บทอ่านจากหนังสือพงศ์กษัตริย์ ฉบับที่หนึ่ง                   1 พกษ 11:4-13
     เมื่อกษัตริย์ซาโลมอนทรงพระชราแล้ว หญิงเหล่านี้ทำให้พระทัยของพระองค์หันเหไปนมัสการเทพเจ้าของชนต่างชาติ พระทัยของพระองค์ไม่ซื่อสัตย์ต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าของพระองค์ ต่างจากพระทัยของกษัตริย์ดาวิดพระบิดา กษัตริย์ซาโลมอนนมัสการเทพีอาเชราห์ของชาวไซดอน และเทพเจ้ามิลโคมที่น่าสะอิดสะเอียนของชาวอัมโมน กษัตริย์ซาโลมอนทรงกระทำสิ่งชั่วร้ายเฉพาะพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้า ไม่ซื่อสัตย์ต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าอย่างเต็มที่ ต่างจากกษัตริย์ดาวิดพระบิดา บนภูเขาทางตะวันออกของกรุงเยรูซาเล็ม กษัตริย์ซาโลมอนทรงสร้างสักการสถานบนที่สูงถวายแด่เทพเจ้าเคโมชที่น่าสะอิดสะเอียนของชาวโมอับ และทรงสร้างสักการสถานถวายแด่เทพเจ้ามิลโคมที่น่าสะอิดสะเอียนของชาวอัมโมน พระองค์ยังทรงสร้างสักการสถานให้หญิงต่างชาติทุกคนของพระองค์เผากำยานและถวายบูชาแด่เทพเจ้าของตน
     องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพระพิโรธต่อกษัตริย์ซาโลมอน เพราะพระทัยของกษัตริย์หันเหไปจากองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าแห่งอิสราเอล ผู้ทรงสำแดงพระองค์สองครั้งแก่กษัตริย์ และทรงบัญชามิให้นมัสการเทพเจ้า แต่กษัตริย์มิได้ทรงปฏิบัติตามพระบัญชาขององค์พระผู้เป็นเจ้า องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงตรัสแก่กษัตริย์ซาโลมอนว่า “ท่านได้ปฏิบัติเช่นนี้ ไม่ได้รักษาพันธสัญญาและข้อกำหนดซึ่งเราสั่งท่านไว้ เราจึงจะฉีกอาณาจักรไปจากท่าน และให้แก่ผู้รับใช้คนหนึ่งของท่าน แต่เพราะเห็นแก่ดาวิดบิดาของท่าน เราจะไม่ทำดังนี้ในชีวิตของท่าน แต่เราจะฉีกอาณาจักรไปจากมือบุตรของท่าน ถึงกระนั้น เราจะไม่ฉีกอาณาจักรทั้งหมดไปจากเขา แต่จะเหลือเผ่าหนึ่งไว้ให้เขา เพราะเห็นแก่ดาวิดผู้รับใช้ของเรา และเพราะเห็นแก่กรุงเยรูซาเล็มซึ่งเราเลือกไว้

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                           มก 7:24-30
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าเสด็จออกจากที่นั่น เข้าไปในเขตเมืองไทระ และเสด็จเข้าในบ้านหลังหนึ่ง ไม่ทรงต้องการให้ผู้ใดรู้ แต่ทรงซ่อนพระองค์ไม่ได้ ทันใดนั้น หญิงคนหนึ่งมีบุตรหญิงถูกปีศาจสิงได้ยินพูดถึงพระองค์ ก็มากราบพระบาท นางไม่ใช่ชาวยิว เป็นชาวซีโรฟีนีเซียโดยกำเนิด นางทูลอ้อนวอนพระองค์ให้ทรงขับไล่ปีศาจออกจากบุตรหญิง พระองค์ตรัสกับนางว่า “ให้ลูกๆ กินอิ่มเสียก่อน เพราะไม่สมควรที่จะเอาอาหารของลูกมาโยนให้ลูกสุนัขกิน” หญิงนั้นทูลตอบว่า “ถูกแล้ว พระเจ้าข้า แต่ลูกสุนัขที่อยู่ใต้โต๊ะก็ยังได้กินเศษอาหารของลูกๆ” พระองค์จึงตรัสกับนางว่า “เพราะถ้อยคำนี้ จงไปเถิด ปีศาจออกจากลูกสาวของเธอแล้ว” เมื่อกลับมาถึงบ้าน นางก็พบลูกนอนอยู่บนเตียง ปีศาจออกไปแล้ว

ข้อคิด
     สำหรับชาวยิว การเรียกคนๆ หนึ่งเป็น “สุนัข” ถือเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามชนิดไม่คิดจะเผาผีกันอีกแล้ว
แต่หัวใจของหญิงชาวซีโรฟีนีเซียผู้นี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักต่อบุตรสาว กอปรกับความเชื่อว่าพระเยซูเจ้าคือความหวังหนึ่ง     เดียวที่จะช่วยบุตรสาวของนางให้รอดพ้นจากปีศาจสิงได้ ทำให้นางไม่สิ้นความเพียรพยายาม
ด้วยความรัก ความเชื่อ และความเพียรพยายามอันมั่นคงไม่สั่นคลอน คำทูลอ้อนวอนของนางทำให้พระเยซูเจ้า “ไม่ตอบ” ไม่ได้ !