บทอ่านจากหนังสือประกาศกเอเสเคียล                           อสค 43:1-7ก
     เขานำข้าพเจ้าไปยังประตูซึ่งหันไปทางทิศตะวันออก ข้าพเจ้าเห็นพระสิริรุ่งโรจน์ของพระเจ้าแห่งอิสราเอลมาจากทิศตะวันออก มีเสียงดังมากับพระองค์เหมือนเสียงน้ำมาก และแผ่นดินก็ส่องแสงสะท้อนพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์ นิมิตที่ข้าพเจ้าเห็นนี้เหมือนกับนิมิตที่ข้าพเจ้าเคยเห็นเมื่อข้าพเจ้ามาดูเมืองนี้ถูกทำลาย และเหมือนนิมิตที่ข้าพเจ้าได้เห็นที่ริมแม่น้ำเคบาร์ ข้าพเจ้าจึงกราบลงหน้าจรดพื้น
     พระสิริรุ่งโรจน์ขององค์พระผู้เป็นเจ้าเข้าไปในพระวิหารทางประตูที่หันไปทางทิศตะวันออก พระจิตยกข้าพเจ้าขึ้น นำข้าพเจ้าเข้าไปในลานชั้นใน ข้าพเจ้าเห็นพระสิริรุ่งโรจน์ขององค์พระผู้เป็นเจ้าเต็มพระวิหาร ขณะที่ชายคนนั้นยังยืนอยู่ข้างข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็ได้ยินเสียงอีกคนหนึ่งดังออกมาจากพระวิหารพูดกับข้าพเจ้า เสียงนั้นเป็นเสียงขององค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า “บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย สถานที่นี้เป็นบัลลังก์ของเรา เป็นที่วางเท้าของเรา เราพำนักอยู่ที่นี่ในหมู่ชาวอิสราเอลตลอดไป

สดด 85:8-9,10-11,12-13

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                 มธ 23:1-12
     ครั้งนั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่ประชาชนและบรรดาศิษย์ว่า “พวกธรรมาจารย์และชาวฟาริสีนั่งบนธรรมาสน์ของโมเสส ถ้าเขาสั่งสอนเรื่องใด ท่านจงปฏิบัติตามเถิด แต่อย่าปฏิบัติตามพฤติกรรมของเขา เพราะเขาพูด แต่ไม่ปฏิบัติ เขามัดสัมภาระหนักวางบนบ่าคนอื่น แต่เขาเองไม่ปรารถนาแม้แต่จะขยับนิ้วไปยกขึ้น เขาทำกิจการทุกอย่างเพื่อให้คนเห็น เช่น เขาขยายกลักบรรจุพระวาจาให้ใหญ่ขึ้น ผ้าคลุมของเขามีพู่ยาวกว่าของคนอื่น เขาชอบที่นั่งมีเกียรติในงานเลี้ยง ชอบนั่งแถวหน้าในศาลาธรรม ชอบให้ผู้คนคำนับตามลานสาธารณะ ชอบให้ทุกคนเรียกว่า ‘รับบี’
     ส่วนท่านทั้งหลาย อย่าให้ผู้ใดเรียกว่า ‘รับบี’ เพราะอาจารย์ของท่านมีเพียงผู้เดียวและทุกคนเป็นพี่น้องกัน ในโลกนี้อย่าเรียกผู้ใดว่า ‘บิดา’ เพราะว่าพระบิดาของท่านมีเพียงพระองค์เดียวคือพระบิดาในสวรรค์ อย่าให้ผู้ใดเรียกท่านว่า ‘อาจารย์’ เพราะพระอาจารย์ของท่านมีเพียงพระองค์เดียวคือพระคริสตเจ้า ในกลุ่มของท่าน ผู้ใดเป็นใหญ่จะต้องเป็นผู้รับใช้ผู้อื่น ผู้ใดที่ยกตนขึ้น จะถูกกดให้ต่ำลง ผู้ใดถ่อมตนลง จะได้รับการยกย่องให้สูงขึ้น”

ข้อคิด
     “ในโลกนี้อย่าเรียกผู้ใดว่า บิดา” หากจะแปลความพระวาจานี้ตามตัวอักษร คงจะขัดแย้งกับความรู้สึกทั่วไปของมนุษย์เรา เพราะเราล้วนมีผู้ที่เราเรียกอย่างเต็มหัวใจว่า พ่อ หรือบิดา แต่ผู้รู้ทางพระคัมภีร์อธิบายว่า ในเจตนาของพระเยซูเจ้า คำว่า “บิดา” นี้พระองค์คงหมายถึงบรรดาผู้สอนกฎหมาย หรือ หัวหน้าสภาซานเฮดริน ซึ่งบางครั้งได้รับเรียกว่า บิดา แต่พวกเขาปฏิบัติตนไม่เหมาะสมพอที่จะเรียกว่าบิดา พวกเขาเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นผู้ถูกเรียกว่า รับบี หรือ อาจารย์ หรือ บิดา ล้วนปฏิบัติตนเป็นเหมือนนายเหนือคนอื่น แต่สมาชิกในครอบครัวของพระองค์ต้องเป็นผู้รับใช้คนอื่น รับใช้ซึ่งกันและกัน เป็นผู้ที่ไม่ใช่เพียงแต่สอนด้วยคำพูด แต่ต้องลงมือปฏิบัติด้วย