บทอ่านจากหนังสือวิวรณ์ วว 10:8-11

     ข้าพเจ้า ยอห์น ได้ยินจากสวรรค์กล่าวแก่ข้าพเจ้าอีกครั้งหนึ่งว่า “จงไปเอาม้วนหนังสือที่คลี่อยู่ในมือของทูตสวรรค์ซึ่งยืนอยู่ในทะเลและบนแผ่นดิน” ข้าพเจ้าจึงไปหาทูตสวรรค์และขอม้วนหนังสือเล็กๆ นั้น ทูตสวรรค์บอกข้าพเจ้าว่า “จงเอาไปและกินเถิด มันจะทำให้ท้องของท่านขม แต่เมื่ออยู่ในปาก มันจะหวานเหมือนน้ำผึ้ง”

      ข้าพเจ้าจึงนำม้วนหนังสือเล็กๆ นั้นจากมือของทูตสวรรค์แล้วกิน เมื่ออยู่ในปากมันหวานเหมือนน้ำผึ้ง แต่เมื่อข้าพเจ้ากลืนลงไป ก็รู้สึกขมในท้อง มีผู้บอกข้าพเจ้าว่า “ท่านต้องประกาศพระวาจาอีกเกี่ยวกับประชาชน ชนชาติ ภาษา และกษัตริย์จำนวนมาก”

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา ลก 19:45-48

      เวลานั้น พระเยซูเจ้าเสด็จเข้าไปในพระวิหาร ทรงเริ่มขับไล่บรรดาพ่อค้า ตรัสกับเขาว่า “มีเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า บ้านของเราจะเป็นบ้านแห่งการอธิษฐานภาวนา แต่ท่านทั้งหลายกลับมาทำให้เป็นซ่องโจร” พระองค์ทรงสั่งสอนในพระวิหารทุกวัน บรรดาหัวหน้าสมณะ ธรรมาจารย์และหัวหน้าประชาชนหาวิธีกำจัดพระองค์ แต่หาวิธีไม่ได้ว่าจะทำอย่างไร เพราะประชาชนทุกคนกำลังตั้งใจฟังพระองค์

ข้อคิด

     พันธกิจการประกาศเป็นธรรมชาติของการเป็นคริสตชน เป็นสาระของการเจริญชีวิตเป็นศิษย์ของพระเยซูเจ้า “เมื่อเขากินและกลืนม้วนหนังสือนั้น เขารู้สึกรสหวานในปากเหมือนน้ำผึ้ง แต่เมื่อกลืนลงไปเขารู้สึกขมในท้อง” (ข้อ 10) นี่คือภาพที่ชัดเจนของพันธกิจเชิงประกาศก ที่มิใช่ของยอห์นเท่านั้น

     แต่เป็นของประชากรของพระเป็นเจ้าทุกคนด้วย ศีลล้างบาปทำให้เราแต่ละคนมีสิทธิและหน้าที่ของการเป็นอัครสาวกอันหมายถึงการรับใช้พระวาจาของพระเป็นเจ้า มีหน้าที่เป็นประจักษ์พยานถึงพระวาจา มีส่วนร่วมกับโชคชะตาหรือเคราะห์กรรมของผู้ที่ทรงเป็นพระวาจาเอง โชคชะตาหรือเคราะห์กรรมนั้นได้แก่ ความทุกข์และความสุข แสงสว่างและความมืด ความตายและชีวิต