ในวันสมโภชพระนางมารีอารับเกียรติยกขึ้นสวรรค์ทั้งกายและวิญญาณ (15 สิงหาคม) มีธรรมเนียมปฏิบัติที่พระศาสนจักรคาทอลิกในประเทศไทยจะกระทำคือ การสวดบทถวายพระศาสนจักรไทยแด่แม่พระ โดยที่มาของธรรมเนียมนี้มีส่วนมาจากเรื่องราวในประวัติศาสตร์ของมิสซังสยาม กล่าวคือ
     ในปีที่สถาปนามิสซังสยาม ภายใต้เอกสารที่ชื่อว่า Universis christi fidelibus ลงวันที่ 13 กันนายน 1669 โดยสมเด็จพระสันตะปาปาเคลเมนต์ที่ 9 ได้ทรงประทานพระคุณการุญแด่คริสตชนในสยาม โดยจะได้รับในทุกๆวันสมโภชแม่พระรับเกียรติฯ ต่อมาในสมัยของพระสังฆราชหลุยส์ ลาโน มิสชันนารีชาวฝรั่งเศสทุกคนได้รับการปล่อยตัวในวันที่ 15 สิงหาคม 1690 จากการถูกคุมขังมานานตามพระบัญชาของสมเด็จพระเพทราชา ปีถัดมาในวันที่ 18 สิงหาคม 1691 ณ บ้านเณรนักบุญยอแซฟ อยุธยา พระสังฆราชลาโนจึงได้ประพันธ์บทภาวนาสำหรับสวดขอบคุณแม่พระที่บรรดามิสชันนารีได้รับอิสรภาพซึ่งตรงกับวันสมโภชของพระนาง
ในสมัยของพระสังฆราชเรอเน แปร์รอส ในการเข้าเงียบประจำปี 1924 พระสังฆราชและพระสงฆ์ทุกท่านในมิสซังสยามได้ยกถวายมิสซังเป็นสิทธิ์ขาดแก่แม่พระ โดยยกให้แม่พระเป็น “นางพญาเจ้าแห่งเมืองไทย” และประกาศให้ทุกๆวันสมโภช 15 สิงหาคมของทุกปีสืบไปเบื้องหน้าให้พระสงฆ์และสัตบุรุษทุกวัด สวดบทถวายมิสซังสยามต่อหน้ารูปของแม่พระ ดังนั้นจึงเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของเราจนกระทั่งถึงปัจจุบัน เป็นปีที่ 94 แล้ว
     ในคำประกาศของพระสังฆราชแปร์รอส มีส่วนหนึ่งที่อธิบายถึงแม่พระได้น่ารักดี ความว่า ในสวรรค์มีอยู่ 2 กระทรวง คือ กระทรวงยุติธรรม มีพระเยซูเจ้าเป็นพระมหาตุลาการเจ้ากระทรวง และกระทรวงกรุณา มีแม่พระเป็นผู้สำเร็จราชการในกระทรวงนี้

สำหรับบทภาวนาในปัจจุบันมีท่านผู้ใหญ่ท่านหนึ่งบอกว่า หนึ่งในผู้ร่วมแต่งบทนี้คือพระสังฆราชยอด พิมพิสาร