บทอ่านจากหนังสือประกาศกอิสยาห์                          อสย 55:6-9

       จงแสวงหาองค์พระผู้เป็นเจ้าเมื่อพระองค์ทรงยอมให้เราพบ จงทูลขอเมื่อพระองค์ทรงอยู่ใกล้ คนชั่วร้ายจงละทิ้งทางของตน และคนอธรรมจงละทิ้งความคิดของตน เขาจงกลับมาหาองค์พระผู้เป็นเจ้า  พระองค์จะทรงสงสารเขา และจงกลับมาหาพระเจ้าของเรา เพราะพระองค์ประทานอภัยให้มากมาย“ความคิดของเราไม่ใช่ความคิดของท่าน ทางของท่านก็ไม่ใช่ทางของเรา”

        องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัส “สวรรค์อยู่สูงกว่าแผ่นดินฉันใด ทางของเราก็อยู่สูงกว่าทางของท่าน และความคิดของเราก็อยู่เหนือความคิดของท่านฉันนั้น”

เพลงสดุดี                                                         สดด 145:2-3,8-9,17-18

          ก)    ข้าพเจ้าจะถวายพระพรแด่พระองค์ทุกวัน

          จะสรรเสริญพระนามพระองค์ตลอดไปเป็นนิตย์

          องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงยิ่งใหญ่ ทรงสมควรจะได้รับการสรรเสริญอย่างยิ่ง

          ความยิ่งใหญ่ของพระองค์เกินกว่าจะหยั่งรู้ได้

          ข)    องค์พระผู้เป็นเจ้าโปรดปรานและทรงพระเมตตากรุณา

          กริ้วช้าและทรงความรักมั่นคงอย่างเต็มเปี่ยม

          องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพระทัยดีต่อทุกคน

          ความอ่อนโยนของพระองค์ครอบคลุมสิ่งสร้างทั้งมวล

          องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเที่ยงธรรมในพระมรรคาทั้งหลายของพระองค์

          ทรงความรักมั่นคงในพระราชกิจทั้งหลาย

          องค์พระผู้เป็นเจ้าประทับอยู่ใกล้ชิดทุกคนที่เรียกขานพระองค์

          ทุกคนที่เรียกขานพระองค์ด้วยใจจริง

บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวฟีลิปปี                  ฟป 1:20ค-24,27ก

        พี่น้อง พระคริสตเจ้าจะทรงได้รับเกียรติในร่างกายของข้าพเจ้า ณ บัดนี้ เหมือนกับในอดีต ไม่ว่าข้าพเจ้าจะเป็นหรือตายก็ตาม ข้าพเจ้าคิดว่าการมีชีวิตอยู่ก็คือพระคริสตเจ้า และการตายก็เป็นกำไร หากการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้เป็นโอกาสให้ข้าพเจ้าทำงานได้ผลแล้ว ข้าพเจ้าก็ไม่รู้ว่าจะเลือกสิ่งใดดี ข้าพเจ้ารู้สึกลังเล คือปรารถนาจะพ้นจากชีวิตนี้ไปเพื่ออยู่กับพระคริสตเจ้า ซึ่งจะเป็นการดีกว่ามาก แต่การมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่อไปก็จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับท่านทั้งหลาย

