บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโรม       รม 2:1-11
     พี่น้อง ดังนั้น ไม่ว่าท่านจะเป็นใครก็ตามที่กล่าวคำพิพากษาผู้อื่น ท่านไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ เช่นเดียวกัน ท่านเองนั่นแหละที่กล่าวโทษตนเองเมื่อตัดสินผู้อื่น เพราะท่านเองที่พิพากษาก็ประพฤติตนในทำนองเดียวกัน เราตระหนักดีว่า คนที่ประพฤติตนเช่นนี้จะถูกพิพากษาลงโทษจากพระเจ้าตามความเป็นจริง แต่เมื่อท่านตัดสินคนที่ประพฤติผิดขณะที่ตนก็ทำเช่นเดียวกัน ท่านคิดหรือว่าจะรอดพ้นจากการพิพากษาลงโทษของพระเจ้าไปได้ หรือว่าท่านดูหมิ่นความดี ความอดกลั้นและความพากเพียรล้นเหลือของพระเจ้า ไม่ยอมรับรู้พระทัยดีของพระเจ้าว่ามีอยู่เพื่อนำท่านให้สำนึกผิดและกลับใจ ความดื้อดึงไม่ยอมกลับใจของท่านมีแต่จะสะสมโทษสำหรับตนในวันพิพากษาลงโทษ เมื่อพระเจ้าทรงประกาศคำตัดสินเที่ยงธรรมของพระองค์ พระองค์จะทรงตอบสนองทุกคนตามสมควรแก่การกระทำของเขา ผู้ที่มุ่งหาสิริรุ่งโรจน์ เกียรติยศ และความเป็นอมตะ โดยยืนหยัดกระทำความดี จะได้รับชีวิตนิรันดร
     ส่วนผู้ที่เห็นแก่ตัวไม่ปฏิบัติตามความจริง แต่กลับปฏิบัติตามความอธรรม จะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก
ความทุกข์โศกจะมาถึงมนุษย์ทุกคนที่ทำความชั่ว ถึงชาวยิวเป็นอันดับแรก แล้วจึงถึงคนต่างชาติด้วย ส่วนความรุ่งโรจน์ เกียรติยศและสันติ จะมาถึงทุกคนที่ทำความดี ถึงชาวยิวเป็นอันดับแรก แล้วจึงถึงคนต่างชาติด้วย พระเจ้าไม่ทรงลำเอียงแต่ประการใด

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                 ลก 11:42-46
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “วิบัติจงเกิดแก่ท่าน บรรดาชาวฟาริสี ท่านถวายหนึ่งในสิบของสะระแหน่ สมุนไพรและผักทุกชนิด แต่ละเลยความยุติธรรมและความรักต่อพระเจ้า บทบัญญัติเหล่านี้จำเป็นต้องปฏิบัติโดยไม่ละเว้นบทบัญญัติอื่นๆ วิบัติจงเกิดแก่ท่าน บรรดาชาวฟาริสี ท่านชอบนั่งแถวหน้าในศาลาธรรม และชอบให้ผู้คนคำนับตามลานสาธารณะ วิบัติจงเกิดแก่ท่าน ท่านเป็นเหมือนหลุมศพที่มองไม่เห็น คนจะเดินเหยียบไปโดยไม่รู้”
     นักกฎหมายคนหนึ่งจึงทูลพระองค์ว่า “พระอาจารย์ ท่านพูดเช่นนี้ ท่านก็สบประมาทพวกเราด้วย” พระองค์ตรัสตอบว่า “ท่านนักกฎหมายทั้งหลาย วิบัติจงเกิดแก่ท่านด้วย ท่านให้ผู้อื่นแบกสัมภาระหนักเกินกำลัง แต่ท่านไม่ยอมแม้แต่จะใช้นิ้วแตะต้องสัมภาระนั้น”

ข้อคิด

     กฎระเบียบดูยิ่งใหญ่ทรงพลัง บางกลุ่มชนจึงเฝ้าเคารพบูชา และหยิบยกขึ้นมา ... ใช้เป็นอาวุธประหัตประหารผู้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ความยุติธรรม...และความรัก ถูกเนรเทศออกสู่ดินแดนห่างไหล ผืนแผ่นดินจึงแห้งแล้ง รอวันตายอย่างทุกข์ทรมาน
     ในวันนั้น ที่กฎเกณฑ์สิ้นกลิ่นอายความรัก และความยุติธรรม กฎเกณฑ์สิ้นลมหายใจ และสูญสิ้นแก่นสารแห่งกฎเกณฑ์ กฎเกณฑ์ถือกำเนิดขึ้นจากหัวใจที่รักห่วงใย...ก้าวเดินไปสู่ความรักห่วงใย...และมุ่งสู่ปลายทางที่เป็นความรักห่วงใย ในวันนั้นที่ความรักห่วงใยตายจาก กฎเกณฑ์จึงไม่อาจก้าวเดินอย่างอาจหาญ แต่จะสูญสิ้นตัวตน และคงเหลือไว้เพียงแค่ภาระหนักอึ้งบนบ่าของผู้คน