บทอ่านจากหนังสือประกาศกโฮเชยา ฮชย 11:1,3-4,8ค-9
องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ว่า “เมื่ออิสราเอลยังเด็ก เราก็รักเขา เราได้เรียกบุตรของเราออกมาจากอียิปต์ เราสอนเอฟราอิมให้เดิน เราอุ้มเขาทั้งหลายไว้ แต่เขาไม่รู้ว่าเราเอาใจใส่เขา เราใช้เชือกแห่งมนุษยธรรม และใช้สายสะพายแห่งความรักจูงเขา เราเป็นเหมือนผู้ที่ยกทารกมาจูบแก้ม และก้มลงป้อนอาหารให้เขา ใจของเราปั่นป่วนอยู่ภายใน ความเอ็นดูของเราก็คุกรุ่นขึ้น เราจะไม่ลงอาญาตามที่เราโกรธจัด เราจะไม่ทำลายเอฟราอิมอีก เพราะเราเป็นพระเจ้า มิใช่มนุษย์ เราเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ในหมู่ท่าน เราจะไม่มาด้วยความโกรธ”
สดด 80:1-2ก,14-15
บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมัทธิว มธ 10:7-15
เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่บรรดาอัครสาวกว่า “จงไปประกาศว่าอาณาจักรสวรรค์ใกล้เข้ามาแล้ว จงรักษาคนเจ็บไข้ จงปลุกคนตายให้กลับคืนชีพ จงรักษาคนโรคเรื้อนให้สะอาด จงขับไล่ปีศาจให้ออกไป ท่านได้รับมาโดยไม่เสียค่าตอบแทนก็จงให้เขาโดยไม่รับค่าตอบแทนด้วย อย่าหาเหรียญทอง เหรียญเงินหรือเหรียญทองแดงใส่ในไถ้ เมื่อเดินทาง อย่ามีย่าม อย่ามีเสื้อสองตัว อย่าสวมรองเท้า อย่าถือไม้เท้า เพราะคนงานย่อมมีสิทธิ์ได้รับอาหารอยู่แล้ว
เมื่อท่านเข้าไปในเมืองหรือหมู่บ้าน จงดูว่าผู้ใดที่นั่นเป็นผู้เหมาะสมที่จะต้อนรับท่าน แล้วจงพักอยู่กับเขาจนกว่าท่านจะจากไป เมื่อท่านเข้าไปในบ้านใดจงให้พรแก่บ้านนั้น ถ้าบ้านนั้นสมควรได้รับพร จงให้สันติสุขของท่านมาสู่บ้านนั้น ถ้าบ้านนั้นไม่สมควรได้รับพร จงให้สันติสุขกลับมาหาท่าน”
“ถ้าผู้ใดไม่ต้อนรับท่าน หรือไม่ฟังท่าน จงออกจากบ้านหรือเมืองนั้น จงสลัดฝุ่นจากเท้าออกเสียด้วย เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ในวันพิพากษา เมืองโสโดมและเมืองโกโมราห์จะรับโทษเบากว่าโทษของเมืองนั้น”
ข้อคิด
ผู้ประกาศพระวาจาและอาณาจักรพระเจ้าต้องมีจิตเป็นหนึ่งเดียวกับพระองค์ ไม่พึ่งพาอำนาจจากวัตถุสิ่งของใดๆ เหตุนี้พระองค์จึงตรัสว่า อย่ามียาม อย่ามีเสื้อสองตัว ๆลๆ ธรรมทูตคงไม่ตีความตามตัวอักษรแน่ เพราะในทุกวันนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะประกาศพระวาจาโดยไม่มีเสื้อผ้าหรือมีเพียงตัวเดียว ที่สำคัญตือ จิตตารมณ์นั่นคือธรรมทูตต้องนำสันติ ความรัก ความเมตตาของพระเจ้าไปให้แก่ทุกคน สภาพแวดล้อมของชาวยิวเมื่อสองพันกว่าปีก่อนกับสภาพแวดล้อมของประเทศไทยย่อมไม่เหมือนกัน ธรรมทูตจำต้องมีการปรับตัวให้สอดคล้องกับความเป็นจริง แต่ไม่ทิ้งจิตตารมณ์หรือแก่นคำสอนที่พระองค์มอบให้