บทอ่านจากหนังสือปรีชาญาณ ปชญ 1:1-7
จงรักความชอบธรรมเถิด ท่านทั้งหลายผู้ปกครองแผ่นดิน จงคิดถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าอย่างเป็นธรรม จงแสวงหาพระองค์ด้วยใจจริง เพราะผู้ที่ไม่ลองดีกับพระองค์ ก็พบพระองค์ได้ พระองค์ทรงสำแดงองค์แก่บรรดาผู้วางใจในพระองค์ ความคิดคดแยกมนุษย์ออกจากพระเจ้า ถ้าผู้ใดลองดีกับพระอานุภาพ พระองค์จะทรงพิสูจน์ว่าเขาโง่เขลา ปรีชาญาณไม่ซึมเข้าไปในจิตใจที่มุ่งทำความชั่วร้าย และไม่อยู่ในร่างกายที่เป็นทาสของบาป พระจิตเจ้าทรงอบรมสั่งสอนมนุษย์ ทรงหลีกหนีความหลอกลวง ทรงอยู่ห่างจากผู้ที่คิดโง่เขลา จะเสด็จจากไป เมื่อความอธรรมเข้ามา ปรีชาญาณเป็นจิตที่เป็นมิตรกับมนุษย์ แต่ไม่ปล่อยให้ผู้ที่กล่าวดูหมิ่นตนพ้นโทษไปได้ เพราะพระเจ้าทรงทราบความรู้สึกในใจของเขา ทรงสำรวจความคิดตามความจริง ทรงฟังคำพูดของเขา พระจิตขององค์พระผู้เป็นเจ้าประทับอยู่ทั่วพิภพ ทรงยึดสรรพสิ่งไว้ด้วยกัน มนุษย์พูดสิ่งใด พระองค์ก็ทรงทราบ
บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา ลก 17:1-6
เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาศิษย์ว่า
“เหตุที่ชักนำให้ทำบาปจะเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่วิบัติจงเกิดแก่ผู้ที่เป็นเหตุให้บาปเกิดขึ้น ถ้าจะเอาหินโม่แขวนคอเขาและโยนเขาลงทะเล จะเป็นการดีกว่าปล่อยให้เขาเป็นเหตุชักนำคนธรรมดาๆ เหล่านี้แม้เพียงคนเดียวให้ทำบาป ท่านทั้งหลายจงระวังตนให้ดีเถิด”
“ถ้าพี่น้องของท่านทำผิด จงตักเตือนเขา ถ้าเขากลับใจ จงให้อภัยแก่เขา ถ้าเขาทำผิดต่อท่านวันละเจ็ดครั้ง และกลับมาหาท่านทั้งเจ็ดครั้ง พูดว่า ‘ฉันเสียใจ’ ท่านจงให้อภัยเขาเถิด”
บรรดาอัครสาวกทูลองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “โปรดเพิ่มความเชื่อให้พวกเราเถิด” องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงตรัสว่า “ถ้าท่านมีความเชื่อเท่าเมล็ดมัสตาร์ด และพูดกับต้นหม่อนต้นนี้ว่า ‘จงถอนรากแล้วไปขึ้นอยู่ในทะเลเถิด’ ต้นหม่อนต้นนั้นก็จะเชื่อฟังท่าน”
ข้อคิด
มีหลายครั้งในชีวิตที่อาจรู้สึกว่าจะต้องใช้ความเชื่อมากจริงๆ เพื่อจะให้อภัยคนที่ทำร้ายเราได้ แต่พระเยซูเจ้าทรงสอนว่า การจะให้อภัยนั้น ความเชื่อเท่าเมล็ดมัสตาร์ด(ที่เล็กมาก) ก็เพียงพอแล้ว พูดง่ายคือ หากเรามีความสุขในชีวิตจริงๆก็ไม่เห็นต้องใช้ความเชื่อมากมายอะไร ของเพียงแค่เรารู้จักปล่อยวางเรื่องราวร้ายๆในชีวิตให้ผ่านไป เพราะมัวใส่ใจหรือยึดติดกับความทุกข์ ต่อให้มีความเชื่อมากเท่าใดก็ช่วยอะไรไม่ได้ คำถามสำคัญก็คือ เราประสงค์จะมีความสุขในชีวิตจริงๆหรือไม่