บทอ่านจากหนังสือปฐมกาล                                        ปฐก 12:1-9

        องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสแก่อับรามว่า “จงออกจากแผ่นดินของท่าน จากญาติพี่น้อง จากบ้านของบิดา ไปยังแผ่นดินที่เราจะชี้ให้ท่าน เราจะทำให้ท่านเป็นชนชาติใหญ่ จะอวยพรท่าน จะทำให้ท่านมีชื่อเสียงเลื่องลือ ท่านจะนำพระพรมาให้ผู้อื่น

           เราจะอวยพรผู้ที่อวยพรท่าน

                    เราจะสาปแช่งผู้ที่สาปแช่งท่าน

           บรรดาเผ่าพันธุ์ทั้งสิ้นทั่วแผ่นดิน

                     จะได้รับพรเพราะท่าน”

         อับรามจึงออกเดินทางตามที่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัส โลทไปกับเขาด้วย อับรามมีอายุเจ็ดสิบห้าปีเมื่อเขาออกจากฮาราน อับรามพานางซารายภรรยาของตน กับโลทบุตรของน้องชายและทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่ได้สะสมไว้ รวมทั้งบรรดาผู้คนที่หามาได้ในเมืองฮาราน ออกเดินทางไปยังแผ่นดินคานาอัน

        เมื่อเขาทั้งหลายมาถึงแผ่นดินคานาอันแล้ว อับรามก็เดินผ่านแผ่นดินนั้นจนถึงต้นโอ๊กของโมเรห์ที่เชเคม ในเวลานั้นชาวคานาอันยังอยู่ในแผ่นดิน องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงสำแดงพระองค์แก่อับราม ตรัสกับเขาว่า “เราจะให้แผ่นดินนี้แก่ลูกหลานของท่าน” อับรามจึงสร้างพระแท่นบูชาที่นั่นถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้สำแดงพระองค์แก่เขา แล้วเดินทางต่อไปถึงภูเขาทางตะวันออกของเบธเอล และตั้งกระโจมที่นั่น ให้เบธเอลอยู่ทิศตะวันตก ให้อัยอยู่ทิศตะวันออก และยังได้สร้างพระแท่นบูชาถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้าที่นั่น แล้วขานพระนามองค์พระผู้เป็นเจ้า อับรามย้ายกระโจมเดินทางเป็นระยะๆ ไปจนถึงดินแดนเนเกบ

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว                                                                มธ 7:1-5

          เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่บรรดาศิษย์ว่า

        “อย่าตัดสินเขา แล้วพระเจ้าจะไม่ทรงตัดสินท่าน ท่านตัดสินเขาอย่างไร พระเจ้าจะทรงตัดสินท่านอย่างนั้น ท่านใช้ทะนานใดตวงให้เขา พระเจ้าจะทรงใช้ทะนานนั้นตวงให้ท่าน ทำไมท่านจึงมองดูเศษฟางในดวงตาของพี่น้อง แต่ไม่สังเกตเห็นท่อนซุงในดวงตาของตนเลย ท่านจะกล่าวแก่พี่น้องได้อย่างไรว่า ‘ปล่อยให้ฉันเขี่ยเศษฟางออกจากดวงตาของท่านเถิด’ ขณะที่มีท่อนซุงอยู่ในดวงตาของท่าน ท่านคนหน้าซื่อใจคดเอ๋ย จงเอาท่อนซุงออกจากดวงตาของท่านก่อนเถิด แล้วจะได้เห็นชัดก่อนไปเขี่ยเศษฟางออกจากดวงตาของพี่น้อง”      

ข้อคิด
     ความเชื่อ คือ การออกเดินทางติดตามเสียงเรียกของพระเจ้า ความเชื่อ คือ การออกจากบ้านบิดาคือความมั่นคงในพระเจ้าที่เคยนับถือผ่านมาทางบรรพบุรุษเช่นที่อับราอัมเคยมี ออกจากแผ่นดิน คือออกจากความมั่งคั่งในทรัพย์สินเงินทอง และออกจากพี่น้อง คือออกจากความมั่นคงในความสัมพันธ์และความปลอดภัย....เสียงเรียกของพระเจ้า คือ การเชิญให้กล้าออกจาก ที่สุดสำคัญยิ่งคือออกจากตนเอง จากความมั่นคงส่วนตน ออกจากเซฟโซนของตน และเพราะว่าเสียงเรียกจากผู้เรียกนั้นมั่นคง มั่งคั่ง แน่นอนกว่ามากคือ "พระเจ้าทรงเรียก" ชีวิตคริสตชนของเราทุกคน ความเชื่อใช่ไหมที่เราได้รับ ถ้าเช่นนั้น คือ เราเลิกเชื่อมั่นในตนเอง ออกจากตนเองเพื่อไปสู่หลักศิลามั่นคงนิรันดรของความเชื่อ คือ พระเยซูพระเจ้าของเรา เชื่อ คือ การที่เรากล้าเลิกเชื่อตนเอง และหันมาเชื่อในพระองค์