บทอ่านจากหนังสือพงศ์กษัตริย์ ฉบับที่สอง 2     พกษ 25:1-12

     ปีที่เก้าในรัชกาลกษัตริย์เศเดคียาห์ วันที่สิบเดือนสิบ กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์แห่งบาบิโลนทรงยกทัพมาโจมตีกรุงเยรูซาเล็ม ทรงตั้งค่ายอยู่หน้าเมือง และทรงสร้างเนินดินขึ้นโดยรอบเพื่อปีนกำแพงเมือง เมืองถูกล้อมอยู่จนถึงปีที่สิบเอ็ดในรัชกาลกษัตริย์เศเดคียาห์ ปีนั้นเกิดความอดอยากอย่างสาหัสในเมืองจนไม่มีอาหารสำหรับประชาชนของแผ่นดิน วันที่เก้าเดือนสี่ ชาวบาบิโลนพังกำแพงเมืองลงส่วนหนึ่ง ในคืนนั้นทหารทุกคนต่างหลบหนีผ่านทางประตูระหว่างกำแพงใกล้พระราชอุทยาน ทั้งๆ ที่ชาวเคลเดียกำลังล้อมเมืองอยู่

     กษัตริย์เสด็จไปทางลุ่มแม่น้ำจอร์แดน กองทัพชาวเคลเดียไล่ตามกษัตริย์ไปทันที่บริเวณที่ราบใกล้เมืองเยรีโค ทหารของพระองค์ต่างละทิ้งพระองค์ไว้แล้วหลบหนีไป ชาวเคลเดียจับกุมพระองค์เป็นเชลยและนำไปเฝ้ากษัตริย์แห่งบาบิโลนที่เมืองริบลาห์ พระองค์ทรงถูกพิพากษาที่นั่น พระโอรสของกษัตริย์เศเดคียาห์ถูกประหารชีวิตเฉพาะพระพักตร์พระบิดา กษัตริย์แห่งบาบิโลนทรงสั่งให้ควักพระเนตรของกษัตริย์เศเดคียาห์ แล้วทรงพันธนาการนำไปยังกรุงบาบิโลน วันที่เจ็ดเดือนห้า ปีที่สิบเก้าในรัชกาลกษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์แห่งบาบิโลน เนบูซาระดานผู้บัญชาการทหารองครักษ์เป็นผู้แทนกษัตริย์แห่งบาบิโลน ยกพลเข้าสู่กรุงเยรูซาเล็ม เขาเผาพระวิหารขององค์พระผู้เป็นเจ้า

     พระราชวังและบ้านเรือนทั้งหมดในกรุงเยรูซาเล็ม อาคารใหญ่ทุกหลังถูกเผาไฟ กองทหารชาวเคลเดียซึ่งอยู่กับผู้บัญชาการทหารองครักษ์ทำลายกำแพงรอบกรุงเยรูซาเล็ม เนบูซาระดานผู้บัญชาการทหารองครักษ์กวาดต้อนผู้คนที่เหลืออยู่ในเมือง รวมทั้งทุกคนที่หนีไปอยู่กับกษัตริย์แห่งบาบิโลนและประชาชนที่เหลือไปเป็นเชลย แต่ผู้บัญชาการทหารองครักษ์ปล่อยคนยากจนของแผ่นดินไว้บางส่วน เพื่อทำงานในสวนองุ่น และทำไร่ไถนา

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว     มธ 8:1-4

     เวลานั้น เมื่อพระเยซูเจ้าเสด็จลงมาจากภูเขา ประชาชนจำนวนมากติดตามพระองค์ ทันใดนั้น คนโรคเรื้อนคนหนึ่งมาเฝ้าพระองค์ กราบลงทูลว่า “พระเจ้าข้า ถ้าพระองค์พอพระทัย ก็ทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้” พระองค์ทรงยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา ตรัสว่า “เราพอใจ จงหายเถิด” โรคเรื้อนก็หายไปทันที พระเยซูเจ้าตรัสกับเขาอีกว่า “ระวัง อย่าบอกให้ใครรู้เลย จงไปแสดงตนแก่สมณะและถวายเครื่องบูชาตามที่โมเสสกำหนด เพื่อเป็นพยานหลักฐานแก่คนทั้งหลาย”

ข้อคิด

     เยรูซาเลมนครของพระเจ้า ถึงแก่เวลาล่มสลายเพราะมนุษย์ผู้ร่วมสร้างของพระเจ้ามิได้รับผิดชอบในหน้าที่ของตน พวกเขาละทิ้งพระเจ้า กษัตริย์เศเดคียาห์จึง.. สิ้นยศ สิ้นศักดิ์ สิ้นมรรค สิ้นผล ทั้งสิ้นความเป็นคน จำทนต้องรับเอา.. ตรงกันข้าม ผู้ที่กลับใจสำนึกผิดนั้นสามารถกลับเข้าสู่หนทางของพระเจ้า เขาร้องหาพระเจ้า และพระองค์ทรงตอบเขา ดังแบบอย่างของคนโรคเรื้อนที่ร้องขอให้พระเยซูเจ้าทรงช่วย เขาจึงได้รับศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์คืนมา เขาพบหนทาง(มรรค) คือการไปแสดงตนแก่สมณะ(=การรับศีลอภัยบาปจากพระสงฆ์) เพื่อเขาจะสามารถยืนอยู่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าพร้อมกับพี่น้องคนอื่นๆได้อีกครั้ง เขาไม่ต้องรับทนผลของบาปอีกต่อไป เพราะพระโลหิตของพระชุมพาน้อยได้ชำระล้างเขาให้สะอาดแล้ว เขาจึงเป็นอิสระชนอีกครั้งหนึ่ง พี่น้อง ให้เราเข้ารับศีลอภัยบาปเถิด