บทอ่านจากจดหมายนักบุญยอห์นอัครสาวก ฉบับที่หนึ่ง    1 ยน 1:1-4
     พี่น้องที่รักยิ่ง เราประกาศเรื่องราวเกี่ยวกับพระวจนาตถ์แห่งชีวิต ซึ่งเป็นอยู่แล้วตั้งแต่แรกเริ่ม เราได้ฟัง เราได้เห็นด้วยตาของเรา เราได้เฝ้ามอง และเราได้สัมผัสด้วยมือของเรา ชีวิตนั้นได้ปรากฏ เราได้เห็นและได้เป็นพยาน เราประกาศให้ท่านทั้งหลายรู้ถึงชีวิตนิรันดร ซึ่งอยู่กับพระบิดา และปรากฏให้เราเห็น สิ่งที่เราได้เห็นและได้ฟังนี้ เราประกาศให้ท่านทั้งหลายรู้ด้วย เพื่อท่านจะได้สนิทสัมพันธ์กับเรา ความสนิทสัมพันธ์นี้คือความสนิทสัมพันธ์กับพระบิดาและกับพระบุตรของพระองค์ คือพระเยซูคริสตเจ้า เราเขียนเรื่องนี้ถึงท่าน เพื่อความปีติยินดีของเราจะได้สมบูรณ์

สดด 97:1-2,5-6,11-12

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญยอห์น                               ยน 20:2-8
     เช้าตรู่วันต้นสัปดาห์ มารีย์ชาวมักดาลาวิ่งไปหาซีโมนเปโตรกับศิษย์อีกคนหนึ่งที่พระเยซูเจ้าทรงรักบอกว่า “เขานำองค์พระผู้เป็นเจ้าไปจากพระคูหาแล้ว พวกเราไม่รู้ว่าเขานำพระองค์ไปไว้ที่ไหน”
    เปโตรกับศิษย์คนนั้นจึงออกไป มุ่งไปยังพระคูหา ทั้งสองคนวิ่งไปด้วยกัน แต่ศิษย์คนนั้นวิ่งเร็วกว่าเปโตร จึงมาถึงพระคูหาก่อน 5เขาก้มลงมองเห็นผ้าพันพระศพวางอยู่บนพื้น แต่ไม่ได้เข้าไปข้างใน ซีโมนเปโตรซึ่งตามไปติดๆ ก็มาถึง เข้าไปในพระคูหาและเห็นผ้าพันพระศพวางอยู่ที่พื้น รวมทั้งผ้าพันพระเศียรซึ่งไม่ได้วางอยู่กับผ้าพันพระศพ แต่พับแยกวางไว้อีกที่หนึ่ง 8ศิษย์คนที่มาถึงพระคูหาก่อนก็เข้าไปข้างในด้วย เขาเห็นและมีความเชื่อ

ข้อคิด
    ท่านนักบุญเป็นผู้นิพนธ์พระวรสารเล่มสุดท้าย ซึ่งนักบุญย้ำในบทสุดท้ายของพระวรสารว่า... “หากจะเขียนเรื่องราวของพระเยซูเจ้า โลกทั้งโลกก็ไม่สามารถบรรจุได้หมด” ชีวิตขององค์พระผู้เป็นเจ้าที่ผู้เชื่อและนำพระประวัติเข้าสู่ชีวิต จะพบว่ามีความมีชีวิตชีวาตลอด เพราะเมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าเข้าสู่ชีวิตแล้วจะทรงเปลี่ยนแปลงชีวิตของผู้นั้น และความปีติยินดีของเราจะเกิดความสมบูรณ์ (จากจดหมายของนักบุญในบทอ่านประจำวันนี้) การแจ้งข่าวให้ทุกคนรู้ว่า องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงกลับคืนชีพแล้ว ย่อมเชิญชวนให้ทุกคนที่เชื่อ หมั่นทำหน้าที่ผู้ประกาศข่าวดีตามฐานะหญิงชาย พ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ให้แต่ละครอบครัวจนถึงฐานานุกรมของพระศาสนจักร