บทอ่านจากหนังสือปัญญาจารย์                                          ปญจ 1:2-11
     ปัญญาจารย์พูดว่า “ไม่เที่ยงแท้ที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เที่ยงแท้ มีประโยชน์อะไรที่มนุษย์ทำงาน ลำบากตรากตรำอยู่กลางแดด ชั่วอายุคนรุ่นหนึ่งล่วงไป อีกรุ่นหนึ่งก็มา แต่แผ่นดินยังคงอยู่เหมือนเดิมเสมอ ดวงอาทิตย์ขึ้น ดวงอาทิตย์ตก แล้วรีบไปยังที่ซึ่งจะขึ้นมาอีก ลมพัดไปทางใต้ แล้วพัดกลับมาทางเหนือ ลมพัดหมุนเวียนไปมา พัดกลับมาและหมุนเวียนอยู่เช่นนั้น แม่น้ำทั้งหลายไหลลงสู่ทะเล แต่ทะเลก็ไม่เคยเต็มเลย แม่น้ำยังไหลต่อไปจากต้นน้ำ ทุกสิ่งน่าเบื่อหน่าย ไม่มีผู้ใดอธิบายเหตุผลได้ นัยน์ตาดูไม่อิ่ม หูก็ฟังไม่พอ สิ่งที่เคยเกิดขึ้นแล้วก็จะเกิดขึ้นอีก สิ่งที่เคยทำแล้วก็จะทำอีก ไม่มีสิ่งใดใหม่ภายใต้ดวงอาทิตย์ มีสิ่งใดบ้างที่จะพูดได้ว่า ‘ดูซิ สิ่งนี้ใหม่’ สิ่งนั้นเคยมีอยู่นานมาแล้วก่อนที่เราจะเกิด ไม่มีใครจดจำสิ่งต่างๆ ในอดีต แม้สิ่งที่เกิดขึ้นก็จะถูกลืมจากผู้ที่จะมาในภายหลังด้วย”

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                                          ลก 9:7-9
     เวลานั้น กษัตริย์เฮโรดทรงได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดทรงรู้สึกสับสน เพราะบางคนพูดว่ายอห์นได้กลับคืนชีพจากบรรดาผู้ตาย บางคนพูดว่าประกาศกเอลียาห์ได้ปรากฏแล้ว บางคนว่าประกาศกในอดีตคนหนึ่งได้กลับคืนชีพ แต่กษัตริย์เฮโรดตรัสว่า “ยอห์นนั้นเราได้ตัดศีรษะแล้ว คนที่เราได้ยินเรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นใคร” กษัตริย์เฮโรดจึงทรงหาโอกาสจะพบพระองค์

ข้อคิด
     บ่อยครั้งที่เราใช้ชีวิตเหมือนกับว่าจะไม่จากโลกนี้ไปในสักวัน การยึดติดกับผู้คนหรือสิ่งต่าง ๆ บนโลกนี้อาจเกิดขึ้นแบบเงียบ ๆ โดยที่เราไม่รู้ตัวก็เป็นได้ ความจริงจากหนังสือปํญญาจารย์ในวันนี้เตือนใจเราให้นึกถึงความไม่แน่นอนของโลกใบนี้อยู่เสมอ ความไม่แน่นอนคือความจริงหนึ่งที่เราควรใส่ใจและบอกตัวเองในทุก ๆ วัน เพื่อที่เราจะได้แสวงหาสิ่งที่แน่นอนสำหรับชีวิต นั่นก็คือชีวิตนิรันดรในพระอาณาจักรพระเจ้า