บทอ่านจากหนังสือประกาศกเยเรมีย์                               ยรม 14:17-22
     องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสสั่งข้าพเจ้า ให้ไปประกาศถ้อยคำนี้แก่เขาทั้งหลายว่า “ตาของเราน่าจะหลั่งน้ำตาทั้งคืนทั้งวันโดยไม่หยุด เพราะบุตรหญิงพรหมจารีของประชากรของเราได้รับภัยพิบัติยิ่งใหญ่ เป็นบาดแผลสาหัสไม่มีทางรักษาให้หายได้ ถ้าเราออกไปในทุ่งนา ก็เห็นผู้ถูกฆ่าด้วยดาบ ถ้าเราเข้าไปในกรุง ก็เห็นผู้ที่อดอาหารตาย ทั้งบรรดาประกาศกและสมณะเดินไปมาในแผ่นดิน โดยไม่รู้ว่าจะไปไหน”
     ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงทอดทิ้งยูดาห์โดยสิ้นเชิงแล้วหรือ พระองค์ทรงรังเกียจศิโยนแล้วหรือ ทำไมพระองค์จึงทรงเฆี่ยนตีข้าพเจ้าทั้งหลายให้บาดเจ็บจนไม่มีทางรักษา ข้าพเจ้าทั้งหลายรอคอยสันติภาพ แต่ไม่มีอะไรดีเกิดขึ้น รอคอยเวลาให้หายจากโรค ก็มีแต่ความน่าสยดสยอง ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้าทั้งหลายยอมรับความเลวร้ายของตน และความชั่วร้ายของบรรพบุรุษ ข้าพเจ้าได้ทำบาปผิดต่อพระองค์ เพราะเห็นแก่พระนามพระองค์ ขออย่าทรงทอดทิ้งข้าพเจ้าทั้งหลาย ขออย่าทรงปล่อยให้ที่ประทับแห่งพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์ถูกลบหลู่ โปรดทรงระลึกถึงข้าพเจ้าทั้งหลาย และอย่าทรงเพิกถอนพันธสัญญาที่ทรงทำไว้กับข้าพเจ้าทั้งหลายเลย ในบรรดารูปเคารพของนานาชาติ มีรูปเคารพใดบ้างทำให้ฝนตกได้ ท้องฟ้าจะให้ฝนตกหนักได้โดยลำพังตนเองหรือ ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าของข้าพเจ้าทั้งหลาย มิใช่พระองค์หรือที่ทรงทำเช่นนี้ ข้าพเจ้าทั้งหลายจึงวางใจในพระองค์ เพราะพระองค์ทรงทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด

สดด 79:8-9,11,13

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                 มธ 13:36-43
     หลังจากนั้น พระเยซูเจ้าทรงแยกจากประชาชนเข้าไปในบ้าน บรรดาศิษย์จึงเข้ามาทูลว่า “โปรดอธิบายอุปมาเรื่องข้าวละมานในนาเถิด” พระองค์ตรัสว่า “ผู้หว่านเมล็ดพันธุ์ดีคือบุตรแห่งมนุษย์ ทุ่งนาคือโลก เมล็ดพันธุ์ดีคือพลเมืองแห่งพระอาณาจักร ข้าวละมานคือพลเมืองของมารร้าย ศัตรูที่หว่านคือปีศาจ ฤดูเก็บเกี่ยวคือเวลาอวสานแห่งโลก ผู้เก็บเกี่ยวคือทูตสวรรค์”
“ข้าวละมานถูกมัดเผาไฟฉันใด เวลาอวสานแห่งโลกก็จะเป็นฉันนั้น บุตรแห่งมนุษย์จะใช้ทูตสวรรค์มารวบรวมทุกสิ่งที่ทำให้หลงผิดและทุกคนที่ประกอบการอธรรม ให้ออกจากพระอาณาจักร แล้วเอาไปทิ้งในกองไฟ ที่นั่น จะมีแต่การร่ำไห้คร่ำครวญ และขบฟันด้วยความขุ่นเคือง ส่วนผู้ชอบธรรมจะส่องแสงเหมือนดวงอาทิตย์ในพระอาณาจักรของพระบิดา ใครมีหูก็จงฟังเถิด”

ข้อคิด
     ในบทภาวนาของประกาศกเยเรมีย์ เราได้เห็นว่าเมื่อมีสิ่งใดผิดปกติ ความคิดแรกของท่านก็คือจะหันไปหาองค์พระผู้เป็นเจ้าและสอบถามพระองค์ว่าทำไมมันเกิดขึ้น และท่านรู้ดีว่าท่านและประชากรของพระองค์บกพร่อง ท่านรู้ว่ามีแต่องค์พระผู้เป็นเจ้าเท่านั้นที่เป็นความหวัง พระองค์ทรงเพียรทน ให้โอกาสเราเสมอเหมือนพระเยซูเจ้าอดทนรอให้ข้าวสาลีเติบโต จึงจะกำจัดข้าวละมาน แม้พระเยซูเจ้าจะให้โอกาสแก่เราในการกลับใจ เราต้องไม่ประมาทโดยรอถึงวันสุดท้ายที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเรา มันอาจจะสายเกินไปก็ได้ถ้าเราไม่รีบแก้ไขเดี๋ยวนี้