บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงทิตัส         ทต 2:1-8,11-14
     พี่น้อง ท่านจงเทศน์สอนสิ่งที่สอดคล้องกับหลักคำสอนที่ถูกต้อง จงสอนชายสูงอายุให้มัธยัสถ์ในการกินการดื่ม ทำตนเป็นที่ควรเคารพนับถือ มีเหตุผล มีความมั่นคงในความเชื่อ ความรัก และความอดทน ทำนองเดียวกัน จงสอนสตรีสูงอายุให้ประพฤติตนเหมาะสมกับการเป็นผู้มีความเชื่อ ไม่ใส่ความ ไม่นินทาและไม่ติดสุรา พวกเขาเหล่านั้นจะเป็นผู้อบรมสั่งสอนหญิงที่เยาว์วัยกว่าให้รู้ว่าจะต้องรักสามีและบุตรของตนอย่างไร จะต้องมีเหตุผลและทำตนให้บริสุทธิ์อย่างไร จะต้องทำงานบ้าน ต้องสุภาพอ่อนโยนและนอบน้อมต่อสามีอย่างไร เพื่อจะไม่ทำให้พระวาจาของพระเจ้าถูกกล่าวร้าย จงตักเตือนชายหนุ่มให้รู้จักมีเหตุผลในทุกสิ่ง โดยท่านจะต้องเป็นแบบอย่างในกิจการที่ดี เมื่อสอนก็จงสอนด้วยความจริงใจและจริงจัง โดยสอนคำสอนที่ถูกต้องไม่มีผู้ใดตำหนิได้ เพื่อฝ่ายปฏิปักษ์จะรู้สึกอายและไม่มีสิ่งใดตำหนิเราได้
     พระหรรษทานของพระเจ้าปรากฏขึ้นเพื่อช่วยมนุษย์ทุกคนให้รอดพ้น สอนเราให้ละทิ้งอธรรมและโลกียตัณหา เพื่อดำเนินชีวิตอย่างมีสติสัมปชัญญะด้วยความชอบธรรมและด้วยความเคารพเลื่อมใสพระเจ้าในโลกนี้ ขณะที่เรากำลังรอคอยความหวังที่ให้ความสุข คือการสำแดงพระองค์ในพระสิริรุ่งโรจน์ของพระคริสตเยซู พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่และพระผู้ไถ่ของเรา พระองค์ทรงมอบพระองค์เพื่อเรา เพื่อไถ่กู้เราจากอธรรมทั้งหลาย ชำระประชากรให้บริสุทธิ์เพื่อจะเป็นประชากรของพระองค์ และเป็นผู้ปรารถนาจะทำแต่ความดี

สดด 37:3-4,18-19,23,27,29

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                   ลก 17:7-10
      เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “ท่านผู้ใดที่มีผู้รับใช้ออกไปไถนา หรือไปเลี้ยงแกะ เมื่อผู้รับใช้กลับจากทุ่งนา ผู้นั้นจะพูดกับผู้รับใช้หรือว่า ‘เร็วเข้า มานั่งโต๊ะเถิด’ แต่จะพูดมิใช่หรือว่า ‘จงเตรียมอาหารมาให้ฉันเถิด จงคาดสะเอว คอยรับใช้ฉันขณะที่ฉันกินและดื่ม หลังจากนั้นเจ้าจึงกินและดื่ม’ นายย่อมไม่ขอบใจผู้รับใช้ที่ปฏิบัติตามคำสั่งมิใช่หรือ ท่านทั้งหลายก็เช่นเดียวกัน เมื่อท่านได้ทำตามคำสั่งทุกประการแล้ว จงพูดว่า ‘ฉันเป็นผู้รับใช้ที่ไร้ประโยชน์ เพราะฉันทำตามหน้าที่ที่ต้องทำเท่านั้น’”

ข้อคิด
     คนเรามักจะทำอะไรเพื่อเกียรติยศ ชื่อเสียง เมื่อทำงานใดสำเร็จ เราหวังให้คนชม หากไม่ได้รับคำชม เราจะรู้สึกเสียใจและผิดหวัง ในพระศาสนจักรก็เช่นเดียวกัน ศิษย์ของพระคริสต์มีความโน้มเอียงที่จะโฆษณาความสำเร็จของตน เพื่อชื่อเสียง และเพื่อตำเหน่งของตนจะได้สูงขึ้น
     ที่จริงแล้ว กิจการต่างๆที่เราทำ ต้องถือว่าเป็นหน้าที่ของเรา การได้ทำงานรับใช้พระเจ้า และเพื่อนมนุษย์เป็นพระพรที่ยิ่งใหญ่ ที่เพียงพอแล้ว พระเจ้าไม่ได้เป็นหนี้เรา แต่เราเป็นหนี้พระเจ้าในความสำเร็จทุกอย่าง ทำไมเรากลับหวังรางวัลสำหรับงานที่เรามีหน้าที่จะต้องทำอยู่แล้ว