บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโรม       รม 8:12-17
      พี่น้องทั้งหลาย เราไม่มีภารกิจใด ๆ ที่จะต้องดำเนินชีวิตตามธรรมชาติฝ่ายต่ำ ถ้าท่านดำเนินชีวิตตามธรรมชาติฝ่ายต่ำ ท่านก็จะตาย แต่ถ้าท่านกำจัดกิจการตามธรรมชาติฝ่ายต่ำ ด้วยเดชะพระจิตเจ้า ท่านก็จะมีชีวิต
     ทุกคนที่มีพระจิตของพระเจ้าเป็นผู้นำ ย่อมเป็นบุตรของพระเจ้า ท่านทั้งหลายไม่ได้รับจิตการเป็นทาสซึ่งมีแต่ความหวาดกลัวอีก แต่ได้รับจิตการเป็นบุตรบุญธรรม ซึ่งทำให้เราร้องออกมาว่า “อับบา พ่อจ๋า” พระจิตเจ้าทรงเป็นพยานยืนยันร่วมกับจิตของเราว่า เราเป็นบุตรของพระเจ้า เมื่อเราเป็นบุตร เราก็เป็นทายาทด้วย เป็นทายาทของพระเจ้าและเป็นทายาทร่วมกับพระคริสตเจ้า ถ้าเรารับการทรมานร่วมกับพระองค์ เราก็จะรับพระสิริรุ่งโรจน์ร่วมกับพระองค์ด้วย

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                  ลก 13:10-17
      ขณะนั้น พระเยซูเจ้าทรงสั่งสอนอยู่ในศาลาธรรมแห่งหนึ่งในวันสับบาโต สตรีคนหนึ่งถูกปีศาจสิง เจ็บป่วยมาสิบแปดปีแล้ว หลังค่อม ยืดตัวตรงไม่ได้เลย เมื่อพระเยซูเจ้าทอดพระเนตรเห็น จึงทรงเรียกนางเข้ามาและตรัสว่า “หญิงเอ๋ย เธอพ้นจากความพิการของเธอแล้ว” พระองค์ทรงปกพระหัตถ์เหนือนาง ทันใดนั้น นางก็ยืดตัวตรงและถวายพระเกียรติแด่พระเจ้า
แต่หัวหน้าศาลาธรรมรู้สึกขัดเคืองที่พระเยซูเจ้าทรงรักษาโรคในวันสับบาโต จึงกล่าวแก่ประชาชนว่า “วันที่ทำงานได้มีถึงหกวัน จงมารับการรักษาโรคในวันเหล่านั้นเถิด อย่ามาในวันสับบาโตเลย” องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงตรัสตอบว่า “เจ้าคนหน้าซื่อใจคด เจ้าแต่ละคนมิได้แก้โคหรือลาจากรางหญ้า พาไปกินน้ำในวันสับบาโตดอกหรือ หญิงผู้นี้เป็นบุตรหญิงของอับราฮัม ซึ่งซาตานล่ามไว้เป็นเวลาสิบแปดปีแล้ว ไม่สมควรที่จะถูกแก้จากพันธนาการนี้ในวันสับบาโตด้วยหรือ”
     เมื่อพระองค์ตรัสดังนี้แล้ว ผู้ต่อต้านทุกคนของพระองค์รู้สึกอับอาย ขณะที่ประชาชนต่างชื่นชมยินดีเมื่อเห็นการอัศจรรย์ทั้งหลายที่พระองค์ทรงกระทำ

ข้อคิด
      การรับรู้ที่พอจะพบได้ในพระวาจาวันนี้คือ พระเยซูเจ้าทรงรู้สึกสงสารและรับรู้ความรู้สึกต่างๆของประชาชน ตัวอย่างเช่นในขณะที่สตรีถูกปีศาจสิง เธอต้องดำเนินชีวิตพร้อมกับความรู้สึกทรมาน ส่วนหัวหน้าศาลาธรรมรู้สึกขัดเคืองใจ พร้อมกับที่บรรดาผู้ต่อต้านพระเยซูเจ้า รู้สึกอับอาย แต่ประชาชนรู้สึกชื่นชมยินดี .....แต่ขณะนี้ ความรู้สึกที่ยังไม่ปรากฏคือ ความรู้สึกของผู้อ่านพระวาจาในวันนี้และในตอนนี้ จึงกลายเป็นคำถามกลับมาสู่ตัวเรา ณ ขณะนี้ว่า “แล้วข้าพเจ้าเล่า ขณะนี้หัวใจข้าพเจ้ารู้สึกอะไร” ....จงเอาหัวใจที่รู้สึกได้นี้ พูดกับพระเยซูเจ้าเถิด แล้วความสนิทสัมพันธ์ที่พระองค์รอคอยจะประทานให้กับเรา ก็จะค่อยๆก่อตัวขึ้น