บทอ่านจากหนังสือโยบ                                                 โยบ 38:1,12-21,40:3-5
     องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงตอบโยบจากกลางลมพายุว่า “ตั้งแต่วันที่ท่านเกิดมา ท่านเคยสั่งรุ่งอรุณ และเคยกำหนดสถานที่ให้รุ่งอรุณอยู่หรือ รุ่งอรุณจะได้จับชายแผ่นดินไว้ และสลัดคนชั่วออกไป แผ่นดินเปลี่ยนไปเหมือนดินเหนียวถูกตราประทับ และมีสีต่างๆ เหมือนเสื้อผ้า แสงสว่างถูกถอนไปจากคนชั่ว เพราะแขนของเขาที่เงื้อขึ้นเพื่อทำร้ายย่อมถูกหัก ท่านเคยเข้าไปจนถึงตาน้ำแห่งทะเล หรือเดินเข้าไปในขุมลึกแล้วหรือ มีใครแสดงให้ท่านเห็นประตูแห่งความตาย หรือท่านได้เห็นประตูเงาแห่งความตายแล้วหรือ ท่านรู้ความกว้างใหญ่ของแผ่นดินหรือ ถ้าท่านรู้ทุกสิ่งแล้ว ก็จงบอกมา หนทางไหนนำไปสู่ที่พำนักของความสว่าง และที่ไหนเป็นสถานที่ของความมืด ท่านจะได้นำทั้งแสงสว่างและความมืดไปอยู่ในเขตแดนของตน หรืออย่างน้อยก็ชี้ทางให้มันกลับไปบ้านได้ แน่นอน ท่านต้องรู้ เพราะเวลานั้นท่านเกิดมาแล้ว จำนวนวันของท่านก็มากมาย”
โยบทูลตอบองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “ดูเถิด ข้าพเจ้าไม่ใช่คนสำคัญ จะทูลตอบพระองค์ได้อย่างไร ข้าพเจ้าเอามือปิดปาก ข้าพเจ้าได้กราบทูลครั้งหนึ่งแล้ว และจะไม่กราบทูลอีก ข้าพเจ้ากราบทูลสองครั้งแล้ว จะไม่กราบทูลต่อไป”

สดด 139:1-3,6-8,9-10,13-14

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                   ลก 10:13-16
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “วิบัติจงเกิดแก่เจ้า เมืองโคราซิน วิบัติจงเกิดแก่เจ้า เมืองเบธไซดา ถ้าอัศจรรย์ที่ได้เกิดขึ้นในเจ้าได้เกิดขึ้นที่เมืองไทระและเมืองไซดอนแล้ว เขาเหล่านั้นคงได้นุ่งกระสอบนั่งบนกองขี้เถ้ากลับใจเสียนานแล้ว ดังนั้น เมืองไทระและเมืองไซดอนจะรับโทษเบากว่าเจ้าในวันพิพากษา ส่วนเจ้า เมืองคาเปอรนาอุม เจ้าจะยกตนขึ้นถึงฟ้าเทียวหรือ เจ้าจะตกลงไปถึงแดนผู้ตาย
     ผู้ใดฟังท่าน ผู้นั้นฟังเรา ผู้ใดสบประมาทท่าน ผู้นั้นสบประมาทเรา ผู้ที่สบประมาทเรา ก็สบประมาทผู้ที่ทรงส่งเรามา”

ข้อคิด
     พระเยซูเจ้าทรงสาบแช่งเมืองโคราซินและเมืองเบธไซดา เพราะความใจเย็นเฉยของชาวเมืองนั้น ที่ได้เห็นอัศจรรย์และพระพรของพระเจ้า แต่ไม่ได้ตระหนักรับรู้ กลับใจและเปลี่ยนแปลงชีวิต หากว่าเราสามารถตระหนักรับรู้ถึงความมหัศจรรย์แห่งชีวิตเรา และพระพรของพระเป็นเจ้าในชีวิตของเราอย่างแท้จริงแล้ว ก็เป็นไปไม่ได้ที่เราจะใช้ชีวิตในบาป หรือหลงลืมละเลยความรักของพระเป็นเจ้า ทุก ๆ วัน ให้เรามองหาพระพร และความอัศจรรย์แห่งชีวิตที่พระเป็นเจ้าทรงประทานมาให้แก่เรา การขอบพระคุณพระเจ้าสำหรับพระพรเหล่านั้นจะเป็นไปได้ด้วยวิธีเดียวเท่านั้น คือ การดำเนินชีวิตของเราเพื่อพระเป็นเจ้า