถึงจะพูดได้ ในแง่ของชีวิตจิตก็เช่นกัน เราต้องได้ยินเสียงของพระในจิตใจก่อน ถึงจะประกาศสรรเสริญและขอบคุณพระองค์ได้เหตุนี้ การตั้งใจฟังเสียงของพระองค์ในส่วนลึกที่สุดของจิตเรา (มโนธรรม) จึงเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งในการเป็นศิษย์และติดตามพระองค์ และการได้รับการรักษา