บทอ่านจากหนังสือประกาศกบารุค                               บรค 4:5-12,27-29
     ประชากรของข้าพเจ้าเอ๋ย จงทำใจดีๆ ไว้ ท่านทั้งหลายซึ่งทำให้ทุกคนยังคงระลึกถึงอิสราเอล พระเจ้าทรงขายท่านทั้งหลายให้แก่ชนต่างชาติ มิใช่เพื่อให้ท่านต้องพินาศ แต่พระองค์ทรงมอบท่านให้ศัตรู เพราะท่านทำให้พระองค์กริ้ว ท่านถวายบูชาแก่ปีศาจ ไม่ใช่ถวายแด่พระเจ้า ท่านจึงทำให้พระผู้สร้างทรงพระพิโรธ ท่านลืมพระเจ้านิรันดรผู้ประทานอาหารแก่ท่าน ท่านทำให้กรุงเยรูซาเล็มที่เลี้ยงดูท่านต้องโศกเศร้า นครนี้จึงเห็นพระพิโรธจากพระเจ้าลงมาเหนือท่าน และพูดว่า
“บรรดาเมืองรอบๆ ศิโยนเอ๋ย จงฟังเถิด พระเจ้าทรงส่งความทุกข์ยิ่งใหญ่ให้ข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้าได้เห็นพระเจ้านิรันดร ทรงนำบุตรชายหญิงของข้าพเจ้าไปเป็นเชลย ข้าพเจ้าเคยเลี้ยงดูเขามาด้วยความยินดี แต่ต้องร้องไห้เป็นทุกข์เมื่อเขาต้องจากไป อย่าให้ผู้ใดยินดีเมื่อเห็นข้าพเจ้าต้องเป็นม่าย ถูกทุกคนทอดทิ้ง ข้าพเจ้าต้องอยู่โดดเดี่ยวเพราะบาปของบรรดาบุตร ที่หันหลังให้ธรรมบัญญัติของพระเจ้า
     ลูกเอ๋ย จงทำใจให้ดี จงร้องหาพระเจ้าเถิด เพราะพระองค์ผู้ทรงทดลองท่านจะทรงระลึกถึงท่าน ใจของท่านเคยออกห่างจากพระเจ้าฉันใด จงกลับมาแสวงหาพระองค์เป็นสิบเท่าฉันนั้นเถิด เพราะพระองค์ผู้ทรงนำความชั่วร้ายมาเหนือท่าน จะประทานความรอดพ้นและความยินดีแก่ท่านตลอดไป”

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                ลก 10:17-24
       เวลานั้น ศิษย์ทั้งเจ็ดสิบสองคนกลับมาด้วยความชื่นชมยินดี ทูลว่า “พระเจ้าข้า แม้แต่ปีศาจก็ยังอ่อนน้อมต่อเราเดชะพระนามพระองค์” พระองค์ตรัสตอบว่า “เราเห็นซาตานตกจากฟ้าเหมือนฟ้าแลบ จงฟังเถิด เราให้อำนาจแก่ท่านที่จะเหยียบงูและแมงป่อง มีอำนาจเหนือกำลังทุกอย่างของศัตรู ไม่มีอะไรจะทำร้ายท่านได้ อย่าชื่นชมยินดีที่ปีศาจอ่อนน้อมต่อท่าน แต่จงชื่นชมยินดีมากกว่าที่ชื่อของท่านจารึกไว้ในสวรรค์แล้ว”
      ในเวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงปลาบปลื้มพระทัยเดชะพระจิตเจ้าตรัสว่า “ข้าแต่พระบิดาเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ข้าพเจ้าสรรเสริญพระองค์ ที่พระองค์ทรงปิดบังเรื่องเหล่านี้จากบรรดาผู้ปรีชาและรอบรู้ แต่ทรงเปิดเผยแก่บรรดาผู้ต่ำต้อย ถูกแล้ว พระบิดาเจ้าข้า พระองค์พอพระทัยเช่นนั้น พระบิดาทรงมอบทุกสิ่งแก่ข้าพเจ้า ไม่มีใครรู้ว่าพระบุตรทรงเป็นใครนอกจากพระบิดา และไม่มีใครรู้ว่าพระบิดาทรงเป็นใครนอกจากพระบุตรและผู้ที่พระบุตรทรงเปิดเผยให้รู้”
       แล้วพระองค์ทรงหันพระพักตร์ไปยังบรรดาศิษย์ ตรัสกับเขาโดยเฉพาะว่า “นัยน์ตาของท่านเป็นสุขที่มองเห็นสิ่งต่างๆ ที่ท่านเห็น เราบอกท่านทั้งหลายว่า ประกาศกและกษัตริย์จำนวนมากปรารถนาจะเห็นสิ่งที่ท่านได้เห็น แต่ก็ไม่ได้เห็น ปรารถนาจะได้ฟังสิ่งที่ท่านได้ฟัง แต่ก็ไม่ได้ฟัง”

ข้อคิด

     ถ้อยคำของประกาศกบารุคสะท้อนให้เห็นถึงความซาบซึ้งในความกระหายที่จะให้อภัยของพระเจ้า ชาวอิสราเอลได้ทำผิดโดยการละทิ้งพระองค์ ประกาศกบอกพวกเขาว่า “ลูกเอ๋ย จงทำใจให้ดี จงร้องหาพระเจ้าเถิด” (บรค 4:27) การเชื้อเชิญชาวอิสราเอลให้กลับใจที่ท่านทำ ไม่ได้ออกมาจากความหวาดกลัวพระเจ้า แต่ออกมาจากความเชื่อที่ลึกซึ้งในความดีอันหาที่สุดมิได้ของพระองค์ “ใจของท่านเคยออกห่างจากพระเจ้าฉันใด จงกลับมาแสวงหาพระองค์เป็นสิบเท่าฉันนั้นเถิด” (บรค 4:28) พระเจ้าแห่งการให้อภัยสมควรได้รับการขอบพระคุณและสรรเสริญ จึงเป็นการเหมาะสมและถูกต้องที่เราจะยกจิตใจขึ้นหาพระองค์ด้วยความสำนึกว่า ในการให้อภัยของพระองค์ เราสัมผัสตัวตนที่แท้จริงของพระเจ้า พระเจ้าทรงให้อภัยแก่เรา เพราะพระองค์ทรงเป็นพระเจ้า ผู้ซึ่งการให้อภัยเป็นพระธรรมชาติอย่างหนึ่งของพระองค์