บทอ่านจากหนังสือกิจการอัครสาวก                               กจ 6:1-7
     เวลานั้น ศิษย์มีจำนวนมากขึ้น บรรดาศิษย์ที่พูดภาษากรีกไม่พอใจศิษย์ที่พูดภาษาฮีบรู เพราะในการแจกทานประจำวัน บรรดาแม่ม่ายของตนถูกละเลยมิได้รับแจก
      อัครสาวกสิบสองคนจึงเรียกบรรดาศิษย์มาประชุม กล่าวว่า “ไม่สมควรที่เราจะละทิ้งการประกาศพระวาจาของพระเจ้าเพื่อไปแจกอาหาร พี่น้องทั้งหลาย จงเลือกบุรุษเจ็ดคนจากกลุ่มของท่านทั้งหลาย เป็นคนที่มีชื่อเสียงดี เปี่ยมด้วยพระจิตเจ้าและปรีชาญาณ แล้วเราจะแต่งตั้งเขาให้ทำหน้าที่นี้ ส่วนเราจะอุทิศตนอธิษฐานภาวนาและประกาศพระวาจา ทุกคนในที่ประชุมต่างเห็นชอบกับข้อเสนอนี้ จึงเลือกสเทเฟนบุรุษผู้เปี่ยมด้วยความเชื่อและพระจิตเจ้า ฟีลิป โปรโครัส นิคาโนร์ ทิโมน ปาร์เมนัส และนิโคลัสชาวอันทิโอกผู้กลับใจมานับถือศาสนายิว เขานำคนทั้งเจ็ดคนมาอยู่ต่อหน้าบรรดาอัครสาวกซึ่งอธิษฐานภาวนาและปกมือเหนือเขา
พระวาจาของพระเจ้าแพร่หลายยิ่งขึ้น ศิษย์มีจำนวนมากขึ้นในกรุงเยรูซาเล็ม บรรดาสมณะหลายคนยอมรับความเชื่อด้วย

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญยอห์น                                ยน 6:16-21
     เมื่อถึงเวลาเย็น บรรดาศิษย์ต่างลงไปยังทะเลสาบ และลงเรือข้ามฟากไปทางเมืองคาเปอรนาอุม ขณะนั้นมืดแล้ว พระเยซูเจ้าก็ยังไม่เสด็จมากับเขา ทะเลปั่นป่วนเพราะลมพัดจัด บรรดาศิษย์กรรเชียงเรือไปได้ราวสี่หรือห้ากิโลเมตร เห็นพระเยซูเจ้าทรงพระดำเนินบนทะเล เข้ามาใกล้เรือ ก็ตกใจกลัว แต่พระองค์ตรัสแก่เขาว่า “เป็นเราเอง อย่ากลัวเลย” บรรดาศิษย์รับพระองค์ลงเรือด้วยความเต็มใจ ทันใดนั้นเรือก็ถึงฝั่งที่เขามุ่งจะไป

ข้อคิด

     บรรดาศิษย์เผชิญกับความหวาดกลัวสองประการ ระหว่างพายุและองค์พระคริสตเจ้าที่ทรงดำเนินบนน้ำ ความวางใจในพระเป็นเจ้าเป็นสิ่งสำคัญและเป็นพื้นฐานของความเชื่อ การวางใจในพระเป็นเจ้าเรียกร้องให้เราละทิ้งทุกสิ่งที่เราเชื่อมั่นว่าจะทดแทนพระเจ้าได้ หรือที่เราคิดว่าเข้มแข็งกว่าพระเจ้า รวมทั้งตัวตนของเราเอง และวางใจในพระองค์ ชีวิตมนุษย์เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความไม่แน่นอน แต่คำว่า “เป็นเราเอง อย่ากลัวเลย” เป็นคำยืนยันว่า ให้เราดำเนินชีวิตตามพระประสงค์ของพระเป็นเจ้า ด้วยความวางใจ แม้ว่าเราจะหวาดกลัว