บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวเธสะโลนิกา ฉบับที่หนึ่ง      1 ธส 2:9-13
      พี่น้องทั้งหลาย ท่านคงจำได้ถึงความเหน็ดเหนื่อยและความยากลำบากของเราขณะที่เราทำงานทั้งกลางวันกลางคืน เพื่อไม่ต้องเป็นภาระแก่ผู้ใดในบรรดาท่านทั้งหลาย เราประกาศข่าวดีของพระเจ้าให้ท่าน ท่านทั้งหลายเป็นพยาน และพระเจ้าทรงเป็นพยานด้วยว่า เราปฏิบัติตนต่อท่านผู้มีความเชื่อโดยทำตนเป็นคนศักดิ์สิทธิ์ชอบธรรมและปราศจากคำตำหนิ ท่านรู้อีกว่า เราได้ตักเตือนท่านแต่ละคนดังบิดากำชับบุตรของตน ให้กำลังใจและกำชับท่านให้ดำเนินชีวิตอย่างเหมาะสมกับพระเจ้า ผู้ทรงเรียกท่านมาสู่พระอาณาจักรและพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์
      ด้วยเหตุนี้ เราขอบพระคุณพระเจ้าอยู่เสมอ เพราะเมื่อเราประกาศพระวาจาของพระเจ้าให้ท่านฟัง ท่านฟังแล้วก็รับไว้ มิใช่เช่นวาจาของมนุษย์ แต่เช่นที่เป็นจริงคือ “พระวาจาของพระเจ้า” ซึ่งกำลังแสดงพลังอยู่ในท่านที่มีความเชื่อ

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                              มธ 23:27-32
      เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “วิบัติจงเกิดแก่ท่าน ธรรมาจารย์และฟาริสีหน้าซื่อใจคด ท่านเป็นเหมือนหลุมศพทาสีขาว ภายนอกดูงดงามแต่ภายในเต็มไปด้วยกระดูกคนตายและสิ่งสกปรกทุกอย่าง ท่านก็เป็นเช่นเดียวกัน ภายนอกปรากฏแก่มนุษย์ว่าเป็นคนชอบธรรม แต่ภายในเต็มไปด้วยความหน้าซื่อใจคด และความอธรรม”
     “วิบัติจงเกิดแก่ท่าน ธรรมาจารย์และฟาริสีหน้าซื่อใจคด ท่านสร้างหลุมศพให้บรรดาประกาศก ประดับอนุสาวรีย์ของผู้ชอบธรรม ท่านกล่าวว่า ‘ถ้าเราอยู่ในสมัยบรรพบุรุษ เราคงจะไม่ร่วมมือในการหลั่งเลือดบรรดาประกาศกเหล่านี้’ ดังนี้ ท่านก็เป็นพยานกล่าวโทษตนเองว่า เป็นลูกหลานของผู้ที่ได้ฆ่าบรรดาประกาศก ฉะนั้น ท่านทั้งหลายจงทำงานที่บรรพบุรุษของท่านได้เริ่มไว้ให้สำเร็จไปเถิด”

ข้อคิด

     คนจะดีแท้ ไม่ใช่มีแค่ “คำพูด” หรือ “ความคิด” เพราะชีวิตยังต้องมี “การกระทำ” ความดีของการเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ ละชอบธรรมที่อยู่ภายในจิตใจของเปาโล แสดงออกในชีวิตด้วยการอดทนต่อความเหน็ดเหนื่อย ยากลำบาก ในการตรากตรำทำหน้าที่ โดยไม่ต้องการสร้างความลำบากให้กับใคร ต่างจากธรรมาจารย์และฟาริสีที่ปากอย่างใจอย่าง ถูกพระเยซูเจ้าตำหนิ เพราะพวกเขาพูดและทำสารพัด เพื่อจัดให้ตัวเองดูดี แต่ไม่ได้มีอะไรดี ที่ออกมาจากภายใน