บทอ่านจากหนังสือพงศ์กษัตริย์ ฉบับที่สอง 2 พกษ 4:42-44
ชายคนหนึ่งมาจากเมืองบาอัล-ชาลิชา นำขนมปังยี่สิบก้อนทำจากข้าวบาร์เลย์ที่เพิ่งเก็บเกี่ยวในปีนั้น และรวงข้าวที่เพิ่งเกี่ยวได้มาให้คนของพระเจ้า เอลีชาสั่งว่า “จงนำไปให้ทุกคนกินเถิด” แต่ผู้รับใช้ของเขาแย้งว่า “ข้าพเจ้าจะนำอาหารแค่นี้ไปเลี้ยงคนหนึ่งร้อยคนได้อย่างไร” เอลีชาตอบว่า “จงแจกให้ทุกคนกินเถิด เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ ‘ท่านทั้งหลายจะได้กิน แล้วยังจะมีเหลืออีก’”
ผู้รับใช้จึงจัดอาหารให้ทุกคน ทุกคนกินและยังมีเหลืออยู่อีกตามที่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสไว้
บทอ่านจากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวเอเฟซัส อฟ 4:1-6
พี่น้อง ข้าพเจ้าผู้ถูกจองจำเพราะองค์พระผู้เป็นเจ้า ขออ้อนวอนท่านทั้งหลายให้ดำเนินชีวิตสมกับการที่ท่านได้รับเรียก จงถ่อมตนอยู่เสมอ จงมีความอ่อนโยน พากเพียรอดทนต่อกันด้วยความรัก พยายามรักษาเอกภาพแห่งพระจิตเจ้าด้วยสายสัมพันธ์แห่งสันติ มีกายเดียวและจิตเดียว ดังที่พระเจ้าทรงเรียกท่านให้มีความหวังประการเดียว มีองค์พระผู้เป็นเจ้าองค์เดียว ความเชื่อหนึ่งเดียว ศีลล้างบาปหนึ่งเดียว พระเจ้าหนึ่งเดียว ผู้ทรงเป็นพระบิดาของทุกคน พระองค์ทรงอยู่เหนือทุกคน ทรงกระทำการผ่านทุกคน และทรงสถิตอยู่ในทุกคน
บทอ่านจากพระวรสารนักบุญยอห์น ยน 6:1-15
หลังจากนั้น พระเยซูเจ้าเสด็จข้ามทะเลสาบกาลิลี หรือทีเบเรียส ประชาชนจำนวนมากตามพระองค์ไป เพราะได้เห็นเครื่องหมายอัศจรรย์ที่ได้ทรงกระทำแก่ผู้เจ็บป่วย พระองค์เสด็จขึ้นไปบนภูเขา ประทับที่นั่นพร้อมกับบรรดาศิษย์ ขณะนั้นใกล้จะถึงวันฉลองปัสกาของชาวยิว
พระเยซูเจ้าทรงเงยพระพักตร์ ทอดพระเนตรเห็นประชาชนจำนวนมากที่มาเฝ้า จึงตรัสแก่ฟิลิปว่า ‘พวกเราจะซื้อขนมปังที่ไหนให้คนเหล่านี้กิน?’ พระองค์ตรัสดังนี้เพื่อทดลองใจเขา แต่พระองค์ทรงทราบแล้วว่าจะทรงทำประการใด ฟิลิปทูลตอบว่า ‘ขนมปังสองร้อยเหรียญแจกให้คนละนิดก็ไม่พอ’ ศิษย์อีกคนหนึ่งคือ อันดรูว์ น้องของซีโมน เปโตร ทูลว่า เด็กคนหนึ่งที่นี่มีขนมปังบาร์เลย์ห้าก้อนกับปลาสองตัว ขนมปังและปลาเพียงเท่านี้จะพออะไรสำหรับคนจำนวนมากเช่นนี้?’ พระเยซูเจ้าตรัสว่า ‘จงบอกประชาชนให้นั่งลงเถิด’ ที่นั่น มีหญ้าขึ้นอยู่ทั่วไป เขาจึงนั่งลง นับจำนวนผู้ชายได้ถึงห้าพันคน พระเยซูเจ้าทรงหยิบขนมปังขึ้น ทรงขอบพระคุณพระเจ้า แล้วทรงแจกจ่ายให้แก่ผู้ที่นั่งอยู่ พระองค์ทรงกระทำเช่นเดียวกันกับปลาตามที่เขาต้องการ เมื่อคนทั้งหลายอิ่มแล้ว พระองค์ตรัสแก่บรรดาศิษย์ว่า ‘จงเก็บเศษขนมปังที่เหลือ อย่าให้สิ่งใดสูญไปเสียเปล่า’ บรรดาศิษย์จึงได้เก็บเศษขนมปังบาร์เลย์ห้าก้อนที่เหลือนั้น ได้สิบสองกระบุง เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเครื่องหมายอัศจรรย์ที่ทรงกระทำ ก็กล่าวว่า ‘ท่านผู้นี้เป็นประกาศกที่แท้จริง ซึ่งจะต้องมาในโลก’ พระเยซูเจ้าทรงทราบว่าคนเหล่านั้นจะมาใช้กำลังบังคับพระองค์ให้เป็นกษัตริย์ จึงเสด็จไปบนภูเขาตามลำพัง อีกครั้งหนึ่ง
ข้อคิด
ต่อหน้าสถานการณ์ความจำเป็นด้านอาหารในขณะนั้น พระเยซูเจ้าทรงถือเป็นโอกาสเพื่อสอนการแก้ปัญหาที่ถูกต้องให้แก่ผู้เป็นศิษย์ของพระองค์ การจะใช้เงินเพื่อเป็นตัวแก้ปัญหาความหิวโหยและความอดอยากคงแก้ได้บ้างและชั่วครั้งชั่วคราว พระองค์จึงทรงเสนอวิธีแก้ปัญหาที่มีประสิทธิภาพและคงผลสัมฤทธิ์ด้วยการนำสิ่งที่มีอยู่ ขอบพระคุณพระเจ้า แล้วทรงเริ่มแจกจ่าย อัศจรรย์ครั้งนี้จึงไม่ใช่การทวีขนมปัง หากแต่เป็นอัศจรรย์แห่งการแบ่งปัน การแบ่งปันจะเกิดขึ้นได้หากเริ่มต้นด้วยการขอบพระคุณพระเจ้า เป็นการสร้างความสำนึกว่าทุกอย่างที่แต่ละคนมีนั้นล้วนเป็นของประทานจากพระองค์ มีเพื่อใช้ มีเพื่อแบ่งปัน เมื่อใดที่มีการแบ่งปัน เมื่อนั้นไม่มีใครขาด แถมยังมีเหลือ...เป็นกระบุงๆ