บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโรม      รม 8:18-25
     พี่น้อง ข้าพเจ้าคิดว่า ความทุกข์ทรมานในปัจจุบันเปรียบไม่ได้เลยกับพระสิริรุ่งโรจน์ที่จะทรงบันดาลให้ปรากฏแก่เรา เพราะสรรพสิ่งต่างกำลังรอคอยอย่างกระวนกระวาย เพื่อพระเจ้าจะได้ทรงบันดาลให้บรรดาบุตรของพระองค์ปรากฏในพระสิริรุ่งโรจน์ สรรพสิ่งต้องอยู่ใต้อำนาจของอนิจจังมิใช่โดยสมัครใจ แต่ตามความประสงค์ของผู้ที่บังคับให้สรรพสิ่งต้องอยู่ในสภาพดังกล่าว ถึงกระนั้น สรรพสิ่งยังมีความหวังว่า จะได้รับการปลดปล่อยจากการเป็นทาสของความเสื่อมสลายเพื่อไปรับ อิสรภาพอันรุ่งเรืองของบรรดาบุตรของพระเจ้า
     เรารู้ดีว่า จนถึงเวลานี้ สรรพสิ่งกำลังร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดราวกับสตรีคลอดบุตร มิใช่เพียงแต่สรรพสิ่งเท่านั้น แม้แต่เราเองซึ่งได้รับผลิตผลครั้งแรกของพระจิตเจ้าแล้ว ก็ยังคร่ำครวญอยู่ภายใน ในเมื่อเรามีความกระตือรือร้นรอคอยให้พระเจ้าทรงรับเราเป็นบุตรบุญธรรม ให้ร่างกายของเราได้รับการปลดปล่อยเป็นอิสระ เพราะเราได้รอดพ้นเพียงในความหวัง แต่ความหวังที่มองเห็นได้ก็ไม่ใช่ความหวัง เพราะสิ่งที่มองเห็นแล้ว เขาจะหวังไปทำไมอีกเล่า แต่ถ้าเราหวังสิ่งที่เรามองไม่เห็น เราก็ย่อมมีความมานะพากเพียรรอคอยสิ่งนั้น

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                ลก 13:18-21
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “พระอาณาจักรของพระเจ้าเหมือนกับสิ่งใด เราจะเปรียบพระอาณาจักรกับสิ่งใด พระอาณาจักรก็เหมือนกับเมล็ดมัสตาร์ดซึ่งชายคนหนึ่งทิ้งไว้ในสวนของตน มันเติบโตขึ้นและกลายเป็นต้นไม้ จนกระทั่งบรรดานกในอากาศมาทำรังอาศัยบนกิ่งได้”
     พระองค์ยังตรัสอีกว่า “เราจะเปรียบพระอาณาจักรของพระเจ้ากับสิ่งใด พระอาณาจักรก็เหมือนกับเชื้อแป้งที่หญิงคนหนึ่งนำมาเคล้าผสมกับแป้งสามถัง จนแป้งฟูขึ้นทั้งหมด”

ข้อคิด
     พระอาณาจักรที่เราประกาศในชื่อว่า “การประกาศข่าวดี” เป็นพระอาณาจักรที่เริ่มในรูปลักษณ์ของ เมล็ดมัสตาร์ดและเชื้อแป้ง ที่เรียบง่าย สุภาพ และเล็กน้อย ในสายตาของมนุษย์ ผู้ประกาศข่าวดีเป็นดังนักบุญเปาโลที่เป็นผู้ปลูก เป็นดังอพอลโลที่เป็นผู้รดน้ำ และมีพระเป็นเจ้าที่เป็นผู้ทำให้เมล็ดพันธ์และเชื้อแป้งที่ประกาศนั้น เจริญเติบโตและเพิ่มพูนขึ้น .....เหตุการณ์และกระบวนการของการประกาศข่าวดีนี้ มิได้มีไว้สำหรับประกาศแก่คนอื่นก่อน แต่มีไว้สำหรับการประกาศข่าวดีหรือพระอาณาจักรของพระเจ้า ให้เกิดขึ้นที่ชีวิตของเราก่อน