บทอ่านจากหนังสือกิจการอัครสาวก                              กจ 6:1-7
     เวลานั้น ศิษย์มีจำนวนมากขึ้น บรรดาศิษย์ที่พูดภาษากรีกไม่พอใจศิษย์ที่พูดภาษาฮีบรู เพราะในการแจกทานประจำวัน บรรดาแม่ม่ายของตนถูกละเลยมิได้รับแจก
     อัครสาวกสิบสองคนจึงเรียกบรรดาศิษย์มาประชุม กล่าวว่า “ไม่สมควรที่เราจะละทิ้งการประกาศพระวาจาของพระเจ้าเพื่อไปแจกอาหาร พี่น้องทั้งหลาย จงเลือกบุรุษเจ็ดคนจากกลุ่มของท่านทั้งหลาย เป็นคนที่มีชื่อเสียงดี เปี่ยมด้วยพระจิตเจ้าและปรีชาญาณ แล้วเราจะแต่งตั้งเขาให้ทำหน้าที่นี้ ส่วนเราจะอุทิศตนอธิษฐานภาวนาและประกาศพระวาจา ทุกคนในที่ประชุมต่างเห็นชอบกับข้อเสนอนี้ จึงเลือกสเทเฟนบุรุษผู้เปี่ยมด้วยความเชื่อและพระจิตเจ้า ฟิลิป โปรโครัส นิคาโนร์ ทิโมน ปาร์เมนัส และนิโคลัสชาวอันทิโอกผู้กลับใจมานับถือศาสนายิว เขานำคนทั้งเจ็ดคนมาอยู่ต่อหน้าบรรดาอัครสาวกซึ่งอธิษฐานภาวนาและปกมือเหนือเขา
พระวาจาของพระเจ้าแพร่หลายยิ่งขึ้น ศิษย์มีจำนวนมากขึ้นในกรุงเยรูซาเล็ม บรรดาสมณะหลายคนยอมรับความเชื่อด้วย

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญยอห์น                               ยน 6:16-21
     เมื่อถึงเวลาเย็น บรรดาศิษย์ต่างลงไปยังทะเลสาบ และลงเรือข้ามฟากไปทางเมืองคาเปอรนาอุม ขณะนั้นมืดแล้ว พระเยซูเจ้าก็ยังไม่เสด็จมากับเขา ทะเลปั่นป่วนเพราะลมพัดจัด บรรดาศิษย์กรรเชียงเรือไปได้ราวสี่หรือห้ากิโลเมตร เห็นพระเยซูเจ้าทรงพระดำเนินบนทะเล เข้ามาใกล้เรือ ก็ตกใจกลัว แต่พระองค์ตรัสแก่เขาว่า “เราเอง อย่ากลัวเลย” บรรดาศิษย์รับพระองค์ลงเรือด้วยความเต็มใจ ทันใดนั้นเรือก็ถึงฝั่งที่เขามุ่งจะไป

ข้อคิด
     ทุกชีวิตเกิดมาเผชิญกับสิ่งที่ไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคย ความกลัวเกิดขึ้นและฝังอยู่ในจิตมนุษย์ทุกคนตั้งแต่เกิด แต่เมื่อใดก็ตามที่จิตของเขาเริ่มคุ้นเคยและพบว่าแสงสว่างไม่น่ากลัว มือที่อุ้มและโอบเขาไว้นั้นคอยปกป้องและให้ความอบอุ่นแก่เขา ความกลัวก็หายไป และยิ่งเมื่อเขารู้ว่าเจ้าของมือนั้นรักเขา เขาก็ยิ่งวางใจและความกลัวก็ไม่รบกวนเขาอีกเลย.... ศิษย์อยู่บนเรือที่โต้คลื่น ในความมืด จิตของพวกเขาอยู่ในความกลัว แต่เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย คือเสียงของพระอาจารย์ ความกลัวก็หายไป.... เสียงของพระเยซูเจ้าดังก้องเสมอในมโนธรรมของเรา มโนธรรมคือจิตที่อยู่ระดับลึก หากเพียงเรานิ่งและฟังเสียงของพระองค์ ความเบิกบานยินดีและความรู้สึกมั่นคงก็จะเข้ามาแทนความกลัว....