บทอ่านจากหนังสือประกาศกโยนาห์                               ยนา 4:1-11
     เหตุการณ์นี้(ที่พระเจ้าทรงอภัยโทษไม่ทำลายกรุงนีนะเวห์) ไม่เป็นที่พอใจโยนาห์ยิ่งนัก ท่านโกรธมาก จึงอธิษฐานต่อพระเจ้าว่า “ข้าแต่พระเจ้า เมื่อข้าพเจ้ายังอยู่ในประเทศของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าพูดแล้วว่าจะเป็นเช่นนี้มิใช่หรือ นี่แหละเป็นเหตุให้ข้าพเจ้าได้รีบหนีไปยังเมืองทารชิช เพราะข้าพเจ้าทราบว่าพระองค์ทรงกอปรด้วยพระคุณและทรงพระกรุณา ทรงกริ้วช้า บริบูรณ์ด้วยความรักมั่นคง และทรงกลับพระทัยไม่ลงโทษ ข้าแต่พระเจ้า เพราะฉะนั้น บัดนี้ขอพระองค์ทรงเอาชีวิตของข้าพเจ้าไปเสีย เพราะว่าข้าพเจ้าตายเสียดีกว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป” พระเจ้าตรัสว่า “เจ้าคิดว่าการที่เจ้าโกรธเช่นนี้เป็นการดีแล้วหรือ”
     แล้วโยนาห์ก็ออกไปนอกเมือง นั่งอยู่ทางทิศตะวันออกของเมืองนั้น และทำเพิงไว้เป็นที่พัก ท่านนั่งอยู่ใต้ร่มเพิงคอยดูเหตุการณ์อันจะเกิดขึ้นกับเมืองนั้น พระเจ้าทรงบันดาลให้ต้นละหุ่งต้นหนึ่งงอกขึ้นมาเหนือโยนาห์ ให้เป็นที่กำบังศีรษะของท่านเพื่อบรรเทาความทุกข์ยาก โยนาห์จึงมีความยินดียิ่งนักเพราะต้นละหุ่งต้นนี้
     แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้น พระเจ้าทรงบันดาลให้หนอนตัวหนึ่งมากัดกินต้นละหุ่งต้นนั้นจนมันเหี่ยวเฉาไป เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว พระเจ้าทรงบันดาลให้ลมตะวันออกอันร้อนจัดพัดมา และแสงแดดก็แผดลงบนศีรษะของโยนาห์จนท่านเป็นลมไป ท่านจึงทูลขอให้ตายเสียเถิด กล่าวว่า “ข้าพเจ้าตายเสียยังดีกว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป”
      แต่พระเจ้าตรัสกับโยนาห์ว่า “เจ้าคิดว่าการที่เจ้าโกรธเรื่องต้นละหุ่งนั้นเป็นการดีแล้วหรือ” ท่านทูลว่า “ดีแล้วที่ข้าพเจ้าโกรธถึงอยากตายนี้” พระเจ้าจึงตรัสว่า “เจ้าหวงต้นไม้ซึ่งเจ้ามิได้ลงแรงปลูกหรือมิได้ทำอะไรให้มันเจริญขึ้น มันโตขึ้นในคืนเดียว แล้วก็ตายไปในคืนเดียว แล้วเราจะไม่ต้องสงสารกรุงนีนะเวห์นครใหญ่นั้น ซึ่งมีประชาชนมากกว่าหนึ่งแสนสองหมื่นคน ที่ไม่ทราบว่าข้างไหนมือขวา ข้างไหนมือซ้าย และมีสัตว์เลี้ยงเป็นจำนวนมากด้วยละหรือ”

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                 ลก 11:1-4
      วันหนึ่ง พระเยซูเจ้าทรงอธิษฐานภาวนาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง เมื่อทรงอธิษฐานจบแล้ว ศิษย์คนหนึ่งทูลพระองค์ว่า “พระเจ้าข้า โปรดสอนเราให้อธิษฐานภาวนาเหมือนกับที่ยอห์นสอนศิษย์ของเขาเถิด”
พระองค์จึงตรัสกับเขาว่า “เมื่อท่านทั้งหลายอธิษฐานภาวนา จงพูดว่า
“ข้าแต่พระบิดา พระนามพระองค์จงเป็นที่สักการะ พระอาณาจักรจงมาถึง โปรดประทานอาหารประจำวันแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายทุกวัน โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย เหมือนข้าพเจ้าทั้งหลายให้อภัยแก่ผู้อื่น โปรดช่วยข้าพเจ้าทั้งหลายไม่ให้แพ้การประจญ”

ข้อคิด
      บทข้าแต่พระบิดาในพระวรสาร น.ลูกานั้นสั้นกว่าในพระวรสาร น.มัทธิว (มธ 6,9-13) ถึงกระนั้น ก็ยังเป็นแบบอย่างของการอธิษฐานภาวนาที่ครบครัน เริ่มจากสรรเสริญพระนามพระเจ้า แล้วจึงวอนขอสิ่งที่จำเป็นในแต่ละวันทั้งทางฝ่ายกายและฝ่ายจิต เพิ่มพูนความสัมพันธ์และพัฒนาความเชื่อมั่นในความช่วยเหลือแบบพ่อ-ลูก นอกจากนี้ การใช้สรรพนามว่า “ข้าพเจ้าทั้งหลาย” ยังเป็นท่าทีของการภาวนาในครอบครัวใหญ่คือพระศาสนจักรด้วย (คำสอนพระศาสนจักรฯ ข้อ 2601, 2765-2766)