บทอ่านจากหนังสือปรีชาญาณ                                    ปชญ 9:13-18
     มนุษย์ใดจะรู้จักพระประสงค์ของพระเจ้าได้ ผู้ใดจะเข้าใจได้ว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงประสงค์สิ่งใด มนุษย์ผู้รู้ตายใช้เหตุผลอย่างไม่มั่นใจ ความคิดของเราก็ไม่แน่นอน เพราะร่างกายที่เสื่อมสลายได้นี้ถ่วงวิญญาณ และร่างกายซึ่งเป็นเสมือนที่พำนักทำด้วยดินของวิญญาณ ก็ถ่วงจิตใจที่มีความคิดหนักอยู่แล้วการจะเรียนรู้สิ่งต่างๆ ของโลกนี้ยากมาก การจะพบสิ่งที่อยู่แค่เอื้อมก็ยากนักหนา แล้วผู้ใดจะค้นพบสิ่งที่อยู่ในสวรรค์ได้ ผู้ใดจะล่วงรู้พระประสงค์ของพระองค์ได้ ถ้าพระองค์ไม่ประทานพระปรีชาญาณให้เขา ถ้าพระองค์ไม่ทรงส่งพระจิตศักดิ์สิทธิ์ลงมาจากเบื้องบน วิถีทางของชาวโลกถูกดัดให้ตรงเช่นนี้ มนุษย์ได้รับการสั่งสอนให้รู้ถึงสิ่งที่พอพระทัย เขาได้รับความรอดพ้นก็อาศัยพระปรีชาญาณนี้เอง

เพลงสดุดี                                                                 สดด 90:2-4,5-7,12-13,14 และ 17
     ก) ก่อนภูเขาจะเกิด ก่อนแผ่นดินและโลกจะถือกำเนิดขึ้นมา
พระองค์ทรงเป็นพระเจ้า ทรงดำรงอยู่ตลอดไป
พระองค์ทรงให้มนุษย์กลับเป็นฝุ่นดิน
โดยตรัสว่า "บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย จงกลับไปเถิด"
ใช่แล้ว หนึ่งพันปีสำหรับพระองค์
ก็เหมือนวันวานที่เพิ่งผ่านไป
เหมือนการเฝ้ายามเพียงยามเดียวเวลากลางคืน
      ข) พระองค์ทรงบันดาลให้ชีวิตจบลงเหมือนจมน้ำ
สั้นเหมือนความฝันในยามเช้า
เหมือนต้นหญ้าที่งอกขึ้น
ในยามเช้าต้นหญ้าเติบโตขึ้นและออกดอก
ในยามเย็นก็ร่วงโรยและเหี่ยวแห้ง
ข้าพเจ้าทั้งหลายถูกพระพิโรธของพระองค์ทำลาย
มีความหวาดกลัวเพราะความกริ้วของพระองค์
      ค) โปรดทรงสอนข้าพเจ้าทั้งหลายให้รู้จักนับวันแห่งชีวิตได้ถูกต้อง
เพื่อจะได้มีจิตใจปรีชาฉลาด
ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดเสด็จกลับมาเถิด ข้าพเจ้าทั้งหลายจะต้องรอคอยอีกนานเพียงใด
โปรดทรงสงสารบรรดาผู้รับใช้พระองค์เถิด
      ง) ทุกยามเช้าโปรดประทานความรักมั่นคงของพระองค์แก่ข้าพเจ้าทั้งหลายอย่างเต็มเปี่ยม
ข้าพเจ้าทั้งหลายจะได้โห่ร้องด้วยความเบิกบานและยินดีตลอดชีวิต
ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าของข้าพเจ้าทั้งหลาย โปรดปรานข้าพเจ้า
ขอพระองค์ประทานให้ผลงานที่ข้าพเจ้าทั้งหลายทำสำเร็จไป
ขอให้ผลงานที่ข้าพเจ้าทั้งหลายทำมีความมั่นคง

บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงฟีเลโมน     ฟม 9ข-10,12-17
     ผู้ที่ขอร้องนี้คือข้าพเจ้า เปาโล ซึ่งเป็นคนชราและขณะนี้เป็นนักโทษเนื่องจากพระคริสตเยซูด้วย ข้าพเจ้าขอร้องท่านเพื่อบุตรคนหนึ่งของข้าพเจ้า ซึ่งข้าพเจ้าได้ให้กำเนิดขณะที่ถูกจองจำคือโอเนสิมัส ข้าพเจ้ากำลังส่งเขากลับไปหาท่าน นั่นคือข้าพเจ้าส่งดวงใจของข้าพเจ้าไปด้วย อันที่จริงแล้ว ข้าพเจ้าต้องการให้เขาอยู่กับข้าพเจ้าที่นี่ เขาจะได้รับใช้ข้าพเจ้าแทนท่านขณะที่ข้าพเจ้าถูกจองจำเพราะข่าวดี แต่ข้าพเจ้าไม่ต้องการทำสิ่งใดโดยท่านไม่เห็นชอบ เพื่อมิให้ท่านทำความดีเพราะถูกบังคับ แต่ทำด้วยความสมัครใจ ข้าพเจ้าคิดว่า เขาถูกพรากไปจากท่านระยะหนึ่ง เพื่อจะกลับมาอยู่กับท่านตลอดไป มิใช่ในฐานะทาส แต่ในฐานะที่ดีกว่ามาก คือเป็นน้องชายที่รัก ถ้าเขาเป็นที่รักอย่างยิ่งของข้าพเจ้า เขาจะต้องเป็นที่รักของท่านมากกว่าสักเท่าใดเล่า ทั้งในฐานะที่เป็นเพื่อนมนุษย์และในฐานะที่เป็นพี่น้องในองค์พระผู้เป็นเจ้า ถ้าท่านยังยอมรับว่าข้าพเจ้าเป็นมิตรกับท่าน ก็จงต้อนรับเขาเช่นเดียวกับที่ท่านจะต้อนรับข้าพเจ้า

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                               ลก 14:25-33
     เวลานั้น ประชาชนจำนวนมากกำลังเดินไปกับพระเยซูเจ้า พระองค์ทรงหันพระพักตร์มาตรัสกับเขาทั้งหลายว่า “ถ้าผู้ใดติดตามเราโดยไม่รักเรามากกว่าบิดามารดา ภรรยา บุตร พี่น้องชายหญิง และแม้กระทั่งชีวิตของตนเอง ผู้นั้นเป็นศิษย์ของเราไม่ได้ ผู้ใดไม่แบกกางเขนของตนและติดตามเรา ผู้นั้นเป็นศิษย์ของเราไม่ได้”
     “ท่านที่ต้องการสร้างหอคอย จะไม่คำนวณค่าใช้จ่ายก่อนหรือว่ามีเงินพอสร้างให้เสร็จหรือไม่ มิฉะนั้นเมื่อวางรากฐานไปแล้ว แต่สร้างไม่สำเร็จ ทุกคนที่เห็นจะหัวเราะเยาะเขา พูดว่า ‘คนนี้เริ่มก่อสร้าง แต่ทำให้สำเร็จไม่ได้’ หรือกษัตริย์ที่ทรงยกทัพไปทำสงครามกับกษัตริย์อีกองค์หนึ่ง จะไม่ทรงคำนวณก่อนหรือว่า ถ้าใช้กำลังพลหนึ่งหมื่นคน จะเผชิญกับศัตรูที่มีกำลังพลสองหมื่นคนได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้ ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งยังอยู่ห่างไกล พระองค์จะได้ทรงส่งทูตไปเจรจาขอสันติภาพ ดังนั้น ทุกท่านที่ไม่ยอมสละทุกสิ่งที่ตนมีอยู่ ก็เป็นศิษย์ของเราไม่ได้”

ข้อคิด

     บิดามารดาเป็นผู้ให้ร่างกายให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เร่า จึงไม่แปลกที่เราจะรักบิดามารดาของเรา... แต่พระเจ้าทรงประทานชีวิตและจิตวิญญาณ ทรงมอบสิ่งสร้างทั้งหมดเพื่อเลี้ยงดูเรา พระเจ้าทรงรักเรามากกว่าพ่อแม่ของเรา... ปราศจากพระเจ้าเราก็ไม่สามารถทำอะไรไม่ได้เลย... ดังนั้นบรรดานักบวชที่ถวายตัว พวกเขาจึงมอบทั้งชีวิตและจิตวิญญาณทั้งหมดเพื่อพระเจ้า