         ท่านทั้งหลายจงประพฤติตนให้คู่ควรกับข่าวดีของพระคริสตเจ้า

บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิว         มธ 20:1-16ก

       เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับสานุศิษย์เป็นคำอุปมาว่าดังนี้ “อาณาจักรสวรรค์เปรียบเหมือนพ่อบ้านผู้หนึ่งซึ่งออกไปตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อจ้างคนงานมาทำงานในสวนองุ่น ครั้นได้ตกลงค่าจ้างวันละหนึ่งเหรียญกับคนงานแล้ว ก็ส่งไปทำงานในสวนองุ่น ประมาณสามโมงเช้า พ่อบ้านออกมาก็เห็นคนอื่นๆ ยืนอยู่ที่ลานสาธารณะโดยไม่ทำงาน จึงพูดกับคนเหล่านี้ว่า ‘จงไปทำงานในสวนองุ่นของฉันเถิด ฉันจะให้ค่าจ้างตามสมควร’ คนเหล่านี้ก็ไป พ่อบ้านออกไปอีกประมาณเที่ยงวันและบ่ายสามโมง กระทำเช่นเดียวกัน ประมาณห้าโมงเย็น พ่อบ้านออกไปอีก พบคนอื่นๆ ยืนอยู่ จึงถามเขาว่า ‘ทำไมท่านยืนอยู่ที่นี่ทั้งวันโดยไม่ทำอะไร’ เขาตอบว่า ‘เพราะไม่มีใครมาจ้าง’ พ่อบ้านจึงพูดว่า ‘จงไปทำงานในสวนองุ่นของฉันเถิด’

          ครั้นถึงเวลาค่ำ เจ้าของสวนบอกผู้จัดการว่า ‘ไปเรียกคนงานมา จ่ายค่าจ้างให้เขาโดยเริ่มตั้งแต่คนสุดท้ายจนถึงคนแรก’ เมื่อพวกที่เริ่มงานเวลาห้าโมงเย็นมาถึง เขาได้รับคนละหนึ่งเหรียญ เมื่อคนงานพวกแรกมาถึง เขาคิดว่าตนจะได้รับมากกว่านั้น แต่ก็ได้รับคนละหนึ่งเหรียญเช่นเดียวกัน ขณะรับค่าจ้างเขาก็บ่นต่อหน้าเจ้าของสวนว่า ‘พวกที่มาสุดท้ายนี้ทำงานเพียงชั่วโมงเดียว ท่านก็ให้ค่าจ้างแก่เขาเท่ากับเรา ซึ่งต้องตรากตรำอยู่กลางแดดตลอดวัน’ เจ้าของสวนจึงพูดกับคนหนึ่งในพวกนี้ว่า ‘เพื่อนเอ๋ย ฉันไม่ได้โกงท่านเลย ท่านไม่ได้ตกลงกับฉันคนละหนึ่งเหรียญหรือ จงเอาค่าจ้างของท่านไปเถิด ฉันอยากจะให้คนที่มาสุดท้ายนี้เท่ากับให้ท่าน ฉันไม่มีสิทธิ์ใช้เงินของฉันตามที่ฉันพอใจหรือ ท่านอิจฉาริษยาเพราะฉันใจดีหรือ’

           ดังนี้แหละ คนกลุ่มสุดท้ายจะกลับเป็นคนกลุ่มแรก และคนกลุ่มแรกจะกลับเป็นคนกลุ่มสุดท้าย”

ข้อคิด
     คนงานในสวนองุ่นมีสองกลุ่มด้วยกัน กลุ่มแรกมีการทำข้อตกลงกันชัดเจนเกี่ยวกับค่าจ้างความสนใจของคนกลุ่มนี้คือทำอย่างไรจึงจะได้ค่าตอบแทนสูงสุด ส่วนกลุ่มที่สองไม่มีข้อตกลงใดๆ ทั้งสิ้น ปล่อยให้ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับความเมตตาของนายจ้างเพียงอย่างเดียวหากเราให้ความสนใจกับค่าตอบแทนเป็นอันดับแรก โลกจะหยิบยื่นรางวัลและค่าตอบแทนมากมายให้แก่เรา แต่เราจะอยู่อันดับสุดท้ายในโลกหน้า ตรงกันข้าม หากเราทำงานเพราะสุขใจและดีใจที่ได้รับใช้ผู้อื่น โลกอาจเห็นเราต่ำต้อยและอยู่อันดับท้ายๆ แต่เราจะกลับเป็นที่ต้นในพระอาณาจักรของพระเจ้า