บทอ่านจากหนังสือปฐมกาล                                         ปฐก11:1-9
      มนุษย์ทั่วโลกพูดภาษาเดียวกัน ใช้ถ้อยคำเดียวกัน เมื่อเขาอพยพมาจากทิศตะวันออก ก็พบที่ราบในแผ่นดินชินาร์จึงตั้งหลักแหล่งอยู่ที่นั่น ต่างก็พูดกันว่า “มาเถิด เราจงทำอิฐ เผาให้สุกจนแข็ง” เขาใช้อิฐแทนหิน และใช้ยางมะตอยต่างปูนสอ แล้วพูดว่า “มาเถิด เราจงสร้างเมืองและสร้างหอให้ยอดสูงเทียมฟ้าเราจงสร้างชื่อเสียงไว้เพื่อเราจะไม่ต้องกระจัดกระจายกันไปทั่วแผ่นดิน”
     องค์พระผู้เป็นเจ้าเสด็จลงมาทอดพระเนตรเมืองและหอซึ่งมนุษย์ได้สร้างขึ้น องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า “ดูซิ เขาทุกคนเป็นชนชาติเดียวกัน มีภาษาเดียวกัน นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นการงานของเขา บัดนี้ ไม่มีอะไรที่เขาอยากทำแล้วทำไม่ได้ มาเถิด เราจงลงไปและทำให้ภาษาของมนุษย์สับสนวุ่นวาย จนเขาไม่เข้าใจกันอีกต่อไป” องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงทรงกระทำให้เขากระจัดกระจายจากที่นั่นไปทั่วแผ่นดิน เขาจึงเลิกสร้างเมือง เพราะฉะนั้น เมืองนี้จึงมีชื่อว่า บาเบล เพราะว่าที่นั่นองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงกระทำให้ภาษาทั่วแผ่นดินสับสนวุ่นวายและที่นั่นองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงกระทำให้มนุษย์กระจัดกระจายไปทั่วแผ่นดิน

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                              มก 8:34-9:1
      เวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงเรียกประชาชนและบรรดาศิษย์เข้ามาตรัสว่า “ถ้าผู้ใดอยากติดตามเราก็ให้เขาเลิกนึกถึงตนเองให้แบกไม้กางเขนของตนและติดตามเราผู้ใดใคร่รักษาชีวิตของตนให้รอดพ้นจะต้องสูญเสียชีวิตนั้นแต่ถ้าผู้ใดเสียชีวิตของตนเพราะเราและเพราะข่าวดีก็จะรักษาชีวิตได้มนุษย์จะได้ประโยชน์ใดในการที่จะได้โลกทั้งโลกเป็นกำไรแต่ต้องเสียชีวิตมนุษย์จะให้อะไรเพื่อแลกกับชีวิตที่สูญเสียไปถ้าผู้ใดอับอายเพราะเราและเพราะถ้อยคำของเราในยุคของคนไม่ซื่อสัตย์และชั่วร้ายนี้บุตรแห่งมนุษย์ก็จะอับอายเพราะเขาเมื่อพระองค์จะเสด็จมาในพระสิริรุ่งโรจน์ของพระบิดาพร้อมกับบรรดาทูตสวรรค์ผู้ศักดิ์สิทธิ์ด้วยเช่นเดียวกัน”
       พระองค์ยังตรัสกับบรรดาศิษย์อีกว่า “เราบอกความจริงกับท่านว่าบางท่านที่ยืนอยู่ที่นี่จะไม่ลิ้มรสความตายจนกว่าจะเห็นพระอาณาจักรของพระเจ้ามาถึงพร้อมด้วยพระอานุภาพ”

ข้อคิด
       พระเยซูเจ้าทรงให้สูตรพิเศษสำหรับการสร้างความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันด้วยการประกาศว่าเราต้องเลิกนึกถึงตนเอง เพื่อจะได้นึกถึงคนอื่นมากขึ้น พระองค์ได้ทรงทำเป็นตัวอย่างสำหรับเราในเรื่องนี้โดยการสละชีวิตบนไม้กางเขน และโดยทางกิจการอันยิ่งใหญ่นี้เอง พระองค์ได้ทรงนำพระพรของพระจิตเจ้ามาให้เรา เมื่อพระจิตเจ้าเสด็จมาในวันเปนเตกอสเตการเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญ่ประการหนึ่งได้เกิดขึ้น ความพยายามของมนุษย์ที่จะสร้างหอบาเบลจบลงด้วยความสับสนวุ่นวายในเรื่องภาษาแต่ในวันเปนเตกอสเตพระจิตเจ้าได้ทรงนำมนุษย์ที่พูดภาษาต่างกันให้มารวมเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพื่อสรรเสริญพระเจ้าเป็นเสียงเดียวกัน สิ่งหนึ่งที่พระเจ้าทรงต้องการจากเราคือ ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน สิ่งนี้เรียกร้องความไม่เห็นแก่ตัว ตัดสละน้ำใจและผลประโยชน์ของตนเอง และความเต็มใจที่จะแบกไม้กางเขนของตนติดตามพระเยซูเจ้า นี่แหละคือหนทางที่นำไปสู่ความสุขแท้และสามารถสร้างสวรรค์บนโลกนี้