บทอ่านจากหนังสือซามูเอล ฉบับที่สอง                            2 ซมอ 1:1-4,11-12,17,19,23-27
     หลังจากกษัตริย์ซาอูลสิ้นพระชนม์ ดาวิดรบชนะชาวอามาเลข แล้วกลับมาอยู่ที่เมืองศิกลากได้สองวัน วันที่สาม ชายคนหนึ่งจากค่ายของกษัตริย์ซาอูลมาถึง เขาฉีกเสื้อผ้าเอาฝุ่นดินโรยศีรษะเป็นการไว้ทุกข์ เข้ามากราบลงกับพื้นดินแสดงคารวะต่อหน้าดาวิด ดาวิดถามเขาว่า “ท่านมาจากไหน” เขาตอบว่า “ข้าพเจ้าหนีมาจากค่ายอิสราเอล” ดาวิดถามต่อไปว่า “จงเล่าซิว่าเกิดอะไรขึ้น” เขาตอบว่า “ทหารอิสราเอลต้องหนีจากสนามรบ หลายคนถูกฆ่า กษัตริย์ซาอูลและโยนาธานพระโอรสก็สิ้นพระชนม์ด้วย”
ดาวิดจึงฉีกเสื้อผ้าของตนแสดงการไว้ทุกข์ ทุกคนที่อยู่กับเขาก็ทำเช่นเดียวกัน ทุกคนร่ำไห้ ไม่ยอมกินอะไรเลยจนถึงเวลาเย็นเป็นการไว้ทุกข์ให้กษัตริย์ซาอูลและโยนาธานพระโอรส ไว้ทุกข์ให้ประชากรขององค์พระผู้เป็นเจ้าและชาวอิสราเอล ที่ถูกฆ่าในสมรภูมิ
     ดาวิดคร่ำครวญถึงกษัตริย์ซาอูลและโยนาธาน พระโอรสด้วยเพลงบทนี้
     อิสราเอลเอ๋ย เกียรติยศของท่านถูกฆ่าบนเนินเขาของท่าน บรรดาวีรบุรุษล้มได้อย่างไร ซาอูลและโยนาธาน ที่รักและสุดเสน่หา ไม่พรากจากกันทั้งในชีวิตและในความตาย ทั้งสองคนคล่องแคล่วมากกว่านกอินทรี แข็งแรงมากกว่าสิงโต บรรดาบุตรหญิงแห่งอิสราเอลเอ๋ย จงร่ำไห้ถึงกษัตริย์ซาอูลเถิด พระองค์ประทานเสื้อผ้าสีแดงเข้มและผ้าเนื้อละเอียดให้เธอทั้งหลายสวม ทรงประดับเสื้อผ้าของเธอด้วยเครื่องประดับทองคำ บรรดาวีรบุรุษล้มระหว่างรบได้อย่างไร โยนาธานเอ๋ย ข้าพเจ้าเป็นทุกข์อย่างยิ่งเมื่อท่านสิ้นชีวิต โยนาธานพี่ที่รัก ข้าพเจ้าโศกเศร้าถึงท่าน ท่านเป็นที่รักยิ่งของข้าพเจ้า ความรักของท่านต่อข้าพเจ้าประเสริฐกว่าความรักของหญิงใดๆ บรรดาวีรบุรุษล้มได้อย่างไร ศัสตราวุธทั้งหลายถูกทำลายได้อย่างไร

สดด 80:1-2,4-6

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                             มก 3:20-21
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าเสด็จเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ประชาชนมาชุมนุมกันอีกจนพระองค์ไม่อาจเสวย และบรรดาศิษย์ก็ไม่อาจกินอาหารได้ เมื่อพระประยูรญาติของพระองค์ได้ยินเช่นนี้ ก็ออกไปควบคุมพระองค์ไว้ เพราะคิดว่าทรงเสียพระสติ

ข้อคิด
     ความรักแท้จริงจะไม่มีความอิจฉาเจือปน. เมื่อดาวิดได้ยินว่าทั้งกษัตริย์และโยนาธานเพื่อนรัก อีกทั้งทหารอิสราเอลอีกมากมายถูกฆ่าตายในสนามรบ ท่านร้องไห้คร่ำครวญ
     พระวรสารเล่าว่า ญาติของพระเยซูเจ้าเมื่อได้ยินคนกล่าวว่าพระองค์เสียสติก็จะมารับพระองค์กลับบ้าน. คนเราชอบข่าวร้ายมากกว่าข่าวดี ชอบใส่ความมากกว่าชอบความจริง ชอบทำให้คนอื่นวุ่นวายมากกว่าหวังดีต่อเขา