บทอ่านจากหนังสือประกาศกเอเสเคียล                          อสค 18:1-10,13ข,30-32
     องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า “ทำไมท่านทั้งหลายจึงกล่าวคำพังเพยนี้ซ้ำซากในแผ่นดินอิสราเอลว่า ‘พ่อกินผลองุ่นเปรี้ยว แต่ลูกเข็ดฟัน’
     เรามีชีวิตอยู่แน่ฉันใด องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าตรัส ท่านทั้งหลายจะต้องไม่ใช้คำพังเพยนี้อีกต่อไปในอิสราเอล ดูซิ ชีวิตทั้งหลายเป็นของเรา ชีวิตของพ่อเป็นของเราฉันใด ชีวิตของลูกก็เป็นของเราฉันนั้น ผู้ใดทำบาป ผู้นั้นจะต้องตาย”
“ถ้าคนหนึ่งเป็นผู้ชอบธรรม ปฏิบัติความถูกต้องและความยุติธรรม ถ้าเขาไม่กินของถวายตามสักการสถานบนที่สูง ไม่เงยหน้าขึ้นคารวะรูปเคารพของพงศ์พันธุ์อิสราเอล ไม่ล่วงเกินภรรยาของเพื่อนบ้าน ไม่เข้าหาหญิงที่มีประจำเดือน ไม่ข่มเหงผู้อื่น แต่คืนของประกันแก่ลูกหนี้ ไม่ลักทรัพย์ แต่ให้อาหารแก่ผู้หิวโหยและให้เสื้อผ้าแก่ผู้ไม่มีเสื้อผ้าคลุมกาย ไม่ให้ผู้อื่นยืมเงินเพื่อเรียกดอกเบี้ยหรือหากำไร ยั้งมือไว้ไม่ทำความชั่ว ตัดสินคู่ความอย่างยุติธรรม ดำเนินชีวิตตามข้อกำหนดและปฏิบัติตามคำวินิจฉัยของเราอย่างซื่อสัตย์ คนนั้นก็เป็นผู้ชอบธรรม เขาจะมีชีวิต” องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าตรัส
“แต่ถ้าคนหนึ่งมีบุตรเป็นโจร เป็นฆาตกร และทำความชั่วเหล่านี้ เขาจะไม่มีชีวิตอย่างแน่นอน เขาจะต้องตายแน่ๆ เพราะเขาได้ทำสิ่งน่าสะอิดสะเอียน และจะต้องตายเพราะความผิดของตน”
     ดังนั้น พงศ์พันธุ์อิสราเอลเอ๋ย เราจะพิพากษาแต่ละคนตามความประพฤติของเขา องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าตรัส จงกลับใจและเลิกการล่วงละเมิดทั้งหมดของท่าน แล้วความผิดของท่านจะไม่เป็นเหตุให้ท่านพินาศ จงละทิ้งการล่วงละเมิดทั้งหมดที่ท่านได้ทำ จงทำตนให้มีใจใหม่และจิตใหม่ พงศ์พันธุ์อิสราเอลเอ๋ย ทำไมท่านจะต้องตายเล่า เราไม่พอใจในความตายของผู้ใด องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าตรัส จงกลับใจเถิด แล้วท่านจะมีชีวิต”

สดด 51:10-12ก,12ข-13,16-17

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                               มธ 19:13-15
      ขณะนั้น มีผู้นำเด็กเล็กๆ มาให้พระองค์ทรงปกพระหัตถ์อวยพร แต่บรรดาศิษย์กลับดุว่าคนเหล่านั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับเขาว่า “ปล่อยให้เด็กเล็กๆ มาหาเราเถิด อย่าห้ามเลย เพราะอาณาจักรสวรรค์เป็นของคนที่เหมือนเด็กเหล่านี้” พระองค์ทรงปกพระหัตถ์ให้เด็กเหล่านั้น แล้วจึงเสด็จไปจากที่นั่น

ข้อคิด
     ประกาศกเอเสเคียลประกาศสอนว่า พระเจ้าจะพิพากษาแต่ละคนตามความประพฤติของเขา พระองค์จะพิพากษาอย่างยุติธรรม ไม่เหมือนมนุษย์ที่อาจตัดสินเพื่อนมนุษย์ด้วยความลำเอียง หรือ อคติ หรือตัดสินรวบยอดแบบ”เหมาเข่ง” ซึ่งรวมไปถึงลูกหลานหรือเพื่อนพ้องซึ่งเป็นผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย หรือพิพากษาเพื่อนมนุษย์ในแบบที่เด็ดขาดสุดโต่ง ปราศจากโอกาสของการเปลี่ยนแปลงกลับใจอย่างสิ้นเชิง แต่ละคนมีหน้าที่รับผิดชอบต่อการตัดสินใจและการกระทำของตนเอง พ่อ แม่ หรือผู้ใหญ่ มีหน้าที่แนะนำและส่งเสริมทางสวรรค์ให้กับบุตรหลาน หรือผู้น้อยอย่างสุดความสามารถก็จริง แต่ที่สุดแล้ว เป็นเจ้าตัว ต่างหากที่ต้องรับผลจากความประพฤติของตนเอง “จงกลับใจเถิด” จงเป็นเช่นเด็กเล็กๆ คือชีวิตที่มีโอกาสของการเติบโต จงให้โอกาสตนเองในการเปลี่ยนแปลงแก้ไขชีวิต และจงให้โอกาสคนอื่นในทำนองเดียวกัน “แล้วท่านจะมีชีวิต”